Nasze Forum "VOX MILITARIS"

Jan Bieniek

Na samym początku zastrzegam, że nie jestem zwolennikiem drastycznych zdjęć w jakichkolwiek mediach. Jednak wydaje mi się, że rozumiem motywy postępowania Żołnierzy zamieszczających takie zdjęcia w internecie.
Traktuję to wydarzenie jako swoisty krzyk rozpaczy ludzi rzuconych na pola walki w wojnie gdzie przeciwnik walczy bez żadnych reguł i powszechnie uznawanych (przynajmniej w naszym obszarze kulturowym) norm cywilizacyjnych.
Do tego wszystkiego dodać należy niebagatelną kwestię motywacji. Inne jest nastawienie żołnierza broniącego Własnego Kraju przed obcą agresją, kiedy ma świadomość że za jego plecami jest Jego Ojczyzna gdzie rodzinny dom i wszystko co jest mu bliskie, a przeciwnik znienawidzony z tego powodu że temu wszystkiemu zagraża, a czym innym jest walka w imię bliżej niesprecyzowanych uwarunkowań politycznych.
Przecież to nikt inny jak człowiek który naginając prawo (nazywając wojnę misją stabilizacyjną) ominął procedury parlamentarne i posłał Nasze wojsko do Iraku), żalił się na łamach prasy niemieckiej, „że ten Ramsfeld go okłamał bo Irak nie miał broni masowego rażenia, a on posłał tam Polskie Wojsko. Czyżby wstępne objawy „choroby filipińskiej” już zadziałały ? a może należało dać możność wypowiedzi w tej kwestii Naszemu Sejmowi ?.

Jakby tego Naszym Żołnierzom było mało, to ich własne państwo które ich tam posłało, wydało Im bezlitosną wojnę przy pomocy swoich organów podobno działających w imię prawa.
Następnym wrogiem Naszych Żołnierzy – nie wiadomo czy nie gorszym od najgorszych wrogów - są polskojęzyczne zagraniczne media działające w Naszym Kraju.
(„polskojęzyczne oddziały” termin wynaleziony przez Szymanderskiego, posła ZCHN na początku lat 90-tych na określenie Wojska Polskiego)
Media te przedstawiają Naszych Żołnierzy jako żądnych krwi morderców którzy pojechali na wojnę zwabieni wysokimi zarobkami, a przecież „to tylko misja stabilizacyjna” i ich rolą miało być podobno tylko głaskanie po główkach miejscowych dzieciaków i bratanie się z miejscową ludnością spragnioną kontaktu z przedstawicielami „jedynie słusznej kultury”.
A tak w ogóle to co oni narzekają, przecież to w czym uczestniczą, to tylko przedłużenie panującej obecnie u nas polityki powszechnej miłości, tak ulubionej przez miłościwie panującego nam Premiera i jego zaplecze polityczne.
W związku z tym jeśli zdarza się że zostają ciężko ranni, to po powrocie do kraju i w bardzo podstawowym zakresie zaleczeniu ran, na dalszą pomoc medyczną mogą liczyć tylko ze strony jakichś fundacji dobroczynnych. Za leki i dalsze leczenie w przypadku bardziej skomplikowanych procedur medycznych państwo już płaci w zakresie ograniczonym skąpymi limitami NFZ, zapominając jakby, że Ci ludzie nie stracili zdrowia np. w burdelu, ale na wojnie na którą przez to państwo zostali wysłani.
Jeśli zaś zdarzają się – niestety coraz częściej – przypadki śmierci na wojnie, to politycy traktują to jako doskonałą okazję zarobienia paru punktów sondażowych, pokazując przed kamerami swoje fałszywe gęby pełne współczucia na pokaz, a wdowa najczęściej z małymi dziećmi zostaje wydana na żer gospodarki wolnorynkowej i wszystkich związanych z tym „atrakcji” w zakresie poszukiwania pracy i źródła utrzymania. Renty nie dostanie bo za młoda – tak przynajmniej było na początku wojny w Iraku.
Tak więc media i politycy przedstawiają wojnę w Iraku i Afganistanie jako „trochę tylko niebezpieczną wycieczkę” - no bo jednak gdzieś tam strzelają – karmią nasze społeczeństwo zafałszowanym obrazem „kolorowej i przyjemnej wojenki”.
Całkowicie rozumiem Naszych Żołnierzy że w proteście przeciw temu fałszowi zdecydowali się pokazać prawdziwe oblicze wojny, czym tak bardzo zdenerwowali nasze kręgi polityczne i medialne narażając ich przywykłe do „polityki powszechnej miłości” gołębie serduszka na przyspieszone bicie i bardzo im popsuli humor przy porannej kawusi. Już energiczna prokuratura zrobi porządek z tymi „przestępcami w mundurach”.
Ktoś mi tu śmie wciskać kit o „szacunku dla zmarłych będącym jakoby normą dla naszych mediów”. Tak jakbyśmy nie byli na co dzień bombardowani drastycznymi zdjęciami. Te wszystkie wysiłki fotoreporterów aby spoza kordonu policyjnego uchwycić chociaż fragment zakrwawionych zwłok ofiary wypadku wystający spod niestarannie położonej lub uniesionej przez wiatr czarnej folii, a opublikowane przez „Fakt” zdjęcie zwłok człowieka wystających z okna budynku, gdzie spadająca rura rusztowania przebiła mu głowę to jak nazwać ?.
Ludożercy, jak dowodzą badania uczonych, jednak mieli instynktowne wyczucie czegoś co można zdefiniować jako MAJESTAT ŚMIERCI, ponieważ zabójstwa dokonywane przez nich w wiadomym makabrycznym celu poprzedzali nieraz skomplikowanymi obrzędami. Dla współczesnych naszych mediów to abstrakcja – liczy się tylko sprzedaż i nakład, a o śledztwach prokuratorskich w przypadkach drastycznych zdjęć w brukowcach jakoś nie słyszałem.
Prawo podobno jest jednakowe dla wszystkich, ale dla Naszych Żołnierzy jakby inne. Być może prokuratura rzuciła się na Nich nie dlatego że publikowali drastyczne zdjęcia, ale dlatego że pokazali niewygodną prawdę ?.

.

Romuald

Podzielam pogląd zawarty w przedstawionym poście Pana Bieńka. Taka jest polityka państwa z prezydentem, rządem miłującym nam premiera Tuska i tymi najbliższymi jemu Sejmem i Senatem. Dla tych grup rządzących państwem, WP jest w dalszym ciągu jako najbardziej zdyscyplinowana grupa co prawda (mało liczebna ) bo tych meneli, nierobów jest w Polsce o wiele więcej, bardziej licząca się grupą i mająca prestiż i poparcie wśród społeczeństwa aniżeli jak wspomniani.
Dlatego należy tutaj w tę grupę uderzyć bo w tym przypadku w kogo w 3 mln rzeszę nierobów i meneli to nic nie da.
Zastanawiam się też, że gen Koziej opowiada takie bzdety w sprawie fotek, uczony z książek, taktyki operacyjnej może i uczony ale na akcji bojowej to nie był żadnej. Nie wiem czy był chociaż przy jakimś wypadku gdzie śmierć poniósł żołnierz, gdzie zademonstrowano dla MON-a nawet w czasie ćwiczeń taktycznych rannych żołnierzy, a tu bierze go taka nostalagia ,że zademonstrowano to do czego żołnierz jako obrońca kraju lub walcząc na obcej ziemi powinien być przyzwyczajony.

Krzych

W zeszłym roku Pani Renata Krzyszkowska napisała ten artykuł

neoconstantine

Wydaje się mi, że wszystko zasadza się w odpowiedzi na pytanie: czy to nasza wojna? W przypadku, gdy broni się własnego terytorium, domu, ojczyzny, albo gdy, jak w 1920 roku, prowadzi się operację zaczepną, by odzyskać "swoje", duch i morale żołnierza są zupełnie inne i o żadnych tam PTSD nie ma mowy. Słucham czesto wspomnień powstanców warszawskich - ci ludzie nadal mają bojowego ducha, wspominają, że często było ciężko i rozpaczliwie, ale bardzo szybko otrząsali się po dramatycznych wydarzeniach (jak choćby wybuch czołgu-pułapki) i walczyli dalej; historie o ucieczkach ze szpitali na front, to nie tylko fikcja literacka. I nie przypominam sobie, by któryś z nich korzystał w czasie wojny lub po wojnie, z pomocy psychologa.
Natomiast na wszelkiego rodzaju "misjach", gdy żołnierz nie czuje swojego interesu (obrona lub odzyskanie ojczyzny), tylko jedzie, żeby bronić "demokracji" na drugim końcu świata, to mamy do czynienia właśnie z takimi zjawiskami, jak podawane w mediach.