Nasze Forum "VOX MILITARIS"

Grzegorz

Zamieszczam tlumaczenie referatu generala porucznika Ermei Kanninena wygloszonego w Szwedzkiej Szkole Wojennej w Sztokholmie dnia 29 wrzesnia 2005r.
Mysle ze tekst ten zaciekawi wielu czytelnikow tego forum.
Tlumaczenie i wszystkie podkreslenia w tekscie moje.

O autorze: General porucznik Ermei Kanninen oficer piechoty, uczestniczyl jako porucznik armii finskiej w tzw. ”Wojnie Kontynuacyjnej” przeciwko Zwiazkowi Sowieckiemu w latach
1941-44. W latach 1974-78 byl szefem Finskiego Sztabu Generalnego a w latach 1978-82 szefem Kwatery Glownej. Byl takze przez wiele lat szefem komisji historyczno-wojskowej dzialajacej przy finskich sil zbrojnych.

Dla Finlandii Druga Wojna Swiatowa (2 WS) zakonczyla sie 27 kwietnia 1945r kiedy ostatni zolnierz niemiecki opuscil granice kraju, ale Finlandia kontynuowala swoja walke majaca na celu zachowanie niepodleglosci i ustroju demokratycznego metodami politycznymi az do upadku ZSRS w latach 1990-1991. Finlandia byla jedynym krajem na kontynencie europejskim biaracym udzial w 2 WS ktorego terytorium nie zostalo okupowane oraz jedynym europejskim krajem granicznym walczacym z ZSRS ktory nie zostal przeksztalcony w kraj komunistyczny. Polityka Finlandii, na ktorej polegal zarowno ZSRS jak i kraje zachodnie, byla polityka neutralnosci. Polityka taka oznaczala scisla i bezwarunkowa neutralnosc takze dla finskich sil zbronych, ktora to bezwarunkowosc ZSRS staral sie wielokrotnie podwazyc i oslabíc a kraje zachodnie odnosily sie do niej z wielkim sceptycyzmem. Jak bylo naprawde w latach 1945-1990? Dlaczego Finlandia nigdy nie stala sie czlonkiem Ukladu Warszawskiego lub NATO? Jaka pozycje zajmowaly finskie sily zbrojne w polityce finskiej podczas tzw. Zimnej Wojny?

Moja analiza wychodzi od sytuacji panstwa finskego i armii po umowie zawartej w Paryzu i opartej na umowie zawartej w Moskwie w 1948r , czyli tzw. umowie VSB.( ”Umowa o przyjazni, wspolpracy i wzajemnej pomocy”, szw. Vanskap, Samarbete, Bistand czyli VSB, fin. Ystävyys-, yhteistyö- ja avunantosopimus) . Zawieszenie broni zawarte w 1944 i wlasciwy traktat pokojowy z 1947r oznaczal scisle ograniczenia dla armii finskiej. Maksymalna wielkosc armii zostala wtedy okreslona na 41900 ludzi, czyli wielkosc populacji meskiej jednego rocznika, ktora to uznano za wystarczajaca do obrony granic i dzialan wewnetrz kraju. Sily lotnicze zostaly ograniczone do 60 samolotow. Ponadto zabroniono Finlandii posiadania, produkcji i zakupu samolotow bombowych, okretow podwodnych, pociskow rakietowych, min impulsowych i lodzi torpedowych. Finlandia nie mogla takze zamawiac ani posiadac niemieckiego sprzetu wojskowego.

ZSRS wymogl takze na Finlandii rozwiazanie wszystkich ochotniczych formacji wojskowych i pomocniczych takich jak ”Lotta Svärd” (kobieca organizacja pomocnicza), ”Korpusy Ochronne”(obrona terytorialna). Posuniecie to bylo wiekim uderzeniem w finskie mozliwosci obronne i w calosc potencjalu finskich sil zbrojnychMowa VSB zobowiazywala Finlandie do obrony swojej niepodleglosci ”wszelkimi silami bedacymi do dyspozycji”, jednoczesnie pozbawiala panstwo wielu elementow obronnych, co stanowilo swoisty paradoks.
Kiedy badamy trudna sytuacje Finlandii, szczegolnie w latach 1945-56, kiedy sowiecka baza w Porkala byla jak lufa pistoletu przylozona do serca Finlandii, czyli jej stolicy, trzeba skonstatowac nastepujace fakty, bez brniecia w niepotrzebne szczegoly:

1. Finlandia zostala zmuszona przez ZSRS do uznania, poprzednio nielegalnej, Komunistycznej Partii Finlandii. W zwiazku z tym posunieciem wielu komunistow finskich wrocilo z ZSRS i wznowilo dzialalnosc polityczna. W okresie swojej najwiekszej swietnosci finscy komunisci posiadali ok. 25 procent mandatow w parlamencie i wspolrzadzili panstwem.

2. W 1945r. zostala w Finlandii ujawniona operacja majaca na celu ukrycie wielkich ilosci broni w tajnych magazynach na terenie calego kraju. Operacja ta byla kierowana przez wladze wojskowe i miala na celu przygotowanie zbrojnego oporu dla ewentualnej okupacji Fnlandii przez ZSRS.. Z drugiej strony istnialy pogloski ze w 1946r komunisci finscy planowali zamach stanu. Wladze finskie podjely pewne kroki majace na celu przeciwstawienie sie takiej ewentualnosci. Byla to udana proba sil ze strony prezydenta kraju i sil zbrojnych a celu uratowania ustroju demokratycznego. W tym czasie odbywalo sie wiele demonstarcji i wiecow organizowanych przez komunistow.

3.W latach 1945-47 terytorium Finlandii bylo pod kontorla alianckiej komisji kontrolnej, ktora byla de facto w rekach sowieckich. Komisja ta miala mandat kontrolny i rozkazodawczy dla finskich organow panstwowych. W tamtych latach Finlandia musiala wyplacic ZSRS odszkodowanie w wysokosci 300 miljonow tzw. zlotych dolarow. Byl to ciezki cios dla ekonomii kraju ale rownoczesnie oznaczal koniecznosc zbudownia wlasnej ekonomii odpowiadajacej nowej sytuacji i wymaganiom, zwlaszcza jesli chodzi o przemysl metalowy.

4. Niepewnosc polityczna, ktora wzrosla w zwiazku z przejeciem wladzy w finskiej policji panstwowej przez finskich komunistow. Sytuacja ta doprowadzila do serii nielegalnych aresztowan ludzi zwiazanych z finskimi silami zbrojnymi oraz wielu politykow, miedzy innymi bylego prezydenta republiki i wielu ministrow, posadzonych o przestepstwo zwiazane z ”odpowiedzialnoscia za wywolanie wojny”. Ludzie ci pod wplyjwem presji ze strony ZSRS zostali skazani na wiezienia.

5. Finlandia zostala zmuszona do samodzielnego zalatwiania swoich relacji z ZSRS, gdyz nie mogla liczyc na jakakolwiek pomoc ze strony krajow zachodnich. Najwazniejsza pomoca jaka wtedy otrzymala byl fakt ze Szwecja nie stala sie czlonkiem NATO ale pozostala neutralna.

Kiedy umarl Stalin i do wladzy doszedl Chruszczow, wladze ZSRS oddaly Finom baze w Porkali i Armia Czerwona opuscila okolice Helsinek (1956 r). W tym czasie Finlandia rozpoczela swoja polityke neutralnosci, ktora w latach 1956-81 przewodzil prezydent republiki Urho Kekkonen. W polityce tej bazowano na parambule traktatu VSB, gdzie ZSRS stwierdzal ze Finlandia bedzie sie trzymac poza sporem pomiedzy wielkmi mocarstwami.
Najwazniejsza rzecza bylo jednak praktyczne uznanie dla takiej polityki przez inne kraje. Sama Moskwa nie byla taka polityka usatysfakcjonowana czemu dawala wielkorotnie wyraz.
Kraje zachodnie natomiast nie wierzyly w mozliwosc utrzymania neutralnosci przez Finlandie w czasie pokoju, nie mowiac juz o sytuacji kryzsu lub wojny.

Prezydent republiki Kekkonen byl postacia centralna zarowno w finskiej polityce miedzynarodowej jak rowniez jako naczelny dowodca arrmii. W koncu stanowisko ZSRS wobec Finlandii bylo zalezne od zaufania Moskwy do polityki Kekkonena. Udalo sie mu przeprowadzic nasz kraj przez wiele kryzysow zwiazanych z polityka neutralnosci.
Zdobyl sobie on przy tym zaufanie zachodnich mocarstw oraz uznanie dla swojej polityki.
Przede wszystkim Francja, szczegolnie w czasach rzadow prezydenta de Gaullea, rozumiala bardzo dobrze sytuacje w jakiej znalazla sie Finlandia i dawala jej pelne wsparcie polityczne. Natomiast USA i Wlk. Brytania byly w wielu sprawach bardzo sceptyczne.
Pomoc Szwecji byla oczywisce nie do zastapienia.
Kekkonen nie tylko umial energicznie bronic swojej polityki ale takze probowal z dobrym skutkiem oddzialywac na stanowisko Moskwy. Mial bezposrednie kontakty do instancji KGB ale korzystal takze z kontaktow po linji partyjnej, nie bedac zalezny tylko od oficjalnych kanalow dyplomatycznych. Z wielu rozwiazanych problemow mozna wymienic nastepujace:

1. Kekkonenowi udalo sie podzielic Finska Partie Komunistyczna na dwie konkurujace ze soba frakcje.

2. Finlandia, pomimo naciskow, nigdy nie uznala NRD ani takze RFN, dopiero zjednoczone panstwo niemieckie.

3. W polityce handlowej udawalo sie zawsze znalezdz rozwiazania satysfakcjonujace zachod i wschod, np. budowa elektrowni atomowych w Finlandii.

4. Kekkonen czesto uzywal swojego autorytetu w grze majacej na celu respektowanie nautralnosci Finlandii przez ZSRS. Doszlo do tego ze Moskwa ugiela sie pod presja podania sie go do dymisji. Byl on uznawany przez Moskwe jako najlepszy gwarant kontynuacji w polityce finskiej.

Sytuacji kryzysowych zwiazanych z utrzymaniem neutralnosci przez Finlandie bylo bardzo wiele, glownie w relacjach z ZSRS. Szczegolnie w czasie kryzysu berlinskiego w 1961r, kiedy wladze ZSRS odwolujac sie do sytuacji w Niemczech, zwrocily sie o konsultacje na temat traktatu VSB. Kiedy wladze finskie otrzymay note ZSRS, Kekkonen przebywal z wizyta w USA i udalo mu sie wtedy przekonac prezydenta Kennedyego o stabilnej sytuacji Finlandii i jej neutralnosci. Problem relacji z ZSRS zostal w koncu rozwiazany bez uciekania sie do negocjacji wojskowych poprzez bezposrednie spotkanie w cztery oczy pomiedzy Kekkonenem a Chruszczowem w Nowosybirsku. Potem jednak obie strony mialy nieco inne zdanie na temat rezultatu tych negocjacji.
Okupacja Czechoslowacji w 1968r prowadzila do kryzysu zaufania do polityki ZSRS i dawala Kekkonenowi mozliwosc otwartej krytyki sowieckiej linji politycznej.
Doprowadzilo to do slynnej wizyty Kosygina w Finlandii, kiedy przybyl on na finskie wody terytorialne razem z zespolem okretow wojennych, oficjalnie ze wzgledu na zla pogode i kiedy w ostatniej minucie zalatwiano wszystkie potrzebne pozwolenia.

W turbulencji tych wydarzen finskie sily zbrojne byly zmuszone aplikowac linje neutralnosci we wszelkich swoich poczynaniach. Dowodztrwo wojskowe bylo bardzo sceptyczne w stosunku do swojego wieloletniego wroga (ZSRS), co prowadzilo czesto do tarc pomiedzy prezydentem jako nominalnym wodzem naczelnym oraz finskimi dowodcami wojskowymi. Roznica polegala na odmiennym rozumieniu neutralnosci kraju. Prezydent republiki uwazal ze w razie kryzysu lub wojny nie bedzie mozliwe jej zachowanie i ze zajadzie koniecznosc scislej wspolpracy z ZSRS wedlug punktu 1 traktatu VSB, czyli ”w potrzebie z pomoca ZSRS”. Wojskowe kierownictwo finskie ze swej strony, dazylo w swoich wewnetrznych ocenach, do potwierdzenia mozliwosci obrony kraju wlasnymi silami. Czasami, przede wszystkim w poczatkowym okresie, byl widoczny brak zaufania pomiedzy prezydentem Kekkonenem a dowodztwem wojskowym, gdyz prezydent zachowywal sobie prawo zdania w kwestiach polityki bezpieczenstwa i wojskowych. Doszo do tego, ze takze i z tego powodu, szeregi armii musial opuscic jeden z najwyzszych dowodcow wojskowych.

Finlandia nie miala zadnego oficjalnego wroga w tym okresie, takze i w chwili obecnej, gdyz oficjalny wrog wedlug traktatu VSB, czyli Niemcy, dawno takowym nie byl.
Utrudnialo to zarowno planowanie operacyjne jak i ksztalcenie kadr w szkolach wojskowych w dziedzinie polityki bezpieczenstwa. Finskie dowodztwo wojskowe na szczescie nigdy nie musialo przedkladac dokladnych planow wojskowych prezydentowi i kierownictwu politycznemu panstwa , nie dyskutowano takze nigdy z kierownictwem sil zbrojnych ZSRS aspektow operacyjnych oraz wywiadowczych.

W tej sytuacji doszlo do rozwoju obrony terytorialnej jako fundamentu planowania strategicznego i operacyjnego Finlandii. Polegala on na obronie panstwa ze wszystkich kierunkow, gdzie wojskowi dostali pelna wolnosc do samodzielnego dzialania bez oczekiwania na szczegolowe instrukcje ze strony kierownictwa panstwa. Rok 1968 byl tutaj sygnalem alarmowym i wtedy wszyscy wraz z Kekkonenem zaakceptowali ta doktryne, ktora zostala praktycznie wprowadzona w zycie w 1972 roku.

Dla Finlandii juz w latach 60 tych bylo rzecza stosunkowo latwa podniesienie zdolnosci bojowych do satysfakcjonujacego poziomu, gdyz byly nadal do dyspozycji wielkie ilosci broni z czasow 2WS, ktore wbrew traktatowi VSB nie zostala wycofana. Jesli chodzi o zakupy nowego sprzetu wojskowego to w latach 60 tych wypracowano stabilny system wedlug doktryny neutralnosci. Od 1961 roku Finlandia zaczela kupowac sowiecki szprzet wojskowy i szybko osiagnieto podzial gdzie jedna trzecia sprzetu kupowano w ZSRS,
jedna trzecia na zachodzie a jedna trzecia wytwarzano w Finlandii. Najwiekszym zakupem z politycznego punktu widzenia byl zakup samolotw bojowych z ZSRS. Prowadzilo to do rozwiazania, ktore bylo bardzo drogie dla malego kraju jakim jest Finlandia, gdzie samoloty Draken zakupiono w Szwecji, samoloty Gnat i Hawk w Wlk Brytanii, Fouga-Magister we Francji a MiG 21 w ZSRS. Czyli cztery kraje i instrukcje i ksiazki w czterech jezykach.
Zakupy samolotow z ZSRS przebiegly bardzo spawnie a i sama cena byla korzystna.
Moskwa zamierzala napawde szprzedac taki sprzet ktory chcielismy. Parlament zarezerwowal konieczne srodki budzetowe a my wojskowi zadecydowalismy co powinno byc kupione.
Plany zakupow zostaly przedstawione komisji parlamentarnej i szybko dostalismy jej akceptacje.

Pierwsze porusznie wywolaly plany zakupu przez nas szkolnych samolotow Fouga-Magister z Francji. Moskwa albo dokladniej sowiecki ambasador w Finlandii twierdzil ze Finlandia coraz bardziej przechyla sie dwstrone wspolpracy z zachodem. Doszlo do powaznych naciskow dyplomatycznych majacych na celu sklonienie nas do zakupienia samolotu szkolno-bojwego czeskiej produkcji uzywanego powszechnie w Pakcie Warszawskim.
Presje ta doswiadczylem na sobie osobiscie jako odpowiedzialny za kierownie zakupem angielskich samolotow szkolno-bojowych Hawk. Jako kuriozum moge przytoczyc fakt ze podczas swojej wizyty w ZSRS sowieckie czynniki wojskowe wcale nie popieraly dazenia wlasnej dyplomacji w tym zakresie. Kekkonen stanal wtedy po naszej stronie. Pozniej znalazlem sie w malym sporze z admiralem Groszkowem, na temat ktore pociski przeciwokretowe sa najlepsze, kiedy sie okazalo ze takowe kupilismy ze Szwecji a nie w ZSRS. W czasie tych zakupow zostaly zlagodzone warunki umowy paryskiej, gdzie juz wczesniej uznano ze maksymalna liczba zolnierzy czyli 41900 jest przestarzala. Liczba rektutow jednego rocznika byla wieksza!
W calkowitym spokoju zgodzono rowniez sie ze maksymalna liczba samolotow, czyli 60, dotyczy jedynie samolotow bojwych.
W 1962r kraje ktore podpisaly Traktat Paryski zaakceptowaly fakt zakupu przez Finlandie rakiet, gdzie Wielka Brytania poprosila o zdanie USA w sprawie dostaw rakiet przeciwlotniczych do Finlandii. Na koniec skreslono takze z listy sprzetu zabronionego miny impulsowe, az wreszcie w roku 1990 zakomunikowano ze w zwiazku z nowa sytuacja polityczna, wszelkie ogranicznia traca waznosc za wyjatkiem posiadania przez Finlandie broni jadrowej. ZSRS mial bardzo przychylny stosunek do rewidowania postanowien traktatu, gdyz chcial azeby Finlandia kupowala tam wiecej szprzetu wojskowego.

Zakupy sprzetu wojskowego za granica oznaczaly takze trudnosci zwiazane z neutralnoscia kraju i ze szkoleniem personelu na nowo zakupionym sprzecie. ZSRS chcial poczatkowo wysylac instruktorow wraz ze sprzetem do Finlandii ale nie moglismy sie z tym zgodzic.
Co sie tyczy fregat (eskortowcow) klasy ”Ryga” sytuacja w zakresie szkolenia stala sie trudna
do momentu kiedy oglosilismy Rosjanom ze zezwolimy takze na przyjazd do Zatoki Finskiej instruktorow zachodnich. Sprawa ta zostala potem szybko zalatwiona i zarowno finscy oficerowie jak i technicy odbywali zawsze swoje szkolenia w Zwiazku Sowieckim.
Oczywiscie sowiecki personel gwarancyjny musial miec mozliwosc przyjazdu do Finlandii.

Sprawy personalne bywaly nieraz trudne ale starano sie o sprawiedliwosc i rownosc wedlug zasady neutralnosci. Podczas okresu przedwojennej niepodleglosci kraju oficerowie finscy byli szkoleni w szkolach zachodnich (z poczatku w Szwecji, Francji i Wlk Brytanii) i ta praktyka byla kontynuowana takze od lat 50 tych. Do roznych szkol wojskowych na terenie ZSRS byly wysylane male grupy oficerow, gdzie np. w Akandemi im Frunzego byly aranzowane specjalnie kursy dla nich, poniewaz nie chciano azeby szkolili sie razem z oficerami z krajow Paktu Warszawskiego. Na zachodzie natomiast Finowie szkolili sie na wspolnych normalnych kursach.
Bylo rzecza bardzo wazna azeby zapobiec uczeszczaniu do Finskiej Szkoly Wojennej przez oficerow sowieckich. Udalo sie to skutecznie zrobic poprzez wymagania w stosunku do studentow w zakresie dobrej znajomosci jezyka finskiego. Bylo to efektywne ograniczenie, gdyz oznaczalo ze w praktyce tylko oficerowie z neutralnej Szwecji mogli studiowac w Finlandii. Dopiero w w latach 90 tych Estonczycy stali sie wazna grupa studentow ale wtedy Pakt Warszawski juz nie istnial.

Jesli chodzi o sport wojskowy to nasza linja postepowania byla klarowna.Finowie czestnicza w turniejach organizowanych pod egida Miedzynarodowego Zwiazku Sportu Wojskowego, organizowanych takze na terenie Finlandii ale nigdy nie w spartakiadach organizowanych przez pakty wojskowe np. Pakt Warszawski (tlum. np. ”Spartakiada armii zaprzyjaznionych”). Ale Finowie uczestniczyli, czesto z wielkim sukcesem w zawodach organizowanych przez poszczegolne kraje Paktu.

W zakresie wizyt zagranicznych utrzymywalismy bardzo restrykcyjne reguly w stosunku do paktow militarnych, chociaz czasem robilismy wyjatki w stosunku do zachodu, czyli NATO.
Jesli dajmy na to sowiecki marszalek albo general zajmowal jakies stanowisko w dowodztwie Paktu Warszawskiego, nie dostawal on pozwolenia na wizyte w Finlandii. Ale jednoczesnie dowodcy poszczegolnych armii Paktu takie pozwolenia dostawali. Powyzsze przyklady pokazuja linje postepowania dowodztwa finskich sil zbrojnych majaca na celu zachowanie neutralnosci oraz specjalnie w celu wzbudzenia w krajach zachodnich zaufania dla takiego postepowania. Pakt VSB oraz polozenie geograficzno-militarne Finlandii bylo naturalnym zrodlem dla takich watpliwosci. Dobrze zorganzowane oficjalnie i nieopficjalne wizyty byly okazja do pokazywania naszej neutralnosci. Program, szczeguly wizyty oraz akcenty w przemowieniach zalezaly oczywisce od kraju ktory dana osoba reprezentowala.

Kiedy w krajach zachodnich sadzono ze Finlandia blisko wspolpracuje miltarnie ze Zwiazkiem Sowieckim, wiecje niz bylo oficjalnie podawane do wiadomosci np. w zakresie wymiany informacji i ochrony przestrzeni powietrznej, to rownoczenie Moskwa oskarzala Finlandie o zbyt przychylne nastawienie do zachodu i obchodzenie traktatu VSB.
Kryzys w 1961r byl postrzegany jako wojskowa interwencja w wewnetrzne sprawy Finlandii poprzez bezposrednie wsparcie pozycji Kekkonena. W zwiazku z okupacja Czechoslowacji w 1968r nie zaobserwowano zadnej militarnej aktywnosci ZSRS w rejonie granic z Fnlandia, oprocz menewrow Floty Baltyckiej. Dopiero w latach 1972-74 sowiecki attache wojskowy zainicjowal nieoficjalnymi kanalami negocjacje w sprawie zdolnosci Finlandii do przeciwstawenia sie ewentualnej inwazji z zachodu.Wszystkie zabiegi majace na celu rozszerzenie kontaktow tego typu na pozomie operacyjnym oraz nadanie im wiekszego rozglosu miedzynarodowego zostaly stanowczo odrzucone. Prezydent republki byl na biezacao informowany o calej sytuacji i kierowal tymi dyskusjami poprzez swoje inatrukcje.

Teraz mozna takze juz opowiedziec o otwartych i zaufanych kontaktach na poziomie personalnym z niektorymi panstwami zachodnimi i ich wywiadami wojskowymi utrzymywanymi bez wiedzy Kekkonena.

ZSRS zaproponowal Finlandii ze oba kraje podpisza wspolny protokol na temat obszarow w ktorych zamierzano rozinac wzajemna wspolprace. W czesci wstepnej zamierzano okreslic cele takiej wspolpracy. Propozycja zostala odrzucona ale pozostawiono zwyczaj wzajemnych wizyt najwyzszych dowodcow wojskowych. Program ten zawieral wizyty osob, wizyty okretow oraz kontakty sportowe zarowno na poziomie najwyzszego dowodztwa wojskowego jak i poszczegolnych rodzajow sil zbrojnych oraz poszczegolnych wojsk.
W roku 1978 sowiecki marszalek Ustinow zaproponowal wspolne cwiczenia wojskowe, w celu rozwiniecia wspolpracy miedzy armia sowiecka i finska. Propozycja zostala ogloszona na oficjalnym spotkaniu w obecnosci wiekszej grupy oficerow i jak sie wydaje, w celu jej wiekszego upublicznienia, co spotkalo sie z wielka uwaga zarowno w Finlandii jak i za granica. Propozycja zostala odrzucona a prezydent Kekkonen stanowczo odmowil jakejkolwiek dyskusji w tej sprawie.
Pomysl ten byl jeszcze kilkakrotnie ponawiany przy innych okazjach ale nie podejmnowano juz otwartej dyskusji na ten temat. Ostatni raz spotkalem sie z taka propozycja podczas mojego spotkania z Ustinowem w Moskwie w 1982 roku.

Finska Partia Komunistyczna byla trzymana z daleka od spraw wojskowych. Doprowadzilo to do niepewnosci w kierownictwie tej partii, co dawalo nam do zrozumienia ze nie otrzymuje ona informacji o naszych wzajemnych kontaktach wojskowych takze i z Moskwy.
W tamtych latach zaden komunista nie mogl dlugo zagrzac mniejsca w finskim korpusie oficerskim. Politykowanie w silach zbrojnych bylo zakazane.

Finskie dowodztwo wojskowe przy zachowaniu neutralnosci, jako podstawowy cel mialo zdobycie zufania wlasnego spoleczenstwa, krajow sasiednich i mocarstw jesli chodzi o zdolnosc Finlandii do obrony wlasnego terytorium.
Te cele zostaly osiagmniete przynajmniej satysfakcjonujaco i sadze ze ludzie majacy wglad w sprawy Finlandii uznali neutralnosc jej armii. Zwiazek Sowiecki byl czesto poirytowany naszym sposobem utwierdzania neutralnosci wlasnymi silami podczas gdy w krajach zachodnich bylo wielu wojskowych na kierowniczych stanowiskach, ktorzy nie znajac historii Finlandii, nie wierzyli w jakakolwiek mozliwosc obrony finskiej niepodleglosci nie mowiac juz o neutralnosci.

Analizujac wylacznie mape polnocnej Europy oraz stratystyki lundnosciowe oraz dane ekonomiczne takie jak PKB czy budzet obronny, nie otrzmamy obiektywnego obrazu potencjalu malego kraju, ktory zamierzal samotnie bronic swej politycznej niezaleznosci bez uciekania sie do obcej pomocy; wspolpraca wojskowa byla jednak zupelnie inna rzecza.

Kiedy dzisiaj wielu pyta dlaczego finskie sily zbrojne mogly zachowac swoj niezahwiany status, pomimo swojego polozenia wojskowo-politycznego i rowniez czasem trudnej sytuacji w polityce wewnetrznej; mam tutaj na mysli popieranych przez Moskwe komunistow i ich czesto duzy wplyjw na wladze w innych instytucjach panstwowych, potrzebowalbym dodatkowego wykladu azeby moc calosciowo zanalizowac odpowiedz.

Po pierwsze trzeba zdac sobie sprawe ze ZSRS zaraz po wojnie byl mocarstwem bardzo oslabionym, ktory wreszcie potrzebowal pokoju wokol wlasnych granic. Druga slaba grupa byli finscy komunisci, ktorych plany rewolucji w Finlandii Moskwa bala sie wtedy oficjalnie popierac. Mocni sa popierani w polityce a nie slabi. Najwazniejsza rzecza bylo to ze Finlandia i jej spoleczestwo wierzylo i polegalo na wlasnej armii i, co bylo niespodzianka, takze Stalin wierzyl i docenial nasza armie i finskiego zolnierza, od zwylkego szeregowego do generala.
Taki sam respekt przejawiali w stosunku do nas generalowie i marszalkowie-weterani armii sowieckiej, ktorzy zajmowali najwyzsze stanowiska w sowieckich silach zbrojnych jeszcze do poczatku lat 80 tych. Tutaj takze i ja mam bogate wlasne doswiadczenia gdyz mialem osobscie moznosc spotkan i dyskusji z marszalkami Ustinowem, Kulikowem, Ogarkowem, Achromiejewem i Warennikowem oraz generalem Wolkogonowem. Ich nastawienie do nas bylo zawsze pelne respektu i skrajnej rzeczowosci. Byly wypadki pozwalajace nas utwierdzic w przekonaniu ze oficjalni reprezentanci Moskwy uplacowali nas, finskich wojskowych, przed lokalnymi finskimi komunistami.

neoconstantine

W okresie „zimnej wojny”, fińskie wojska aktywnie uczestniczyły w różnych misjach ONZ. Myślę też, że wpływ na postawę radzieckich polityków wobec Finlandii, miała przegrana wyprawa wojenna w 1940 roku. Uznali oni wówczas, że lepiej trzymać Finlandię w tzw. „neutralnej zależności” (niektórzy publicyści twierdzą, że Urho Kekkonen był TW KGB), niż próbować ja całkiem opanować.