Nasze Forum "VOX MILITARIS"

zrg

wzór ODWOŁANIA od Decyzji dyrektora WBE do Sądu Okręgowego. Nie chowam się za ksywami, nie ma takiej potrzeby.

Zdzisław GĄGALSKI
ul. Marsz. J. Piłsudskiego 3A/13
98-200 SIERADZ

EWU 9814/1

Tel.: 0-43-822-37-89
zdzisław.gagalski@wp.pl

SĄD OKRĘGOWY
SĄD PRACY I UBEZPIECZEŃ
SPOŁECZNYCH
Plac Dąbrowskiego 5
Ł Ó D Ź

Za pośrednictwem: Dyrektora
Wojskowego Biura Emerytalnego
w Łodzi

ODWOŁANIE

od decyzji Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w Łodzi
z dnia 4 września 2008 r.
dot. odmowy ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej

Niniejszym wnoszę odwołanie od decyzji Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego (WBE) w Łodzi z dnia 4 września 2008 r. w sprawie odmowy ponownego ustalenia wysokości emerytury, doręczonej mi za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu ………………. 2008 r.

i w n o s z ę o:

1) jej uchylenie i nakazanie Dyrektorowi WBE ponowne ustalenie wysokości moich świadczeń emerytalnych wypłacanych przez wojskowe organy emerytalne po dniu 1 stycznia 1999 roku, które zostały przyznane decyzją Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w Poznaniu z dnia 02.01.1992 roku;
2) nakazanie Dyrektorowi WBE stwierdzenia – stosownie do kompetencji WBE – nieważności decyzji waloryzacyjnych wydanych po 1 stycznia 1999 roku, które zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa;
wypłacenie wraz z należnymi odsetkami ustawowymi kwot, które wynikają z różnicy między przysługującymi świadczeniami zgodnie ze słusznie nabytymi prawami w 1992 roku o wartości ekonomicznej określonej Art. 5, 6 (w pierwotnym brzmieniu) ustawy

3) z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36 ze zm.), a zaniżonymi i wypłacanymi przez Wojskowe Biuro Emerytalne w Poznaniu i Łodzi od 1 stycznia 1999 roku na podstawie decyzji waloryzacyjnych.

Uzasadnienie

W dniu 25 sierpnia 2008 roku w Wojskowym Biurze Emerytalnym w Łodzi wniosek o:
1) ponowne ustalenie wysokości moich świadczeń emerytalnych wypłacanych przez wojskowe organy emerytalne po 1 stycznia 1999 roku, które zostały przyznane decyzją z dnia 02.01.1992 roku Wojskowego Biura Emerytalnego w Poznaniu;
2) wypłacenie wraz z odsetkami kwot, które wynikają z różnicy między przysługującymi świadczeniami zgodnie ze słusznie nabytymi prawami w 1992 roku o wartości ekonomicznej określonej Art. 5, 6 i 40 (w pierwotnym brzmieniu) ustawy z 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. nr 10, poz. 36 z 26.01.1994r.), a zaniżonymi, wypłacanymi przez Wojskowe Biuro Emerytalne w Poznaniu i Łodzi od 1 stycznia 1999 roku na podstawie decyzji waloryzacyjnych;
3) stwierdzenie – stosownie do kompetencji WBE - nieważności decyzji waloryzacyjnych wydanych po 1 stycznia 1999 roku, które zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa.

W dniu 10 września 2008 roku otrzymałem odpowiedź w formie decyzji (bez numeru) Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w Łodzi – Pana mgr Witolda BRZEZIŃSKIEGO, w której to decyzji, dyrektor WBE- powołując się na art. 32 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin /Dz. U. z 2004 r., nr 8, poz. 66 z późn. zmianami) odmówił ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej oraz wypłacenia z tego tytułu kwot wyrównania wraz z odsetkami.

Dyrektor WBE uznał, że: „…żądanie wypłaty emerytury w wysokości uwzględniającej sposób waloryzacji według przepisów obowiązujących przed dniem 1.01. 1999 r. jest bezzasadne”, uzasadniając to tym, że na mocy art. 159 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 ze zm.) przepis art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej od dnia 1 stycznia 1999 r. otrzymywał nowe brzmienie. Dotychczasowa treść określała zasady waloryzacji emerytur i rent żołnierzy zawodowych, w ten sposób, że podlegały waloryzacji w takim samym stopniu i terminie, w jakim następował wzrost uposażenia żołnierzy zawodowych pozostających w służbie. Natomiast w myśl znowelizowanego art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej, emerytury i renty podlegały waloryzacji na zasadach i w terminach przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z FUS.
Na potwierdzenie swojego uzasadnienia Dyrektor WBE przytoczył wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. sygn. K 4/99, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 159 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest zgodny z przepisami Konstytucji RP.
Z decyzją Dyrektora WBE i jej uzasadnieniem odwołujący się nie może się zgodzić. Powodem tego jest fakt, że odwołujący się, składając wniosek o ponowną waloryzację nie sprzeciwiał się ważności uregulowań prawnych wprowadzonych art. 159 pkt 1 ustawy o FUS.

Co więcej, bezspornym faktem jest, że Trybunał Konstytucyjny uznał ten przepis za zgodny z Konstytucją RP.
Należy tylko w tym miejscu zwrócić uwagę na treść art. 66 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102 poz. 643 ze zm.)stanowiącym, że „Trybunał orzekając jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi”.
W tym przypadku ma to - zdaniem odwołującego się - bardzo doniosłe znaczenie, bowiem Trybunał Konstytucyjny orzekając w przytoczonym powyżej wyroku K 4/99 był związany wnioskiem grupy posłów do rozstrzygnięcia czy art. 159 pkt. 1 wojskowej ustawy emerytalnej jest zgodny z Konstytucją. Trybunał Konstytucyjny orzekł o zgodności, uzasadniając to bardzo obszernie.
Natomiast odwołujący się powoływał we wniosku na art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, którego Dyrektor WBE w wydanej decyzji całkowicie pominął. Co więcej Trybunał Konstytucyjny przy okazji rozpoznawania konstytucyjności art. 159 pk1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS również o tym przepisie nie wspomina (będąc związany granicami wniosku).
Otóż przytoczony powyżej art. 1 ust. 2 pkt 1 ma – zdaniem odwołującego się – podstawowe znaczenie do uznania, bądź nie uznania wniosku. Przepis ten mianowicie jednoznacznie stwierdza, że ustawa dotyczy żołnierzy zawodowych, którzy w dniu jej wejścia w życie pozostawali w służbie.
Nie dotyczy tym samym byłych żołnierzy zawodowych będących już na emeryturze.
Uzasadniając podstawowe znaczenie tego przepisu wypada w tym miejscu przytoczyć kilka uwag z teorii prawa, tyczącej się budowie aktu prawnego. Otóż rozpatrywany przepis znajduje się na początku aktu prawnego, w rozdziale określającym zakres podmiotowy i przedmiotowy ustawy. Można zatem zasadnie stwierdzić, że stanowi on swoisty lex generalis dla pozostałych przepisów , które w tym przypadku stanowią swoisty lex specialis określając szczegółowo w jaki sposób i w jakim zakresie ma być realizowany przepis generalny.
Tak ujmując znaczenie poszczególnych artykułów w całym akcie prawnym, oczywistym jest, że stosowanie art. 159 pkt 1 do żołnierzy zawodowych będących w dniu 1 stycznia 1999 r. na emeryturze było- zdaniem odwołującego się – niezgodne z obowiązującym stanem prawnym.
Wobec powyższego, twierdzenie Dyrektora WBE o zasadności odmowy ponownego ustalenia wysokości emerytury budzi uzasadniony sprzeciw odwołującego się.
Na potwierdzenie zasadności argumentacji przyjętej przez odwołującego się przemawia i to, że ustawodawca w Rozdziale 3 Przepisy końcowe i uchylające, w art. 195 zawarł przepisy, które na podstawie tej ustawy tracą moc. Próżno tam szukać art. 6 woskowej ustawy emerytalnej. Nie bez przyczyny i zapewne nie przez pomyłkę, nie umieszczono tam przytoczonego powyżej art. 6, bowiem nie ma również przepisu uchylającego z ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Straży Pożarnej, więziennictwa itd.
Nie ma dlatego, że materia ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie dotyczyła żołnierzy (funkcjonariuszy) będących w dniu 1 stycznia 1999 r. na emeryturze.
Tego właśnie dotyczył wniosek do Dyrektora WBE.
Dyrektor WBE w decyzji uznał również, że zastosowanie art. 32 wojskowej ustawy emerytalnej do dochodzenia roszczeń jest bezpodstawne, bowiem składający wniosek nie skorzystał z możliwości odwołania się w przypisanym prawem terminie i pierwotne decyzje stały się prawomocne. Twierdził również, że nie ma nowych okoliczności do wzruszenia tych decyzji z urzędu.
Tymczasem art. 32 wojskowej ustawy emerytalnej będący w tym przypadku przepisem szczególnym odnoszącym się do kwestii emerytów wojskowych daje możliwość
ponownego ustalenia uprawnień do świadczeń emerytalnych /bez zakreślania jakiegokolwiek terminu/ nawet po uprawomocnieniu się decyzji.
Waloryzowanie przez Dyrektora WBE emerytury wojskowej w oparciu o przepisy, które nie stanowiły do tego podstawy prawnej stanowi wystarczającą przesłankę do ponownego ustalenia wysokości świadczeń emerytalnych.

Uwzględniając zawarte w uzasadnieniu argumentacje a także fakt, że Dyrektor WBE odmówił uznania zawartych we wniosku roszczeń, niniejsze odwołanie jest – zdaniem odwołującego się – zasadne.

Jest to wzór ODWOŁANIA do Sądu Okręgowego, który należy – po wpisaniu swoich danych- wysłać za pośrednictwem WBE.

Wzór opracowałem z pomocą kolegów (też emerytów wojskowych):
- P. Mariana Mroziewskiego
- P. Jerzego Kaweckiego

Sedno sprawy tkwi w tym, że WBE bezpodstawnie objęły przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych tych, którzy już byli na rentach i emeryturach. Tym samym bezprawnie zmieniono system waloryzacji zaniżając renty i emerytury.

Ponieważ w odpowiedzi na nasze WNIOSKI dyrektorzy odpowiadają (nieprawdę), przywołując art. 159 tejże Ustawy FUS, jak również art. 32. wojskowej ustawy emerytalnej z 1993 roku, więc ten wzór zawiera odpowiednie elementy odpowiedzi na te zagadnienia,

zrg

Z uwagi na rażące naruszenie prawa przez dyrektora WBE należy złożyć- niezależnie od ODWOŁANIA do Sądu- "powiadomienie do Prokuratora Rejonowego"-właściwego terytorialnie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez funkcjonariusza publicznego z art. 231 KK i 58 KC. Prokurator ma obowiązek zająć się tą sprawą pod tym kątem.
………………………… ……………, dnia …… 2008 r.
Ul. ……………………..
…………………………

Tel. ……………………….

PROKURATURA REJONOWA w ………………………..

ZAWIADOMIENIE
o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez funkcjonariusza publicznego.

Dotyczy: szkody wyrządzonej mnie i mojej rodzinie
przez funkcjonariusza publicznego –
dyrektora WBE w ………………..– Pana mgr ……………………………..

W oparciu o Art. 2 i 3 ustawy z dnia 20 marca 1985 roku o prokuraturze (Dz. U. 1985 Nr 1, poz. 138) zawiadamiam, że zachodzi podejrzenie popełniania, od 1 stycznia 1999 roku do dnia dzisiejszego, przestępstw określonych Art. 231 Kodeksu karnego przez funkcjonariusza publicznego - dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego Pana mgr ……………………………………... Szkoda polega na tym, że dyrektor arbitralnie i wbrew woli Ustawodawcy dopuścił się nieprawidłowości przekraczając swoje uprawnienia w ustalaniu i waloryzowaniu mojej emerytury, jako emeryta, który przeszedł na świadczenie emerytalne pod rządami Ustawy z 1972 roku znowelizowanej Ustawą z 1993 roku (Dz. U. 1994, nr 10, poz. 36), poprzez nieprzestrzeganie ustaw emerytalnych i zasad państwa prawnego określonego Art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz postanowieniami Trybunału Konstytucyjnego, czym zadziałał na moją szkodę.
W wyniku stwierdzonych nieprawidłowości w stosowaniu prawa, opisanych w uzasadnieniu niniejszego zawiadomienia, ja jako emeryt sprzed 1 stycznia 1999 roku, mam zaniżoną emeryturę w relacji do świadczeń ustalanych według nabytych zasad i praw, mimo że pismem z dnia 10.09. 2008 roku (załącznik) wskazywałem na wydawanie decyzji waloryzacyjnych po 1 stycznia 1999 roku z rażącym naruszeniem prawa.

UZASADNIENIE ZAWIADOMIENIA

1. Na emeryturę przeszedłem w ………. roku, czyli jeszcze w czasie obowiązywania Ustawy z 16 grudnia 1972 roku (Dz. U. z 1983 r. nr 29, poz. 139 z późn. zmianami). Ustawa ta była znowelizowana nową Ustawą z dnia 10 grudnia 1993 roku (Dz. U. nr 10 z 1994 r.) na podstawie, której nabyłem słuszne prawa materialne z tytułu wysługi lat do świadczenia emerytalnego w wysokości określonej Art. 5 ustawy, a mianowicie, że podstawę wymiaru emerytury stanowi uposażenie należne żołnierzowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym, oraz Art. 6, który określał sposób utrzymania wartości ekonomicznej pozyskanego świadczenia ( uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. Sygn. K 4/99) poprzez tryb waloryzacji świadczenia emerytalnego w takim samym stopniu i terminie, w jakim następuje wzrost uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska.
Naliczanie dla mnie świadczeń emerytalnych po 1 stycznia 1999 roku według decyzji uwzględniających zasady waloryzacji emerytury o wskaźnik wzrostu cen, tzn. według zasad dotyczących tylko żołnierzy rozpoczynających służbę po 2 stycznia 1999 roku i wbrew regulacjom Art. 1 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach z FUS ( Dz. U. 1999, nr 162, poz. 1118) sprawia, że wypłacane należności są drastycznie niższe od świadczeń, których wartość ekonomiczna jest integralnie związana z uposażeniem zasadniczym żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska, co określała wojskowa ustawa emerytalna z 10 grudnia 1993 roku opublikowana 26 stycznia 1994 roku, pod której przepisami zostałem emerytem. Otrzymywane świadczenie jest także niższe od świadczeń otrzymywanych przez żołnierzy aktualnie odchodzących na emeryturę, a posiadających te same cechy relewantne. Fakt ten jest sprzeczny z zasadą równości (uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26.10.2004 roku, Sygn. SK 7/04), określoną Art. 32 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W relacji do mojej osoby wydawanie decyzji waloryzacyjnych przez organa emerytalne po 1 stycznia 1999 roku w oparciu o stan prawny odnoszący się do żołnierzy czynnej służby wojskowej jest w sprzeczności z zasadami demokratycznego państwa prawnego, tzn. z Art. 2 Konstytucji RP. Tym samym decyzje waloryzacyjne wydawane przez wojskowe organa emerytalne w stosunku do mojej osoby, emeryta z 1987 roku, są wydane z rażącym naruszeniem prawa (Art. 156 kpa) i w sprzeczności ze słusznym interesem strony (Art. 155 kpa).

2. W dniu wejścia w życie Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o rentach i emeryturach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 162, poz. 1118) byłem już na emeryturze i pobierałem świadczenie emerytalne w oparciu o przepisy ustawy z 1993 roku, w związku z czym Art. 1, ust. 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. jednoznacznie wykluczał możliwość stosowania przepisów tejże Ustawy w odniesieniu do osób (byłych żołnierzy zawodowych) już będących na emeryturze (rencie), a tym samym w odniesieniu do mojej osoby. Ustawodawca w relacji do mojej osoby, jako świadczeniobiorcy od września1987 roku, zachował waloryzację „uposażeniową” na podstawie Art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej w pierwotnym brzmieniu, (Dz. U. nr 10, poz. 36), poprzez wyłączenie przepisami Art. 1 ust. 2 świadczeniobiorców spod wprowadzanych zmian ustawą z 17 grudnia 1998 r. o świadczeniach z FUS.
Art. 195 tejże Ustawy nie pozbawiał obowiązującej mocy Art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej z 10 grudnia 1993 roku. Fakt ten potwierdza wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. (Sygn.K.4/99), gdzie w dołączonym uzasadnieniu, którego nie uznaje dyrektor WBE w KRAKOWIE (OTK 7/99, poz. 165) zawarte jest stwierdzenie (cytat):
„ Prokurator Generalny zauważył, że zgodnie z art. 1, ust.2 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS warunki nabywania prawa do emerytury lub renty oraz innych świadczeń przysługujących dla żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. Wynika z tego, że nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”.

W podobnym tonie wypowiada się Rzecznik Praw Obywatelskich w odpowiedzi na zbiorową PETYCJĘ do centralnych organów władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, którą otrzymałem z Biura RPO (pismo RPO-559037-IX/07/ZS z dnia 25.07.2008 roku), a którego fragment załączam poniżej (cytat ):
„Funkcjonujący w Polsce do końca 1998 r. system ubezpieczenia społecznego nie obejmował żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych. Ta kategoria osób była objęta odrębnym systemem zaopatrzeniowym, w którym świadczenia emerytalno-rentowe wypłacane są ze środków budżetu państwa, bez obowiązku opłacania składek.
Obowiązujący, od 1999 r. system ubezpieczeń społecznych objął także żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy służb mundurowych, którzy wstąpili do służby po dniu 1 stycznia 1999 r., tj. po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. nr 39, poz.353 z późn. zm.). Tym osobom miało przysługiwać prawo do emerytury lub renty na tych samych zasadach, jakie określono dla ogółu osób objętych ubezpieczeniami społecznymi. (….)
Tak, więc jedynie żołnierze zawodowi i funkcjonariusze służb mundurowych, którzy wstąpili do służby przed dniem 2 stycznia 1999r. mieli zachować prawo do emerytury lub renty na zasadach określonych w ustawach z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, oraz z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.”

3. Wojskowe Biuro Emerytalne w ………….. po 1 stycznia 1999 roku nie stosowały Art. 53 wojskowej ustawy emerytalnej w celu zniesienia dysproporcji w wysokości wojskowych świadczeń oraz ścisłego powiązania wysokości emerytury z wysokością dochodów osiąganych w okresie aktywności zawodowej, co zalecał Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 8 maja 2000 roku (Sygn. SK 22/99; Dz. U. 2000, nr 38, poz. 438) i ustawodawca poprzez wprowadzenie 1 lipca 2004 roku zależności między podstawą emerytury, a uposażeniem żołnierza określonego ustawą z dnia 11 września 2003 roku o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, co znalazło odzwierciedlenie w nowelizacji Art. 53, ust.1, pkt.8 wojskowej ustawy emerytalnej i Art.1, który określa, że żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej przysługuje z budżetu państwa (na zasadach określonych w ustawie) zaopatrzenie emerytalne z tytułu wysługi lat (…), natomiast przepisy Art. 53, ust.1 obowiązują wojskowe organy emerytalne do ustalenia świadczenia na nowo z urzędu. W podobny sposób reguluje tryb postępowania określony Wyrokiem Sądu Apelacyjnego Warszawie (III AUa 130/99, OSA z 2000 r., nr 5,poz. 21) traktujący o obowiązku naprawiania błędów przez wojskowe organa emerytalne powstałych w wyniku błędnych i krzywdzących decyzji emerytalnych.

4. Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w ………….. – Pan mgr ………………………… niewłaściwie interpretuje art. 1 ust.2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak również nie zna w pełni i nie uznaje uzasadnienia do Wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 20.12.1999 r. (Dz. U. nr 162, poz. 1118) w wyniku czego świadomie naraża mnie na szkody materialne - według moich wyliczeń, w wysokości ponad …………złotych miesięcznie - co potwierdza Decyzja wydana przez dyrektora WBE w ………….. - Pana mgr …………………………. z dnia ……...2008 roku, którą zaskarżam, jako odpowiedź na mój uzasadniony wniosek o ponowne przeliczenie emerytury. Dyrektor odnosząc się lekceważąco do (uzasadnienia) Wyroku Trybunału Konstytucyjnego, przeczy także samej zasadzie interpretacji wyroków Trybunału. Została ona sformułowana w uzasadnieniu wyroku z dnia 08.05.2000r., Sygn. SK 22/99 (Dz. U., 2000, nr 38, poz. 438) w sposób następujący (str. 25): ,,Orzeczenie o zgodności przepisu z konstytucją oznacza przypisanie atrybutu konstytucyjności nie pewnej jednostce redakcyjnej bez względu na jej treść, lecz określonej treści normatywnej zawartej w tym przepisie, ustalonej w wyniku interpretacji”. Interpretacja Wyroku Trybunału z dnia 20.12.1999 roku, Sygn. K 4/99 wyraźnie wskazuje, że zgodność Art. 159 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U., 1998, nr 162, poz. 1118) z konstytucją dotyczy żołnierzy rozpoczynających służbę po dniu wejścia ustawy w życie tzn. po 1.01 1999 roku.

Reasumując:

Zarówno Ustawodawca, jak i Trybunał Konstytucyjny nie pozbawili mnie praw słusznie nabytych do waloryzacji świadczeń metodą uposażeniową, która zachowuje wartość ekonomiczną moich świadczeń w relacji do uposażenia pobieranego przez żołnierza zawodowego pozostającego w służbie i zajmującego analogiczne stanowisko służbowe. Zaskarżonym decyzjom waloryzacyjnym Wojskowego Biura Emerytalnego w …………………. zarzucam naruszenie prawa materialnego w związku, z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ( w brzmieniu obowiązującym do 01.10.2003 r.) poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż zasady waloryzacji emerytur wojskowych wyrażone w przepisach: art. 159 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 6 pkt.1 ustawy z dnia 10.12.1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 2004 roku, nr 8, poz. 66 z późniejszymi zmianami); art. 40 ustawy z dnia 10.12.1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (w brzmieniu obowiązującym do dnia 8.11.2001 r.) mają zastosowanie do emerytów wojskowych, którzy uzyskali uprawnienia przed wejściem w życie znowelizowanych zasad waloryzacji rent i emerytur wojskowych.

W tym świetle niezrozumiałe jest dla mnie, jakim prawem dyrektor WBE w …………………, pozbawił mnie praw słusznie nabytych w zakresie sposobu waloryzowania mojego świadczenia emerytalnego. Tym samym arbitralnie i znacząco obniżył moje świadczenia, co w dalszej konsekwencji miało i ma wpływ na rażące pogorszenie standardu życia mojego i mojej rodziny!

Wnoszę jednocześnie o unieważnienie decyzji wydanej przez dyrektora Wojskowego Biura
Emerytalnego w KRAKOWIE - Pana mgr ………………. z dnia ……………… 2008 roku (załącznik nr), jako sprzecznej z obowiązującym prawem, a tym samym działającej na moją szkodę.

Jak widać na podstawie przedstawionych materiałów (dowodów) dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w …………………….- Pan mgr ……………………. - jako funkcjonariusz publiczny, niewłaściwie interpretuje i stosuje przepisy Ustawy FUS z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z dnia 30 grudnia 1998 r.), jak również przepisy Ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. nr 10 z 1994 r.), a tym samym naraża mnie i moją rodzinę na poważne szkody finansowe. Lekceważy wyroki Trybunału Konstytucyjnego w przedmiotowej sprawie, i świadomie łamie prawo, co również dyskwalifikuje Go jako funkcjonariusza publicznego.
Działanie to nosi znamiona przestępstwa z art. 231 KK

Szanowny Panie Prokuratorze -
w związku z ewidentnym łamaniem prawa w opisanej sprawie i podejrzeniem popełniania przestępstw przez funkcjonariusza publicznego - dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w ………………………..- Pana mgr …………………………., proszę o podjęcie stosownych działań w celu przywrócenia praworządności w zakresie naliczania przez dyrektora WBE w ……………………… świadczeń wszystkim emerytom i rencistom wojskowym, którzy nabyli do nich uprawnienia według zasad ustawy z 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. 1994, nr 10, poz. 36).

Z uszanowaniem

Załączniki (tylko adresat)
1. WNIOSEK do WBE w ………………. z dnia…………..
2. DECYZJA dyrektora WBE w ………………. z dnia ………..2008 roku

Wykonano w 2 egzemplarzach
Wykonał ………(tel. 0-………………………)
Egz. Nr 1- adresat
Egz. Nr 2 - akta poszkodowanego

zrg

Mini-ster ON sprawuje nadzór nad działaniem wojskowych biur emerytalnych. Ma równiez uprawnienia- jako "organ"- do uchylenia decyzji wydanych z naruszeniem prawa. Należy z tej możliwości skorzystać składając WNIOSEK również do Niego, czyli do "mini-stra". Ja złożyłem i teraz mam ubaw po pachy, gdyż dostaję po kilku miesiącach pisma z różnych departamentów, że mój WNIOSEK wciąż żyje i kursuje pomiędzy departamentami MON.

Pan
Bogdan Klich
Minister
Obrony Narodowej
00-909 WARSZAWA
u. Klonowa 1

W I O S E K

Na podstawie Art. 157 §2 kpa i Art. 32 ust. 1, 48a Ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. nr 8, poz. 66 z 2004r.) wnoszę o:

1) stwierdzenie nieważności Decyzji z dnia 4.09.2008 roku wydanej przez dyrektora WBE w ŁODZI – mgr. Witolda BRZEZIŃSKIEGO o odmowie ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej oraz wypłacenia z tego tytułu kwot wyrównania wraz z odsetkami;

2) stwierdzenie nieważności decyzji waloryzacyjnych, które zostały wydane przez dyrektorów WBE w POZNANIU i ŁODZI po 1 stycznia 1999 roku z rażącym naruszeniem prawa, co wyczerpuje przesłanki określone Art. 156 kpa, a które zaskarżyłem w swoim WNIOSKU do dyrektora WBE;

3) zobligowanie dyrektora WBE w ŁODZI do wszczęcia postępowania wyjaśniającego i ponownego ustalenia wysokości moich świadczeń emerytalnych wypłacanych przez wojskowe organy emerytalne po 1 stycznia 1999 roku ;

4) wypłacenie wraz z odsetkami kwot, które wynikają z różnicy między przysługującymi świadczeniami zgodnie ze słusznie nabytymi prawami w 1992 roku o wartości ekonomicznej określonej Art. 5, 6 i 40 (w pierwotnym brzmieniu) ustawy z 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U. nr 10, poz. 36 z 26.01.1994r.), a zaniżonymi, wypłacanymi przez Wojskowe Biura Emerytalne w Poznaniu i Łodzi od 1 stycznia 1999 roku na podstawie zaskarżonych decyzji waloryzacyjnych.

Decyzję dyrektora WBE- Pana mgr Witolda BRZEZIŃSKIEGO w całości uważam za bezzasadną i sprzeczną z obowiązującymi przepisami; za czynność z mocy artykułu 58 KC nieważną, ponieważ jest sprzeczną z:
- Art.: 7, 8, 9, 10, 12, 61, 67, 75, 77, 107 kodeksu postępowania administracyjnego-ustawa z 14 czerwca 1960r.;
- Art. 1, ust. 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz. U. z 1999, nr 162, poz. 1118/ ;
- Art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej w pierwotnym brzmieniu z 10 grudnia 1993 roku /Dz. U. nr 10, z 1994 r., poz. 36/;
- Art.: 1; 3 ust. 1 punkt 8; 5; 32, ust. 1, 2, 4; 53 ust. 1-4; ustawy z 10 grudnia 1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy (Dz. U. 2004, nr 8, poz. 66);
- Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. (Sygn.K.4/99 wraz z uzasadnieniem /OTK 7/99, poz. 165);
- wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie (III AUa 130/99, OSA z 2000r. nr 5, poz. 21);

UZASADNIENIE WNIOSKU

Założenie główne:

Art. 1, ust. 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (D. U. 1998, nr 162, poz. 1118) jednoznacznie wykluczał możliwość stosowania przepisów tejże Ustawy w odniesieniu do osób (byłych żołnierzy zawodowych) już będących na emeryturze (rencie). A ja już byłem w tym czasie na emeryturze.

Z uzasadnienia Wyroku Trybunału Konstytucyjnego (z dnia 20 grudnia 1999r. Sygn. K 4/99) jasno i jednoznacznie wynika, że „… nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”.

Szczegóły uzasadnienia:

1. Na emeryturę przeszedłem z dniem 1 stycznia 1992 roku, czyli jeszcze w czasie obowiązywania Ustawy z 1972 roku z późn. zmianami. Ustawa ta była znowelizowana nową Ustawą z dnia 10 grudnia 1993 roku (Dz. U. nr 10 z 1994 r.), na podstawie której nabyłem słuszne prawa materialne z tytułu wysługi lat do świadczenia emerytalnego w wysokości określonej Art. 5, że podstawę wymiaru emerytury stanowi uposażenie należne żołnierzowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym oraz Art. 6, który określał sposób utrzymania wartości ekonomicznej pozyskanego świadczenia ( uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999r. Sygn. K 4/99) poprzez tryb waloryzacji świadczenia emerytalnego w takim samym stopniu i terminie, w jakim następuje wzrost uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska, a w wypadku ograniczenia świadczenia z tytułu osiągania wynagrodzenia (Art. 40) podstawą ograniczenia jest podstawa wymiaru emerytury lub renty.

2. Otrzymywane przeze mnie świadczenia emerytalne po 1 stycznia 1999 roku, naliczane według decyzji uwzględniających zasady waloryzacji świadczeń o wskaźnik wzrostu cen, tzn. również według zasad dotyczących tylko żołnierzy rozpoczynających służbę po 2 stycznia 1999 roku (Art. 1 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach z FUS; Dz. U. 1998, nr 162, poz. 1118), są drastycznie niższe od świadczeń, których wartość ekonomiczna jest integralnie związana z uposażeniem zasadniczym żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska, co określała wojskowa ustawa emerytalna z 10 grudnia 1993 roku opublikowana 26 stycznia 1994 roku, pod której rygorami stałem się emerytem oraz są niższe od świadczeń otrzymywanych przez żołnierzy aktualnie odchodzących na emeryturę, a posiadających te same cechy relewantne. Fakt ten jest sprzeczny z zasadą równości (uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26.10.2004 roku, Sygn. SK 7/04) określoną Art. 32 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W relacji do mojej osoby wydawanie decyzji waloryzacyjnych przez organa emerytalne po 1 stycznia 1999 roku w oparciu o stan prawny odnoszący się do żołnierzy czynnej służby wojskowej jest w sprzeczności z zasadami demokratycznego państwa prawnego tzn. z Art. 2 Konstytucji RP. Tym samym decyzje waloryzacyjne wydawane przez wojskowe organa emerytalne w stosunku do mojej osoby, emeryta z 1991 roku, są wydane z rażącym naruszeniem prawa (Art. 156 kpa) i w sprzeczności ze słusznym interesem strony (Art. 155 kpa).

3. W dniu wejścia w życie Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o rentach i emeryturach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 162, poz. 1118) byłem już na emeryturze od siedmiu lat, i pobierałem świadczenie emerytalne w oparciu o przepisy ustawy z 1993 roku, w związku z czym Art. 1, ust. 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. jednoznacznie wykluczał możliwość stosowania przepisów tejże Ustawy w odniesieniu do osób (byłych żołnierzy zawodowych) już będących na emeryturze (rencie). Ustawodawca w relacji do mojej osoby, jako świadczeniobiorcy od stycznia 1991 roku, zachował waloryzację „uposażeniową” na podstawie Art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej w pierwotnym brzmieniu (Dz. U. nr 10, poz. 36), poprzez wyłączenie przepisami Art. 1 ust. 2 świadczeniobiorców spod wprowadzanych zmian ustawą z 17 grudnia 1998 r. o świadczeniach z FUS. Art. 195 tejże Ustawy nie pozbawiał obowiązującej mocy art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej z 10 grudnia 1993 roku. Potwierdza to Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. (Sygn.K.4/99), gdzie w dołączonym uzasadnieniu (OTK 7/99, poz. 165) zawarte jest stwierdzenie:
„ Prokurator Generalny zauważył, że zgodnie z art. 1, ust.2 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS warunki nabywania prawa do emerytury lub renty oraz innych świadczeń przysługujących dla żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. Wynika z tego, że nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”.
„Zdaniem Prokuratora Generalnego można, zatem uznać, że osoby podejmujące służbę po tej dacie mają świadomość zakresu przysługujących im uprawnień”.

W podobnym tonie wypowiada się Rzecznik Praw Obywatelskich w odpowiedzi na zbiorową PETYCJĘ do centralnych organów władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, którą otrzymałem z Biura RPO (pismo RPO-559037-IX/07/ZS z dnia 25.07.2008 roku), a którego fragment załączam poniżej:
(cytat):„Funkcjonujący w Polsce do końca 1998 r. system ubezpieczenia społecznego nie obejmował żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych. Ta kategoria osób była objęta odrębnym systemem zaopatrzeniowym, w którym świadczenia emerytalno-rentowe wypłacane są ze środków budżetu państwa, bez obowiązku opłacania składek.
Obowiązujący od 1999 r. system ubezpieczeń społecznych objął także żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy służb mundurowych, którzy wstąpili do służby po dniu 1 stycznia 1999 r., tj. po dniu wejścia wżycie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. nr 39,poz.353 z późn. Zm.). Tym osobom miało przysługiwać prawo do emerytury lub renty na tych samych zasadach, jakie określono dla ogółu osób objętych ubezpieczeniami społecznymi. (….)
Tak więc jedynie żołnierze zawodowi i funkcjonariusze służb mundurowych, którzy wstąpili do służby przed dniem 2 stycznia 1999r. mieli zachować prawo do emerytury lub renty na zasadach określonych w ustawach z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, oraz z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.

4. Wojskowe biura emerytalne w Poznaniu i Łodzi po 1 stycznia 1999 roku nie stosowały Art. 53 wojskowej ustawy emerytalnej w celu zniesienia dysproporcji w wysokości wojskowych świadczeń i możliwie ścisłego powiązania wysokości emerytury z wysokością dochodów osiąganych w okresie aktywności zawodowej, co zalecał Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 8 maja 2000 roku (Sygn. SK 22/99; Dz. U. 2000, nr 38, poz. 438) i ustawodawca poprzez wprowadzenie 1 lipca 2004 roku zależności między podstawą emerytury, a uposażeniem żołnierza określonego ustawą z dnia 11 września 2003 roku o służbie wojskowe żołnierzy zawodowych, co znalazło odzwierciedlenie w nowelizacji art. 5, 3 ust. 1, pkt. 8 wojskowej ustawy emerytalnej i Art.1, który określa, że żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej przysługuje z budżetu państwa (na zasadach określonych w ustawie) zaopatrzenie emerytalne z tytułu wysługi lat (…), natomiast przepisy art. 53, ust.1 obowiązują wojskowe organy emerytalne do ustalenia świadczenia na nowo z urzędu.

Reasumując:
Zarówno Ustawodawca, jak i Trybunał Konstytucyjny nie pozbawili mnie praw słusznie nabytych do waloryzacji świadczeń metodą uposażeniową, która zachowuje wartość ekonomiczną moich świadczeń w relacji do uposażenia pobieranego przez żołnierza zawodowego pozostającego w służbie i zajmującego analogiczne stanowisko służbowe. Zaskarżonym decyzjom waloryzacyjnym wojskowych organów emerytalnych w Poznaniu i Łodzi zarzucam naruszenie prawa materialnego w związku z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 1 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ( w brzmieniu obowiązującym do 01.10.2003 r.) poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż zasady waloryzacji emerytur wojskowych wyrażone w przepisach: art. 159 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 6 pkt.1 ustawy z dnia 10.12.1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 2004 roku , nr 8, poz. 66 z późniejszymi zmianami); art. 40 ustawy z dnia 10.12.1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (w brzmieniu obowiązującym do dnia 8.11.2001 r.) mają zastosowanie do emerytów wojskowych, którzy uzyskali uprawnienia przed wejściem w życie znowelizowanych zasad waloryzacji rent i emerytur wojskowych.

W tym świetle niezrozumiałe jest, jakim prawem Dyrektorzy WBE - najpierw w POZNANIU, a później w ŁODZI, pozbawili mnie praw słusznie nabytych w zakresie sposobu waloryzowania mojego świadczenia emerytalnego, a tym samym arbitralnie i znacząco obniżyli moje świadczenia, a tym samym standard mojego życia i mojej rodziny!

WOBEC POWYŻSZEGO WNOSZĘ O:

1) stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 4.09.2008 roku wydanej przez dyrektora WBE w ŁODZI – mgr. Witolda BRZEZIŃSKIEGO o odmowie ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej oraz wypłacenia z tego tytułu kwot wyrównania wraz z odsetkami;

2) stwierdzenie nieważności decyzji waloryzacyjnych, które zostały wydane przez dyrektorów WBE w POZNANIU i ŁODZI po 1 stycznia 1999 roku z rażącym naruszeniem prawa, co wyczerpuje przesłanki określone Art. 156 kpa, a które to Decyzje zaskarżyłem w swoim WNIOSKU do dyrektora WBE;

3) zobligowanie dyrektora WBE w ŁODZI do wszczęcia postępowania wyjaśniającego i ponownego ustalenia wysokości moich świadczeń emerytalnych wypłacanych przez wojskowe organy emerytalne po 1 stycznia 1999 roku zgodnie z obowiązującym prawem;

4) wypłacenie wraz z odsetkami kwot, które wynikają z różnicy między przysługującymi świadczeniami zgodnie ze słusznie nabytymi prawami w 1992 roku o wartości ekonomicznej określonej Art. 5, 6 i 40 (w pierwotnym brzmieniu) ustawy z 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U. nr 10, poz. 36 z 26.01.1994r.), a zaniżonymi, wypłacanymi przez Wojskowe Biura Emerytalne w Poznaniu i Łodzi od 1 stycznia 1999 roku na podstawie decyzji waloryzacyjnych;

Na marginesie swojej sprawy informuję, iż zachodzą uzasadnione podejrzenia, że
wadliwe i krzywdzące nas decyzje waloryzacyjne wydawane po 1 stycznia 1999 roku, jak również decyzje o odmowie ponownego przeliczenia rent i emerytur na nasze wnioski bieżące, są wydawane pod wpływem nacisków politycznych i administracyjnych płynących z centralnego organu administracyjnego, co jest zagrożone przestępstwem opisanym w Art. 231kk ust. 1, a czego dowodem są publiczne wypowiedzi członków kierownictwa PO, między innymi wypowiedzi byłego szefa Głównego Zarządu Politycznego WP.
Dyrektorzy wojskowych biur emerytalnych odmawiają wszczęcia postępowania
wyjaśniającego w tych sprawach i bez tegoż postępowania wydają Decyzje o odmowie ponownego przeliczenia rent i emerytur pokrzywdzonym błędnymi decyzjami, argumentując, że przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o rentach i emeryturach z FUS obejmują również tych świadczeniobiorców, którzy przed wejściem w życie cytowanej ustawy byli już na rentach i emeryturach (co jest ewidentnie sprzeczne z Uzasadnieniem wyroku TK).
Tym samym dyrektorzy podległych wojskowych biur emerytalnych odnoszą się lekceważąco do (uzasadnienia) Wyroku Trybunału Konstytucyjnego, negując tym samym zasadzie interpretacji wyroków Trybunału, która została sformułowana w uzasadnieniu wyroku z dnia 08.05.2000r., Sygn. SK 22/99 (Dz. U., 2000, nr 38, poz. 438) w sposób następujący (str. 25): ,,Orzeczenie o zgodności przepisu z konstytucją oznacza przypisanie atrybutu konstytucyjności nie pewnej jednostce redakcyjnej bez względu na jej treść, lecz określonej treści normatywnej zawartej w tym przepisie, ustalonej w wyniku interpretacji”. Interpretacja Wyroku Trybunału z dnia 20.12.1999 roku, Sygn. K 4/99 wyraźnie wskazuje, że zgodność Art. 159 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U., 1998, nr 162, poz. 1118) z konstytucją dotyczy żołnierzy rozpoczynających służbę po dniu wejścia ustawy w życie tzn. po 1.01 1999 roku.
Niepokoją nas również pierwsze informacje o dziwnych wyrokach wydawanych w tej sprawie przez organa sądowe I instancji w całym kraju. Wyroki nie są oparte na przepisach prawnych regulujących nasz problem, a uzasadnienia słowne formułowane przez sędziów są dalekie od poprawności prawniczej i noszą znamiona upolitycznienia (uwagi ze strony sędziów na temat nieuzasadnionych przywilejów płacowo-emerytalnych wojska!).

Jesteśmy przygotowani do tego, by dochodzić swoich praw przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w STRASBURGU.

……………………………….

Wykonano w 2 egzemplarzach
Egz. Nr 1- adresat
Egz. Nr 2- akta pokrzywdzonego

Załączniki- tylko adresat
1. Decyzja dyrektora WBE w Łodzi z dnia 4 września 2008 roku
2. Ustawa z 17 grudnia 1998 r. o FUS (fragment)
3. Wyrok TK z dnia 20 grudnia 1999 roku Sygn.K.4/99 (Uzasadnienie wyroku, s.5)
USTAWA Załącznik nr 2 do Wniosku
(wycinek)
z dnia 17 grudnia 1998 r.

o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

(Dz. U. 1998, nr 162, poz. 1118 z dnia 17 grudnia 1998 r.)

Dział I
Przepisy ogólne
Rozdział 1
Zakres podmiotowy i przedmiotowy ustawy
Art. 1. 1. Ustawa określa:
1) warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych,
2) zasady ustalania wysokości świadczeń,
3) zasady i tryb przyznawania oraz wypłaty świadczeń.
2. Warunki nabywania prawa do emerytury i rent oraz innych świadczeń przysługujących z tytułu pobierania emerytury lub renty, a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń dla:
1) żołnierzy zawodowych,
2) funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie oraz dla członków ich rodzin, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób.
3. Świadczenia na warunkach i w wysokości określonych w ustawie przysługują jednak osobom wymienionym w ust. 2, jeżeli nie spełniają one warunków nabywania prawa do świadczeń określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób.
4. Warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych przysługujących z bez-pieczenia z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej oraz wysokość tych świadczeń określają odrębne przepisy.

Załącznik nr 3 do Wniosku
Wyrok TK z dnia 20 grudnia 1999 roku
Sygn.K.4/99
(Uzasadnienie, s. 5)

Prokurator Generalny ustosunkował się następnie do zarzutów dotyczących niekonstytucyjności art. 40 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy oraz art. 41 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy.
Zauważył, że nowe zasady zawieszalności świadczeń pobieranych w systemie zaopatrzenia powszechnego są korzystniejsze niż obowiązujące poprzednio. Natomiast inaczej jest, jeżeli chodzi o emerytów służb mundurowych. Dlatego, zdaniem Prokuratora Generalnego, uzasadniony jest zarzut naruszenia przez wskazane przepisy zasady ochrony praw słusznie nabytych.
Prokurator Generalny dodał, że Trybunał Konstytucyjny niejednokrotnie wypowiadał się, iż nakaz przestrzegania powyższej zasady nie ma charakteru absolutnego (orzeczenie z 29 stycznia 1992 r., K. 15/91, OTK w 1992, cz. I, poz. 8, orzeczenie z 24 maja 1994 r., K. 1/94, OTK 1994, cz. I, poz. 10). Przy czym uściślając pojęcie “szczególnych okoliczności” uzasadniających odstępstwo od zasady ochrony praw nabytych, Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że odnosi je do sytuacji nadzwyczaj wyjątkowych, gdy ze względów obiektywnych istnieje potrzeba dania pierwszeństwa określonej wartości chronionej bądź znajdującej swoje oparcie w konstytucji. W opinii Prokuratora Generalnego w omawianym przypadku nie zachodzi taka wyjątkowość sytuacji. Podkreślił, że zachowaniu uprzednio obowiązujących przepisów nie przeciwstawia się inny ważny interes, w szczególności interes państwa, gdyż regulacja taka nie ma bezpośredniego wpływu na wydatki budżetu państwa, ani na sprawność wdrażania kolejnego etapu reformy ubezpieczeń społecznych.
Prokurator Generalny zauważył, że zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS warunki nabywania prawa do emerytury i renty oraz innych świadczeń przysługujących z tytułu pobierania emerytury lub renty, a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń dla żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. Wynika z tego, że nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r. (wytł. moje- zg)
Zdaniem Prokuratora Generalnego można zatem uznać, że osoby podejmujące służbę po tej dacie mają świadomość zakresu przysługujących im uprawnień.
Natomiast w innej sytuacji są żołnierze i funkcjonariusze, których ustawodawca nie objął nowym systemem. Regulacja wynikająca z nowelizacji ustaw tych służb, zawarta w art. 159 pkt 2 i art. 160 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zaskoczyła te osoby w sposób uzasadniający zarzut naruszenia zasad państwa prawnego wysłowionych w art. 2 konstytucji.
Prokurator Generalny nie podzielił poglądu, że przepisy art. 40 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy i art. 41 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy naruszają art. 31 konstytucji. Stwierdził, że przepisy określające zasady zawieszalności świadczeń emerytalno-rentowych nie ograniczają praw i wolności obywatelskich w rozumieniu powołanego przepisu konstytucji. Zauważył, że konieczność wyboru przez świadczeniobiorcę między emeryturą a zatrudnieniem o odpowiednio wysokim wynagrodzeniu (tzn. powodującym zawieszenie emerytury) nie może być utożsamiana z ograniczeniem prawa do pracy, albo prawa do zabezpieczenia społecznego, zwłaszcza, że zgodnie z art. 81 konstytucji - praw o charakterze socjalnym można dochodzić jedynie w granicach ustawy.

przyszły emeryt

Niestety jestem zmuszony to napisać -osoba posługująca się nickiem zrg wprowadza w błąd. Rzeczywiście Minister ON sprawuje nadzór nad biurami tyle, że trzeba najpierw sprawdzić w jakim zakresie ten nadzór sprawuje . Na pewno Minister ON nie ma uprawnień do uchylania bądź stwierdzania niewazności decyzji administracyjnych
Orzecznistwo sądowe zapadłe w tych sprawach wskazuje na brak uprawnień Ministra w tym zakresie.
Dla przykładu wklejam poniżej postanowienie NSA, zapadłe w podobnej sprawie (sygn. I OSK 279/07). Orzeczenie zostało przeklejone z programu prawniczego LEX. pOLECAM OSOBIE O NICKU ZRG dogłębna lekturę tego orzeczenia.
Postanowienie

z dnia 20 listopada 2007 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie

I OSK 279/07

nietezowane
LEX nr 429153
429153

Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms (spr.).
Sędziowie NSA: Małgorzata Borowiec, Jacek Chlebny.
Protokolant: Barbara Dąbrowska.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zygmunta P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 listopada 2006 r. sygn. akt II SAB/Wa 3/06 w sprawie ze skargi Zygmunta P. na bezczynność Ministra Obrony Narodowej w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji
postanawia:
1. uchylić zaskarżony wyrok,

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 listopada 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Zygmunta P. na bezczynność Ministra Obrony Narodowej w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
W październiku 2005 r. Zygmunt P. wystąpił do Ministra Obrony Narodowej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w S. z dnia 8 stycznia 1986 r., którymi wojskowy organ emerytalny ustalił prawo Z. P. do wojskowej emerytury i renty inwalidzkiej. Wniosek ten został przekazany Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego w S. celem merytorycznego rozpatrzenia. Pismem z dnia 1 listopada 2005 r. skarżący wniósł "zażalenie" do Ministra Obrony Narodowej, podnosząc że Minister jako organ nadzoru nie rozpoznał jego wniosku z dnia 17 października 2005 r. Kolejnym pismem z dnia 18 listopada 2005 r. skarżący podtrzymał swoje dotychczasowe żądania, a ponieważ Minister Obrony Narodowej nie wydał decyzji, wniósł skargę na bezczynność Ministra.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że decyzje Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w S. z dnia 8 stycznia 1986 r. są decyzjami emerytalnymi, a więc organem właściwym w sprawie, stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 23 lutego 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organów w sprawach zaopatrzenia emerytalnego żołnierzy zawodowych oraz uprawnionych członków ich rodzin (Dz. U. Nr 67, poz. 618), jest dyrektor wojskowego biura emerytalnego, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby uprawnionej do zaopatrzenia emerytalnego. Decyzje emerytalne ostateczne, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego sądu mogą być z urzędu przez wojskowy organ emerytalny zmienione, uchylone lub unieważnione, na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. W ocenie Sądu pierwszej instancji w tych sprawach, w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, ustawodawca zastrzegł właściwość wojskowego organu emerytalnego. Oznacza to, że przekazanie przez Ministra Obrony Narodowej, będącego organem niewłaściwym w tej sprawie, wniosku z dnia 17 października 2005 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w S. z dnia 8 stycznia 1986 r. według właściwości wyłącza możliwość uwzględnienia skargi na bezczynność organu nawet wówczas, gdy przekazanie wniosku odbyło się bez formalnego wydania postanowienia w trybie art. 65 § 1 k.p.a.
W skardze kasacyjnej od wyroku skarżący zarzucił naruszenie szeregu przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 56 z późn. zm.), rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. Nr 94, poz. 426 z późn. zm.), Kodeksu postępowania administracyjnego oraz ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że skarżący nie zgadza się z zapadłymi w sprawie orzeczeniami i uważa je za wydane z naruszeniem przepisów o właściwości. Skarżący podniósł również, że nie cofnął wniosku z dnia 17 października 2005 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w S. z dnia 8 stycznia 1986 r. oraz że Minister Obrony Narodowej pozostaje nadal w bezczynności.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przedmiotem postępowania w tej sprawie jest żądanie skarżącego dotyczące bezczynności Ministra Obrony Narodowej w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego o stwierdzenie nieważności decyzji wojskowych organów emerytalnych z 1986 r. o ustaleniu prawa skarżącego do wojskowej emerytury i renty inwalidzkiej, wydanych na podstawie ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnych żołnierzy zawodowych i ich rodzin. W związku z tym, niezależnie od zarzutów podniesionych przez skarżącego w skardze kasacyjnej, wymaga rozważenia kwestia właściwości sądu administracyjnego do rozpoznania tej sprawy, ponieważ stosowanie do przepisu art. 183 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) Naczelny Sąd Administracyjny bierze pod uwagę z urzędu, czy droga sądowa przed sądem administracyjnym była dopuszczalna.
Stosownie do przepisu art. 1 Kodeksu postępowania cywilnego sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych są sprawami cywilnymi, do których rozpoznania, stosowanie do przepisu art. 2 tego Kodeksu powołane są sądy powszechne, chyba że przepisy szczególne przekazują je do właściwości innych organów. Sprawami z zakresu ubezpieczeń społecznych, objętymi właściwością sądów powszechnych, są sprawy dotyczące ubezpieczeń społecznych, emerytur i rent, a także sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych wszczęte na skutek niewydania przez organ rentowy decyzji we właściwym terminie (art. 476 § 2 i 3 k.p.c.), zaś organami rentowymi są także wojskowe organy emerytalne (art. 476 § 4 pkt 3 k.p.c.). Również ustawa z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 z późn. zm.) stanowi w art. 31 ust. 4 i 5, że w sprawach dotyczących prawa do zaopatrzenia emerytalnego i świadczeń z tego tytułu oraz w przypadku niewydania przez organ emerytalny decyzji w tych sprawach zainteresowanemu przysługuje odwołanie do właściwego sądu według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego, a więc do właściwego sądu powszechnego.
W tym kontekście należy wyjaśniać treść art. 32 powołanej ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin. Przepis art. 32 ust. 2 stanowi, że decyzje ostateczne, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego sądu (sądu powszechnego), mogą być z urzędu przez wojskowy organ emerytalny zmienione, uchylone lub unieważnione, na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. To, że wojskowy organ emerytalny stosuje przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (może zmienić, uchylić lub unieważnić decyzje na zasadach określonych w tym Kodeksie), nie zmienia zasady, iż decyzje wydawane na podstawie art. 32 ust. 2 powołanej ustawy z dnia 20 grudnia 1993 r. są decyzjami z zakresu ubezpieczeń społecznych. Nie można z tego przepisu wyprowadzać wniosku, że skoro przepis nie wskazuje wyraźnie, że od decyzji wydanej na podstawie tego przepisu przysługuje zainteresowanemu odwołanie do właściwego sądu powszechnego, to tym samym przysługuje zainteresowanemu skarga na taką decyzję do sądu administracyjnego. Zasadą jest przecież, że w sprawach nieuregulowanych w powołanej ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. stosuje się przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz Kodeksu postępowania administracyjnego, a mimo stosowania przez organ przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego odwołanie od decyzji wojskowego organu emerytalnego przysługuje do sądu powszechnego (art. 11 i 31 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.). Nie ulega wątpliwości, że rozstrzygnięcie o zmianie lub uchyleniu decyzji ostatecznej, od której przysługiwało zainteresowanemu odwołanie do sądu powszechnego, podejmowane jest na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. w formie decyzji, która dotyczy prawa do zaopatrzenia emerytalnego w sprawie z zakresu ubezpieczenia społecznego, co oznacza, że również od tej decyzji przysługuje odwołanie do sądu powszechnego. Zmiana lub uchylenie decyzji ostatecznej, od której nie zostało wniesione odwołanie do sądu powszechnego, to nic innego jak wydanie nowego rozstrzygnięcia w spawie dotyczącej tego samego stosunku prawnego. Również rozstrzygnięcie w przedmiocie unieważnienia decyzji ostatecznej (stwierdzenia jej nieważności), wydane na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r., dotyczy prawa do zaopatrzenia emerytalnego w sprawie z zakresu ubezpieczenia społecznego. Przyczyną unieważnienia decyzji (stwierdzenia jej nieważności) może być miedzy innymi wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.), a wówczas przedmiotem oceny jest samo prawo zainteresowanego do zaopatrzenia emerytalnego oraz wysokość świadczeń pieniężnych z tytuł tego zaopatrzenia. Nie jest uprawniona taka wykładnia przepisu art. 32 ust. 2 w związku z art. 31 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r., która prowadziłaby do wniosku, że w sprawach dotyczących tego samego stosunku prawnego byłby właściwy sąd powszechny, ale także sąd administracyjny, w zależności od tego w jakim trybie została wydana decyzja wojskowego organu emerytalnego.
Z przytoczonych względów skład orzekający w tej sprawie nie podziela poglądu wyrażonego w postanowieniu NSA z dnia 12 kwietnia 2007 r., sygn. akt II GSK 375/06, że od decyzji organu rentowego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji z zakresu ubezpieczeń społecznych przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Za takim poglądem nie przemawia w szczególności stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 28 maja 2002 r., sygn. akt II UKN 356/01 (OSNIPUSiSP z 2004 r., nr 3, poz. 52). W postanowieniu tym Sąd Najwyższy wypowiedział się odnośnie tego, że sąd pracy i ubezpieczeń społecznych nie może rozpoznać wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji organu rentowego, gdyż w tym zakresie właściwy jest organ rentowy, natomiast nie zajmował stanowiska co do tego, czy w takich sprawach właściwy jest sąd powszechny, czy sąd administracyjny. W związku z tym należy zwrócić uwagę, że czym innym jest właściwość organu rentowego a nie sądu powszechnego do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji organu rentowego, a czym innym określanie właściwego sądu do rozpoznania środka zaskarżenia od decyzji wydanej na skutek rozpoznania takiego wniosku.
W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych żołnierzy zawodowych odwołanie do właściwego sądu powszechnego przysługuje od decyzji wojskowego organu emerytalnego oraz w przypadku niewydanie przez organ emerytalny decyzji (art. 31 ust. 4 i 5 powołanej ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.). Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznania sprawy ze skargi na bezczynność w przypadku niewydania przez wojskowy organ emerytalny decyzji na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.
Skoro w tych sprawach nie jest właściwy sąd administracyjny, to skarga na bezczynność organu wniesiona przez skarżącego do sądu administracyjnego była niedopuszczalna (art. 58 § 1 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Należy bowiem podkreślić, że stosowanie do przepisu art. 3 § 2 pkt 8 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarga na bezczynność organu do sądu administracyjnego przysługuje w sprawach, w których organ administracji publicznej wydaje rozstrzygnięcie, które może być zaskarżone do sądu administracyjnego i gdy nie ma specjalnej podstawy do zaskarżenia bezczynności organu do sądu powszechnego.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 189 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżony wyrok i odrzucił skargę.

Streszczając wyrok: Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż droga postępowania administracyjnego w sprawa w zakresie ubezpieczeń społecznych nie jest dopuszczalna. Dlatego też składanie wniosków do Ministra ON jest bezprzedmiotowe, w świetle tego wyroku może on takie wnioski jedynie przekazać do właściwego organu, stąd zapewne zrg dostaje pisma o przekazaniu kolejnym instytucjom. Sąd jasno wskazał iz takie sprawy podjegają pod jurysdykcję sądów powszechnych (cywilnych) a sądy administracyjne do takich nie należą. Nie chę sie tutaj specjalnie zbyt długo rozpisywać. Proszę zapoznać się dokładnie z wyrokiem. Jeśli będzie miał ktoś pytania to proszę zadać na forum publicznym to odpowiem

szekiel

Zastanawiam się po przeczytaniu wszystkich postów w naszej sprawie,czy nie lepiej było by popracować nad nowelizacją ustawy emerytalnej w której zawarty był by zapis-podaje przykładowo:raz na 5 lat waloryzować emerytury mundurowe wg.aktualnego uposażenia,czyli likwidować stary portfel.Nie wiem czy ta droga nie była by lepsza niż walka z wiatrakami.Mogę się mylić ale taka mi przyszła myśl do głowy.Pozdrawiam i życzę sukcesów.

zrg

"Przyszły emeryt" zarzuca mi "wprowadzanie w błąd" w związku z moją sugestią, by składać Wnioski do mini-stra ON jako organu II instancji. Jako potwierdzenie swojej tezy podaje przykład konkretnego wyroku sądu.

A wg mnie ten wyrok świadczy wyłącznie o tym, że w tej konkretnej sprawie wydano taki a nie inny.

Zanim złożyłem WNIOSEK (skargę ) do mini-stra zapoznałem się z cytowanym Wyrokiem. Nie zmieniło to mojej decyzji. W swojej służbie wojskowej byłem też "organem" o właściwości ogólnej i szczególnej. I też wydawalem decyzje administracyjne. Ale zapewniam, że bez rażacego łamani aprawa, jak to ma miejsce w przypadku waloryzowania naszych emerytur w oparciu o przepisy,które nie dotyczą poszkodowanych (czyli Ustawy FUS, która ni ejest ustawą emerytalną służb mundurowych). Naprawieni eprawa jest obowiązkiem każdego organu,który je złamał, jak równiez organu nadrzędnego.

Podstawa prawna:

Uchylenie, zmianę i stwierdzenie wygaśnięcia decyzji administracyjnej przewiduje w Rozdziale 13 Kodeks postępowania administracyjnego. Na podstawie jego przepisów:

• decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony.

W sprawach należących do zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego do zmiany lub uchylenia decyzji, właściwe są organy tych jednostek.
• decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony.
• organ administracji publicznej, który wydał decyzję w pierwszej instancji uchyli decyzję, jeżeli została ona wydana z zastrzeżeniem dopełnienia określonych czynności, a strona nie dopełniła tych czynności w wyznaczonym terminie.
W powyższych przypadkach właściwy organ wydaje decyzję w sprawie uchylenia lub zmiany dotychczasowej decyzji.

• minister może uchylić lub zmienić w niezbędnym zakresie każdą decyzję ostateczną, jeżeli w inny sposób nie można usunąć stanu zagrażającego życiu lub zdrowiu ludzkiemu albo zapobiec poważnym szkodom dla gospodarki narodowej lub dla ważnych interesów Państwa.

Uprawnienia te w stosunku do decyzji wydanych przez organy jednostek samorządu terytorialnego w sprawach należących do zadań z zakresu administracji rządowej przysługują również wojewodzie.
Organ administracji publicznej może uchylić lub zmienić decyzję, na mocy której strona nabyła prawo, także w innych przypadkach oraz na innych zasadach niż określone w niniejszym rozdziale, o ile przewidują to przepisy szczególne.
Odpowiedzialność za szkodę

Stronie, która poniosła szkodę na skutek uchylenia lub zmiany decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę od organu, który uchylił lub zmienił tę decyzję; organ ten, w drodze decyzji, orzeka również o odszkodowaniu.
Roszczenie o odszkodowanie przedawnia się z upływem trzech lat od dnia, w którym stała się ostateczna decyzja uchylająca lub zmieniająca decyzję.

Do odszkodowania stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, z wyłączeniem art. 418 tego kodeksu. Odszkodowanie przysługuje od organu, który wydał decyzję uchylająca lub zmieniającą decyzję administracyjną.
Stwierdzenie wygaśnięcia decyzji

Organ administracji publicznej, który wydał decyzję w pierwszej instancji, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli decyzja:
• stała się bezprzedmiotowa, a stwierdzenie wygaśnięcia takiej decyzji nakazuje przepis prawa albo, gdy leży to w interesie społecznym lub w interesie strony,
• została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonego warunku, a strona nie dopełniła tego warunku.

Na marginesie:
Odpowiedź, którą otrzymałem z MON, nie potwierdza Pańskiej tezy co do kompetencji mini-stra, jako "organu" sprawującego nadzór na WBE. Ta odpowiedź jest dowodem na to, że MON ma PROBLEM!!!

zrg

Niestety jestem zmuszony to napisać -osoba posługująca się nickiem zrg wprowadza w błąd. Rzeczywiście Minister ON sprawuje nadzór nad biurami tyle, że trzeba najpierw sprawdzić w jakim zakresie ten nadzór sprawuje . Na pewno Minister ON nie ma uprawnień do uchylania bądź stwierdzania niewazności decyzji administracyjnych
Orzecznistwo sądowe zapadłe w tych sprawach wskazuje na brak uprawnień Ministra w tym zakresie.
Dla przykładu wklejam poniżej postanowienie NSA, zapadłe w podobnej sprawie (sygn. I OSK 279/07). Orzeczenie zostało przeklejone z programu prawniczego LEX. POLECAM OSOBIE O NICKU „ZRG” dogłębna lekturę tego orzeczenia.

Postanowienie

z dnia 20 listopada 2007 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie

I OSK 279/07

nietezowane
LEX nr 429153
429153

Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms (spr.).
Sędziowie NSA: Małgorzata Borowiec, Jacek Chlebny.
Protokolant: Barbara Dąbrowska.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zygmunta P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 listopada 2006 r. sygn. akt II SAB/Wa 3/06 w sprawie ze skargi Zygmunta P. na bezczynność Ministra Obrony Narodowej w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji
postanawia:
1. uchylić zaskarżony wyrok,

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 listopada 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Zygmunta P. na bezczynność Ministra Obrony Narodowej w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
W październiku 2005 r. Zygmunt P. wystąpił do Ministra Obrony Narodowej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w S. z dnia 8 stycznia 1986 r., którymi wojskowy organ emerytalny ustalił prawo Z. P. do wojskowej emerytury i renty inwalidzkiej. Wniosek ten został przekazany Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego w S. celem merytorycznego rozpatrzenia. Pismem z dnia 1 listopada 2005 r. skarżący wniósł "zażalenie" do Ministra Obrony Narodowej, podnosząc że Minister jako organ nadzoru nie rozpoznał jego wniosku z dnia 17 października 2005 r. Kolejnym pismem z dnia 18 listopada 2005 r. skarżący podtrzymał swoje dotychczasowe żądania, a ponieważ Minister Obrony Narodowej nie wydał decyzji, wniósł skargę na bezczynność Ministra.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że decyzje Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w S. z dnia 8 stycznia 1986 r. są decyzjami emerytalnymi, a więc organem właściwym w sprawie, stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 23 lutego 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organów w sprawach zaopatrzenia emerytalnego żołnierzy zawodowych oraz uprawnionych członków ich rodzin (Dz. U. Nr 67, poz. 618), jest dyrektor wojskowego biura emerytalnego, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby uprawnionej do zaopatrzenia emerytalnego. Decyzje emerytalne ostateczne, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego sądu mogą być z urzędu przez wojskowy organ emerytalny zmienione, uchylone lub unieważnione, na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. W ocenie Sądu pierwszej instancji w tych sprawach, w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, ustawodawca zastrzegł właściwość wojskowego organu emerytalnego. Oznacza to, że przekazanie przez Ministra Obrony Narodowej, będącego organem niewłaściwym w tej sprawie, wniosku z dnia 17 października 2005 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w S. z dnia 8 stycznia 1986 r. według właściwości wyłącza możliwość uwzględnienia skargi na bezczynność organu nawet wówczas, gdy przekazanie wniosku odbyło się bez formalnego wydania postanowienia w trybie art. 65 § 1 k.p.a.
W skardze kasacyjnej od wyroku skarżący zarzucił naruszenie szeregu przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 56 z późn. zm.), rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. Nr 94, poz. 426 z późn. zm.), Kodeksu postępowania administracyjnego oraz ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że skarżący nie zgadza się z zapadłymi w sprawie orzeczeniami i uważa je za wydane z naruszeniem przepisów o właściwości. Skarżący podniósł również, że nie cofnął wniosku z dnia 17 października 2005 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w S. z dnia 8 stycznia 1986 r. oraz że Minister Obrony Narodowej pozostaje nadal w bezczynności.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przedmiotem postępowania w tej sprawie jest żądanie skarżącego dotyczące bezczynności Ministra Obrony Narodowej w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego o stwierdzenie nieważności decyzji wojskowych organów emerytalnych z 1986 r. o ustaleniu prawa skarżącego do wojskowej emerytury i renty inwalidzkiej, wydanych na podstawie ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnych żołnierzy zawodowych i ich rodzin. W związku z tym, niezależnie od zarzutów podniesionych przez skarżącego w skardze kasacyjnej, wymaga rozważenia kwestia właściwości sądu administracyjnego do rozpoznania tej sprawy, ponieważ stosowanie do przepisu art. 183 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) Naczelny Sąd Administracyjny bierze pod uwagę z urzędu, czy droga sądowa przed sądem administracyjnym była dopuszczalna.
Stosownie do przepisu art. 1 Kodeksu postępowania cywilnego sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych są sprawami cywilnymi, do których rozpoznania, stosowanie do przepisu art. 2 tego Kodeksu powołane są sądy powszechne, chyba że przepisy szczególne przekazują je do właściwości innych organów. Sprawami z zakresu ubezpieczeń społecznych, objętymi właściwością sądów powszechnych, są sprawy dotyczące ubezpieczeń społecznych, emerytur i rent, a także sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych wszczęte na skutek niewydania przez organ rentowy decyzji we właściwym terminie (art. 476 § 2 i 3 k.p.c.), zaś organami rentowymi są także wojskowe organy emerytalne (art. 476 § 4 pkt 3 k.p.c.). Również ustawa z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 z późn. zm.) stanowi w art. 31 ust. 4 i 5, że w sprawach dotyczących prawa do zaopatrzenia emerytalnego i świadczeń z tego tytułu oraz w przypadku niewydania przez organ emerytalny decyzji w tych sprawach zainteresowanemu przysługuje odwołanie do właściwego sądu według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego, a więc do właściwego sądu powszechnego.
W tym kontekście należy wyjaśniać treść art. 32 powołanej ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin. Przepis art. 32 ust. 2 stanowi, że decyzje ostateczne, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego sądu (sądu powszechnego), mogą być z urzędu przez wojskowy organ emerytalny zmienione, uchylone lub unieważnione, na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. To, że wojskowy organ emerytalny stosuje przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (może zmienić, uchylić lub unieważnić decyzje na zasadach określonych w tym Kodeksie), nie zmienia zasady, iż decyzje wydawane na podstawie art. 32 ust. 2 powołanej ustawy z dnia 20 grudnia 1993 r. są decyzjami z zakresu ubezpieczeń społecznych.
Nie można z tego przepisu wyprowadzać wniosku, że skoro przepis nie wskazuje wyraźnie, że od decyzji wydanej na podstawie tego przepisu przysługuje zainteresowanemu odwołanie do właściwego sądu powszechnego, to tym samym przysługuje zainteresowanemu skarga na taką decyzję do sądu administracyjnego. Zasadą jest przecież, że w sprawach nieuregulowanych w powołanej ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. stosuje się przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz Kodeksu postępowania administracyjnego, a mimo stosowania przez organ przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego odwołanie od decyzji wojskowego organu emerytalnego przysługuje do sądu powszechnego (art. 11 i 31 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.). Nie ulega wątpliwości, że rozstrzygnięcie o zmianie lub uchyleniu decyzji ostatecznej, od której przysługiwało zainteresowanemu odwołanie do sądu powszechnego, podejmowane jest na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. w formie decyzji, która dotyczy prawa do zaopatrzenia emerytalnego w sprawie z zakresu ubezpieczenia społecznego, co oznacza, że również od tej decyzji przysługuje odwołanie do sądu powszechnego. Zmiana lub uchylenie decyzji ostatecznej, od której nie zostało wniesione odwołanie do sądu powszechnego, to nic innego jak wydanie nowego rozstrzygnięcia w sprawie dotyczącej tego samego stosunku prawnego. Również rozstrzygnięcie w przedmiocie unieważnienia decyzji ostatecznej (stwierdzenia jej nieważności), wydane na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r., dotyczy prawa do zaopatrzenia emerytalnego w sprawie z zakresu ubezpieczenia społecznego. Przyczyną unieważnienia decyzji (stwierdzenia jej nieważności) może być miedzy innymi wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.), a wówczas przedmiotem oceny jest samo prawo zainteresowanego do zaopatrzenia emerytalnego oraz wysokość świadczeń pieniężnych z tytuł tego zaopatrzenia. Nie jest uprawniona taka wykładnia przepisu art. 32 ust. 2 w związku z art. 31 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r., która prowadziłaby do wniosku, że w sprawach dotyczących tego samego stosunku prawnego byłby właściwy sąd powszechny, ale także sąd administracyjny, w zależności od tego w jakim trybie została wydana decyzja wojskowego organu emerytalnego.
Z przytoczonych względów skład orzekający w tej sprawie nie podziela poglądu wyrażonego w postanowieniu NSA z dnia 12 kwietnia 2007 r., sygn. akt II GSK 375/06, że od decyzji organu rentowego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji z zakresu ubezpieczeń społecznych przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Za takim poglądem nie przemawia w szczególności stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 28 maja 2002 r., sygn. akt II UKN 356/01 (OSNIPUSiSP z 2004 r., nr 3, poz. 52). W postanowieniu tym Sąd Najwyższy wypowiedział się odnośnie tego, że sąd pracy i ubezpieczeń społecznych nie może rozpoznać wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji organu rentowego, gdyż w tym zakresie właściwy jest organ rentowy, natomiast nie zajmował stanowiska co do tego, czy w takich sprawach właściwy jest sąd powszechny, czy sąd administracyjny. W związku z tym należy zwrócić uwagę, że czym innym jest właściwość organu rentowego a nie sądu powszechnego do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji organu rentowego, a czym innym określanie właściwego sądu do rozpoznania środka zaskarżenia od decyzji wydanej na skutek rozpoznania takiego wniosku.
W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych żołnierzy zawodowych odwołanie do właściwego sądu powszechnego przysługuje od decyzji wojskowego organu emerytalnego oraz w przypadku niewydanie przez organ emerytalny decyzji (art. 31 ust. 4 i 5 powołanej ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.). Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznania sprawy ze skargi na bezczynność w przypadku niewydania przez wojskowy organ emerytalny decyzji na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.
Skoro w tych sprawach nie jest właściwy sąd administracyjny, to skarga na bezczynność organu wniesiona przez skarżącego do sądu administracyjnego była niedopuszczalna (art. 58 § 1 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Należy bowiem podkreślić, że stosowanie do przepisu art. 3 § 2 pkt 8 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarga na bezczynność organu do sądu administracyjnego przysługuje w sprawach, w których organ administracji publicznej wydaje rozstrzygnięcie, które może być zaskarżone do sądu administracyjnego i gdy nie ma specjalnej podstawy do zaskarżenia bezczynności organu do sądu powszechnego.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 189 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżony wyrok i odrzucił skargę.
=============================
Streszczając wyrok: Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż droga postępowania administracyjnego w sprawa w zakresie ubezpieczeń społecznych nie jest dopuszczalna. Dlatego też składanie wniosków do Ministra ON jest bezprzedmiotowe, w świetle tego wyroku może on takie wnioski jedynie przekazać do właściwego organu, stąd zapewne „zrg” dostaje pisma o przekazaniu kolejnym instytucjom. Sąd jasno wskazał iż takie sprawy podlegają pod jurysdykcję sądów powszechnych (cywilnych) a sądy administracyjne do takich nie należą. Nie chcę się tutaj specjalnie zbyt długo rozpisywać. Proszę zapoznać się dokładnie z wyrokiem. Jeśli będzie miał ktoś pytania to proszę zadać na forum publicznym to odpowiem

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Proszę, by „przyszły emeryt” jeszcze raz przeczytał uważnie Wyrok NSA, który zamieścił „na dowód” mojego nieuctwa i złej woli , acz nie jestem prawnikiem !! , i zwrócił uwagę na wytłuszczenia w tekście.
Z art. 156 decyzję uchyla organ rentowy, natomiast z art. 157 ORGAN WYŻSZY, NADRZĘDNY (WYŻSZA INSTANCJA), czyli „mini-ster” (tzw. sługa- łac.).

Odpowiedź dostałem wyłącznie z MON a nie z różnych instytucji, jak to Pan suponuje.
Z odpowiedzi wynika, że mój WNIOSEK krąży pomiędzy departamentami tegoż MON, nabiera mocy urzędowej i szuka osoby kompetentnej (do udzielenia kłamliwej odpowiedzi) !!!

A oto jego treść:

Godło państwowe Warszawa 25.11.2008 r.

Ministerstwo Obrony Narodowej
Biuro Skarg i Wniosków
(adres)
2635/III/2008

DYREKTOR
DEPARTAMENTU SPRAW SOCJALNYCH
MINISTERSTWA OBRONY NARODOWEJ
Pan płk Sławomir FILIPCZAK

Dotyczy: decyzji dyrektora WBE w Łodzi

Szanowny Pani Pułkowniku,

Pozwalam sobie przesłać na Pana ręce skierowane do Ministra Obrony Narodowej wystąpienie płk. w stanie spocz. Zdzisława G....... z dnia 19.11. br. dotyczące decyzji wydanych przez Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w Łodzi, z uprzejmą prośbą o spowodowanie ustosunkowania się do przedstawionej kwestii, w trybie nadzoru.

Zobowiązany będę za przekazanie do tut. Biura kserokopii wyjaśnień udzielonych Zainteresowanemu.

Zał. 5 na 5 ark.

Z poważaniem
DYREKTOR
Płk Dariusz WIŚNIEWSKI

Do wiadomości:
Pan
Płk. W st. spocz. Zdzisław G.
Adres

Jak widać Partią Szymona Majewskiego (Ę-Ą) na dobre zagnieździłą się w MON.
O ile mi wiadomo, to ten „departament” podlega towarzyszowi Ceśkowi od Piątasów??!!

zrg

To są te fragmenty Wyroku NSA, które chciałem uwypuklić w poprzednim tekście, ale nie wyszło:
Proszę, by „przyszły emeryt” jeszcze raz przeczytał uważnie moje wycinki Wyroku NSA, który zamieścił „na dowód” mojego nieuctwa i złej woli , acz nie jestem prawnikiem !! , i zwrócił uwagę na wytłuszczenia w tekście.
Jednocześnie pozwalam sobie zwrócić uwagę Pana (chyba prawnika; nie wiem tylko na czyich usługach) na art. 156 i 157 kpa:

Z art. 156 decyzję uchyla organ rentowy, natomiast z art. 157 ORGAN WYŻSZY, NADRZĘDNY (WYŻSZA INSTANCJA), czyli „mini-ster” (tzw. sługa- łac.).

Odpowiedź dostałem wyłącznie z MON a nie z różnych instytucji, jak to Pan suponuje.
Z odpowiedzi wynika, że mój WNIOSEK krąży pomiędzy departamentami tegoż MON, nabiera mocy urzędowej i szuka osoby kompetentnej (do udzielenia kłamliwej odpowiedzi) !!!

Niestety jestem zmuszony to napisać -osoba posługująca się nickiem zrg wprowadza w błąd. Rzeczywiście Minister ON sprawuje nadzór nad biurami tyle, że trzeba najpierw sprawdzić w jakim zakresie ten nadzór sprawuje . Na pewno Minister ON nie ma uprawnień do uchylania bądź stwierdzania niewazności decyzji administracyjnych
Orzecznistwo sądowe zapadłe w tych sprawach wskazuje na brak uprawnień Ministra w tym zakresie.
Dla przykładu wklejam poniżej postanowienie NSA, zapadłe w podobnej sprawie (sygn. I OSK 279/07). Orzeczenie zostało przeklejone z programu prawniczego LEX. POLECAM OSOBIE O NICKU „ZRG” dogłębna lekturę tego orzeczenia.

Postanowienie

z dnia 20 listopada 2007 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie

I OSK 279/07

nietezowane
LEX nr 429153
429153

Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms (spr.).
Sędziowie NSA: Małgorzata Borowiec, Jacek Chlebny.
Protokolant: Barbara Dąbrowska.

(…………………………………………………………………………………………)
W tym kontekście należy wyjaśniać treść art. 32 powołanej ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin. Przepis art. 32 ust. 2 stanowi, że decyzje ostateczne, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego sądu (sądu powszechnego), mogą być z urzędu przez wojskowy organ emerytalny zmienione, uchylone lub unieważnione, na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. To, że wojskowy organ emerytalny stosuje przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (może zmienić, uchylić lub unieważnić decyzje na zasadach określonych w tym Kodeksie), nie zmienia zasady, iż decyzje wydawane na podstawie art. 32 ust. 2 powołanej ustawy z dnia 20 grudnia 1993 r. są decyzjami z zakresu ubezpieczeń społecznych.
(………………………………………………………………………………………..)
Przyczyną unieważnienia decyzji (stwierdzenia jej nieważności) może być miedzy innymi wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.), a wówczas przedmiotem oceny jest samo prawo zainteresowanego do zaopatrzenia emerytalnego oraz wysokość świadczeń pieniężnych z tytuł tego zaopatrzenia
(…………………………………………………………….).
W postanowieniu tym Sąd Najwyższy wypowiedział się odnośnie tego, że sąd pracy i ubezpieczeń społecznych nie może rozpoznać wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji organu rentowego, gdyż w tym zakresie właściwy jest organ rentowy,…………

zrg

Witaj Jerzy !

Dziękuję za przesłanie informacji dot. naszych emerytur.
Nie będę powielał tego co mi przesłałeś, ale postaram się dać swoją dodatkową ocenę czy też opinię dot szczególności odpowiedzi WBE a konkretnie art. 6 naszej ustawy.
Najpierw. Art. 1 ust.1 pkt 1, 2 i 3, oraz ust. 4 Ustawy FUS.
Zakres podmiotowy i przedmiotowy ustawy. Z mojej analizy tych zapisów wynika, że przepisy te określają przyszłe zdarzenia prawne zaistniałe po 1.01.1999 r . bowiem przepisy te wypowiadają się „przyszłościowo” – warunki i nabywania prawa...., zasady ustalania...., zasady i tryb przyznawania oraz wypłaty...., warunki nabywania... – ustawodawca nie mówi o emeryturach już nabytych bowiem inny zapisy byłyby niezgodne z konstytucją.

Błędne są odpowiedzi WBE bowiem powołują się w niej na jednolity tekst Ustawy z dnia 10 grudnia 1993. ogłoszony na podstawie Obwieszczenia Marszałka Sejmu z dnia 7 stycznia 2004 r. i opublikowana w Dz.U z 2004 r. Nr 8 poz 66., gdy tymczasem odpowiedzi WBE powinny opierać się na podstawie tekstu tej ustawy opublikowanej w Dz.U. z 1994 r. Nr 10 poz. 36.Stosownie bowiem do art. 59 tej ustawy w obydwu publikacjach utraciła moc jedynie ustawa z dnia 16 grudnia 1972 r. w całości. Skoro zdarzenia zaistniało przed nowelizacjami ustawy rentowej a w mocy pozostają przepisy dotyczasowe obowiązujące z przed 1.01.1999 r. i na podstawie art. 6 naliczonane były rewaloryzacje, powinien być dalej stosowany ten art. w tzw. starym brzmieniu. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie tylko nie uchylił art. 6 w starym brzmieniu dot. emerytur, ale też utrzymuje go częściowo w mocy jako prawa słusznie nabyte. W ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych ustaw – Dz. U. Nr 191 poz 1954, art. 3 cytuję w całości: „W ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. z zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 i Nr 121 pozz 1264) w art. 6 uchyla się pkt. 2.” Oznacza to, że ustawodawca uznał, że treść ustawy opublikowana w Dz.U. Nr 10 poz. 36 jest aktualna dla zdarzeń prawnych z przed 1.01.1999 r. po 14 dniach od ogłoszenie uchylenie tego pktu nadal obowiązaje nas art. 6 w starej formie z pkt. 1 i 3. /Pkt. 2 dot. terminu, że waloryzację dokonuje się nie później niż w ciągu 3 miesięcy od wprowadzenia zmian w uposażeniu zasadniczym żołnierzy zawodowych/. Prawdopodobnie chodziło o to by dać więcej czasu dla WBE na dokonanie waloryzacji uposażeniowej. Jednoznacznie wynika, że nawet po ogłoszeniu jednolitego tekstu ustawodawca dokonuje zmian w tzw. starej ustawie, jest to kolejny argument na obowiązywanie tej ustawy dla zdarzeń prawnych z przed 1.01.1999 r.

Konstutucyjna zasada lex retro non agit moim zdaniem w art. 6 ustawy FUS w stosunku do emerytur mundurowych nie została naruszona, bowiem
w całej tej ustawie oraz w całej ustawie naszej i policyjnej oraz ich nowelizacjach i zmianach nie ma żadnej zmianki o jej uchyleniu czy też o nieobowiązywaniu tych przepisów lub o nierespektowaniu ich zapisów / z
- 2 -

wyj. Uchylenie pkt. 2 art.6, co nie powoduje zmiany podmiotowej i przedmiotowej/. Tego typu zasada została naruszona przez WBE i policyjne biura emerytalne w swoich decyzjach wydanych po 1999 r. – być może było to na polityczne polecenie. W/g mnie nasza ustawa emerytalne w brzmieniu opublikowanym w Dz.U. z 1994 r. Nr 10 poz. 36, jedynie z uchyleniem pkt. 2 w art. 6 nas do dzisiaj obowiąuje.
Dlatego zaskarżając decyzje WBE do sądu trzeba mieć na uwadze, że ustawodawca nie naruszył naszych praw słusznie nabytych – przytoczyć należy przykład ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych ustaw – Dz. U. Nr 191 poz 1954, art. 3 cytuję w całości: „W ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. z zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 i Nr 121 poz. 1264) w art. 6 uchyla się pkt. 2.” – ustawodawca nie dokonywałby uchylenie w art. 6 pkt. 2, gdyby w lipcu 2004 r. ten przepis nie obowiązywał. W przypadku gdyby ustawy o zaopatrzeaniu emerytalnym służb mundurowych w brzmieniu uchwalonym w 1993 r. nie obowiązywały, ustawodawca nie stanowiłby tego przepisu /o uchyleniu/, gdyby w całości w brzmieniu z 1994 r. nie obowiązywał – po prostu w 2004 r. nie istaniałby.
Oczywiście można przytoczyć w pozwach do sądu wykładnię przepisów art. 1 konstytucji oraz wyroki TK, ale wydaje mi się, że te przepisy powinnien przytoczyć sąd uznając roszczenia, lub w apelacji w przypadku zaskarżenia wyroku sądu I-szej instancji. Bardzo dobrze, że ktoś odnalazł wykładnie przepisów art. 1 Konstytucji wraz z 5 pkt, co mi przysłałeś. Przysyłaj mi dalsze informację, a ja w miarę postaram się dać swoją ocenę.

Na razie to tyle, zasyłam Noworoczne pozdrowienia, oraz życzenia imieninowe dla małżonki. Powodzenia na froncie walki emerytalnej.

Teofil Głębocki, Esq.
P.S. Podziel się tym wirtualnie z zainteresowanymi. Moje odwołanie złożył Wacek, odpowiedź otrzyma na swoją kancelarię. Mowił mi, że może dać pomoc dla nas jak zajdzie potrzeba. Ja natomiast szykuję się do przyjazdu w tej sprawie jak tylko będą jakieś odpowiedzi. Myślę, że temat powinien zostać załatwiony centralnie, może za cenę ewentualnych odsetek. Jeżeli nie – trzeba będzie iść dalej. Ja jestem przekonany, że mogło to być na polecenie z góry, jak zaznaczyłem ustawodawca nie pozbawił nas praw słusznie nabytych – nie uchylił bowiem obowiązywania ustaw – a zrobili to wykonawcy. Potrzeba zasięgnąć „języka” czy nie było w tym zakresie polecenia czy też nawet pisma. Ciekawe jak dużo odwołań jest w całym kraju. Rozmawiałem z jednym byłym policjantem z Łomży nic nie wie na ten temat, dzwonił do byłego szefa kadr emeryta ale ten też nic na ten temat nie wie. Pa !

szekiel

Nareszcie coś konkretnego,bez zbędnych dodatków.Wydaje mi się,że to jest droga do naszego sukcesu.

zrg

Na adres Stowarzyszenia Pro Milito wpłynął post od płk Z. Gągalskiego, który wklejam celem zapoznania naszych userów:

Zdzisław Roman GĄGALSKI
Pułkownik w stanie spoczynku
Ul.Marsz. J. Piłsudskiego 3A/13
98-200 Sieradz
0-43-822-37-89
zdzisław.gagalski@wp.pl

1. Komenda Główna Stowarzyszenia „Pro MILITO”
2. Zarząd GŁOWNY ZBŻZiOR WP

Cytat:

W załączeniu przesyłam do wiadomości władz Stowarzyszeń moją skargę do Prezesa Rady Ministrów na niezrozumiałe działania ministra Obrony Narodowej.

Problem poruszony przeze mnie we WNIOSKU do ministra (ON), załączony do Skargi, dotyczy wszystkich tych byłych żołnierzy zawodowych, którzy przeszli na świadczenia rentowo-emerytalne przed 1 stycznia 1999 roku.
Publikuję informacje na ten temat od półtora roku, licząc na aktywne zaangażowanie związków zrzeszających byłych żołnierzy zawodowych.

Zdzisław Gągalski
sobota, 10 stycznia 2009

Wszystkie skargi i wyjaśnienia zamieszczono poniżej
_________________
*****************************************
********************************************************

Zdzisław Roman GAGALSKI
Pułkownik w stanie spoczynku

Ul. Marsz. J. Piłsudskiego 3A/13
98-200 Sieradz
Tel. 0-43-822-37-89
[link widoczny dla zalogowanych]

Pan
Donald TUSK
PREZES RADY MINISTRÓW

Al. Ujazdowskie 1/3
00-583 WARSZAWA

S K A R G A

Dotyczy:
lekceważenia prawa i emerytów przez
ministra Obrony Narodowej RP

W dniu 04.11.2008 roku złożyłem pocztą poleconą na adres ministra ON- P. Bogdana KLICHA pismo (WNIOSEK), którego kopię załączam.

W dniu 29.11.2008 roku otrzymałem informację z MON, że mój WNIOSEK krąży pomiędzy departamentami MON; kopię odpowiedzi załączam.

Panie PREMIERZE- proszę pomóc ministrowi Obrony Narodowej w Jego trudnej i odpowiedzialnej pracy, bo odnoszę wrażenie, że sobie nie radzi, a otoczenie ministra wywodzące się z szeregów byłej PZPR ma chyba stare nawyki.

Jednocześnie pragnę poinformować Pana PREMIERA, że zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu niedozwolonego przez dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w ŁODZI, polegającego na celowym omijaniu i łamaniu prawa w celu wyrządzenia szkody materialnej emerytom i rencistom podlegającym pod administrację WBE w ŁODZI (z art. 231 kpk oraz art. 58 kpc).

Takie działania ministerstwa, jako organu administracji państwowej (rządowej), oraz podległych ministrowi wojskowych biur emerytalnych szkodzi wizerunkowi Pańskiego rządu.

Z uszanowaniem-

Podpis nieczytelny

Załączniki 2- adresat
1. WNIOSEK z dnia 04.11.2008
2. pisemko (antydatowane) z MON, z dnia 25.11.2008

===========================
Zdzisław GĄGALSKI
Pułkownik w stanie spoczynku Sieradz, dnia 04.11. 2008 roku
98-200 SIERADZ
Ul. Marsz. J. Piłsudskiego 3A/13
Tel.: 0-43-822-37-89
EWU-9814/1
zdzisław.gagalski@wp.pl

Pan
Bogdan Klich
Minister
Obrony Narodowej
00-909 WARSZAWA
u. Klonowa 1

W N I O S E K

Na podstawie Art. 157 §2 kpa i Art. 32 ust. 1, 48a Ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. nr 8, poz. 66 z 2004r.) wnoszę o:

1) stwierdzenie nieważności Decyzji z dnia 4.09.2008 roku wydanej przez dyrektora WBE w ŁODZI – mgr. Witolda BRZEZIŃSKIEGO o odmowie ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej oraz wypłacenia z tego tytułu kwot wyrównania wraz z odsetkami;

2) stwierdzenie nieważności decyzji waloryzacyjnych, które zostały wydane przez dyrektorów WBE w POZNANIU i ŁODZI po 1 stycznia 1999 roku z rażącym naruszeniem prawa, co wyczerpuje przesłanki określone Art. 156 kpa, a które zaskarżyłem w swoim WNIOSKU do dyrektora WBE;

3) zobligowanie dyrektora WBE w ŁODZI do wszczęcia postępowania wyjaśniającego i ponownego ustalenia wysokości moich świadczeń emerytalnych wypłacanych przez wojskowe organy emerytalne po 1 stycznia 1999 roku ;

4) wypłacenie wraz z odsetkami kwot, które wynikają z różnicy między przysługującymi świadczeniami zgodnie ze słusznie nabytymi prawami w 1992 roku o wartości ekonomicznej określonej Art. 5, 6 i 40 (w pierwotnym brzmieniu) ustawy z 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U. nr 10, poz. 36 z 26.01.1994r.), a zaniżonymi, wypłacanymi przez Wojskowe Biura Emerytalne w Poznaniu i Łodzi od 1 stycznia 1999 roku na podstawie zaskarżonych decyzji waloryzacyjnych.

Decyzję dyrektora WBE- Pana mgr Witolda BRZEZIŃSKIEGO w całości uważam za bezzasadną i sprzeczną z obowiązującymi przepisami; za czynność z mocy artykułu 58 KC nieważną, ponieważ jest sprzeczną z:
- Art.: 7, 8, 9, 10, 12, 61, 67, 75, 77, 107 kodeksu postępowania administracyjnego-ustawa z 14 czerwca 1960r.;
- Art. 1, ust. 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz. U. z 1999, nr 162, poz. 1118/ ;
- Art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej w pierwotnym brzmieniu z 10 grudnia 1993 roku /Dz. U. nr 10, z 1994 r., poz. 36/;
- Art.: 1; 3 ust. 1 punkt 8; 5; 32, ust. 1, 2, 4; 53 ust. 1-4; ustawy z 10 grudnia 1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy (Dz. U. 2004, nr 8, poz. 66);
- Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. (Sygn.K.4/99 wraz z uzasadnieniem /OTK 7/99, poz. 165);
- wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie (III AUa 130/99, OSA z 2000r. nr 5, poz. 21);

UZASADNIENIE WNIOSKU

Założenie główne:

Art. 1, ust. 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (D. U. 1998, nr 162, poz. 1118) jednoznacznie wykluczał możliwość stosowania przepisów tejże Ustawy w odniesieniu do osób (byłych żołnierzy zawodowych) już będących na emeryturze (rencie). A ja już byłem w tym czasie na emeryturze.

Z uzasadnienia Wyroku Trybunału Konstytucyjnego (z dnia 20 grudnia 1999r. Sygn. K 4/99) jasno i jednoznacznie wynika, że „… nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”.

Szczegóły uzasadnienia:

1. Na emeryturę przeszedłem z dniem 1 stycznia 1992 roku, czyli jeszcze w czasie obowiązywania Ustawy z 1972 roku z późn. zmianami. Ustawa ta była znowelizowana nową Ustawą z dnia 10 grudnia 1993 roku (Dz. U. nr 10 z 1994 r.), na podstawie której nabyłem słuszne prawa materialne z tytułu wysługi lat do świadczenia emerytalnego w wysokości określonej Art. 5, że podstawę wymiaru emerytury stanowi uposażenie należne żołnierzowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym oraz Art. 6, który określał sposób utrzymania wartości ekonomicznej pozyskanego świadczenia ( uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999r. Sygn. K 4/99) poprzez tryb waloryzacji świadczenia emerytalnego w takim samym stopniu i terminie, w jakim następuje wzrost uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska, a w wypadku ograniczenia świadczenia z tytułu osiągania wynagrodzenia (Art. 40) podstawą ograniczenia jest podstawa wymiaru emerytury lub renty.

2. Otrzymywane przeze mnie świadczenia emerytalne po 1 stycznia 1999 roku, naliczane według decyzji uwzględniających zasady waloryzacji świadczeń o wskaźnik wzrostu cen, tzn. również według zasad dotyczących tylko żołnierzy rozpoczynających służbę po 2 stycznia 1999 roku (Art. 1 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach z FUS; Dz. U. 1998, nr 162, poz. 1118), są drastycznie niższe od świadczeń, których wartość ekonomiczna jest integralnie związana z uposażeniem zasadniczym żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska, co określała wojskowa ustawa emerytalna z 10 grudnia 1993 roku opublikowana 26 stycznia 1994 roku, pod której rygorami stałem się emerytem oraz są niższe od świadczeń otrzymywanych przez żołnierzy aktualnie odchodzących na emeryturę, a posiadających te same cechy relewantne. Fakt ten jest sprzeczny z zasadą równości (uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26.10.2004 roku, Sygn. SK 7/04) określoną Art. 32 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W relacji do mojej osoby wydawanie decyzji waloryzacyjnych przez organa emerytalne po 1 stycznia 1999 roku w oparciu o stan prawny odnoszący się do żołnierzy czynnej służby wojskowej jest w sprzeczności z zasadami demokratycznego państwa prawnego tzn. z Art. 2 Konstytucji RP. Tym samym decyzje waloryzacyjne wydawane przez wojskowe organa emerytalne w stosunku do mojej osoby, emeryta z 1991 roku, są wydane z rażącym naruszeniem prawa (Art. 156 kpa) i w sprzeczności ze słusznym interesem strony (Art. 155 kpa).

3. W dniu wejścia w życie Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o rentach i emeryturach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 162, poz. 1118) byłem już na emeryturze od siedmiu lat, i pobierałem świadczenie emerytalne w oparciu o przepisy ustawy z 1993 roku, w związku z czym Art. 1, ust. 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. jednoznacznie wykluczał możliwość stosowania przepisów tejże Ustawy w odniesieniu do osób (byłych żołnierzy zawodowych) już będących na emeryturze (rencie). Ustawodawca w relacji do mojej osoby, jako świadczeniobiorcy od stycznia 1991 roku, zachował waloryzację „uposażeniową” na podstawie Art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej w pierwotnym brzmieniu (Dz. U. nr 10, poz. 36), poprzez wyłączenie przepisami Art. 1 ust. 2 świadczeniobiorców spod wprowadzanych zmian ustawą z 17 grudnia 1998 r. o świadczeniach z FUS. Art. 195 tejże Ustawy nie pozbawiał obowiązującej mocy art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej z 10 grudnia 1993 roku. Potwierdza to Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. (Sygn.K.4/99), gdzie w dołączonym uzasadnieniu (OTK 7/99, poz. 165) zawarte jest stwierdzenie:
„ Prokurator Generalny zauważył, że zgodnie z art. 1, ust.2 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS warunki nabywania prawa do emerytury lub renty oraz innych świadczeń przysługujących dla żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. Wynika z tego, że nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”.
„Zdaniem Prokuratora Generalnego można, zatem uznać, że osoby podejmujące służbę po tej dacie mają świadomość zakresu przysługujących im uprawnień”.

W podobnym tonie wypowiada się Rzecznik Praw Obywatelskich w odpowiedzi na zbiorową PETYCJĘ do centralnych organów władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, którą otrzymałem z Biura RPO (pismo RPO-559037-IX/07/ZS z dnia 25.07.2008 roku), a którego fragment załączam poniżej:
(cytat):„Funkcjonujący w Polsce do końca 1998 r. system ubezpieczenia społecznego nie obejmował żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych. Ta kategoria osób była objęta odrębnym systemem zaopatrzeniowym, w którym świadczenia emerytalno-rentowe wypłacane są ze środków budżetu państwa, bez obowiązku opłacania składek.
Obowiązujący od 1999 r. system ubezpieczeń społecznych objął także żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy służb mundurowych, którzy wstąpili do służby po dniu 1 stycznia 1999 r., tj. po dniu wejścia wżycie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. nr 39,poz.353 z późn. Zm.). Tym osobom miało przysługiwać prawo do emerytury lub renty na tych samych zasadach, jakie określono dla ogółu osób objętych ubezpieczeniami społecznymi. (….)
Tak więc jedynie żołnierze zawodowi i funkcjonariusze służb mundurowych, którzy wstąpili do służby przed dniem 2 stycznia 1999r. mieli zachować prawo do emerytury lub renty na zasadach określonych w ustawach z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, oraz z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.

4. Wojskowe biura emerytalne w Poznaniu i Łodzi po 1 stycznia 1999 roku nie stosowały Art. 53 wojskowej ustawy emerytalnej w celu zniesienia dysproporcji w wysokości wojskowych świadczeń i możliwie ścisłego powiązania wysokości emerytury z wysokością dochodów osiąganych w okresie aktywności zawodowej, co zalecał Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 8 maja 2000 roku (Sygn. SK 22/99; Dz. U. 2000, nr 38, poz. 438) i ustawodawca poprzez wprowadzenie 1 lipca 2004 roku zależności między podstawą emerytury, a uposażeniem żołnierza określonego ustawą z dnia 11 września 2003 roku o służbie wojskowe żołnierzy zawodowych, co znalazło odzwierciedlenie w nowelizacji art. 5, 3 ust. 1, pkt. 8 wojskowej ustawy emerytalnej i Art.1, który określa, że żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej przysługuje z budżetu państwa (na zasadach określonych w ustawie) zaopatrzenie emerytalne z tytułu wysługi lat (…), natomiast przepisy art. 53, ust.1 obowiązują wojskowe organy emerytalne do ustalenia świadczenia na nowo z urzędu.

Reasumując:
Zarówno Ustawodawca, jak i Trybunał Konstytucyjny nie pozbawili mnie praw słusznie nabytych do waloryzacji świadczeń metodą uposażeniową, która zachowuje wartość ekonomiczną moich świadczeń w relacji do uposażenia pobieranego przez żołnierza zawodowego pozostającego w służbie i zajmującego analogiczne stanowisko służbowe. Zaskarżonym decyzjom waloryzacyjnym wojskowych organów emerytalnych w Poznaniu i Łodzi zarzucam naruszenie prawa materialnego w związku z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 1 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ( w brzmieniu obowiązującym do 01.10.2003 r.) poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż zasady waloryzacji emerytur wojskowych wyrażone w przepisach: art. 159 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 6 pkt.1 ustawy z dnia 10.12.1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 2004 roku , nr 8, poz. 66 z późniejszymi zmianami); art. 40 ustawy z dnia 10.12.1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (w brzmieniu obowiązującym do dnia 8.11.2001 r.) mają zastosowanie do emerytów wojskowych, którzy uzyskali uprawnienia przed wejściem w życie znowelizowanych zasad waloryzacji rent i emerytur wojskowych.

W tym świetle niezrozumiałe jest, jakim prawem Dyrektorzy WBE - najpierw w POZNANIU, a później w ŁODZI, pozbawili mnie praw słusznie nabytych w zakresie sposobu waloryzowania mojego świadczenia emerytalnego, a tym samym arbitralnie i znacząco obniżyli moje świadczenia, a tym samym standard mojego życia i mojej rodziny!

WOBEC POWYŻSZEGO WNOSZĘ O:

1) stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 4.09.2008 roku wydanej przez dyrektora WBE w ŁODZI – mgr. Witolda BRZEZIŃSKIEGO o odmowie ponownego ustalenia wysokości emerytury wojskowej oraz wypłacenia z tego tytułu kwot wyrównania wraz z odsetkami;

2) stwierdzenie nieważności decyzji waloryzacyjnych, które zostały wydane przez dyrektorów WBE w POZNANIU i ŁODZI po 1 stycznia 1999 roku z rażącym naruszeniem prawa, co wyczerpuje przesłanki określone Art. 156 kpa, a które to Decyzje zaskarżyłem w swoim WNIOSKU do dyrektora WBE;

3) zobligowanie dyrektora WBE w ŁODZI do wszczęcia postępowania wyjaśniającego i ponownego ustalenia wysokości moich świadczeń emerytalnych wypłacanych przez wojskowe organy emerytalne po 1 stycznia 1999 roku zgodnie z obowiązującym prawem;

4) wypłacenie wraz z odsetkami kwot, które wynikają z różnicy między przysługującymi świadczeniami zgodnie ze słusznie nabytymi prawami w 1992 roku o wartości ekonomicznej określonej Art. 5, 6 i 40 (w pierwotnym brzmieniu) ustawy z 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz.U. nr 10, poz. 36 z 26.01.1994r.), a zaniżonymi, wypłacanymi przez Wojskowe Biura Emerytalne w Poznaniu i Łodzi od 1 stycznia 1999 roku na podstawie decyzji waloryzacyjnych;

Na marginesie swojej sprawy informuję, iż zachodzą uzasadnione podejrzenia, że
wadliwe i krzywdzące nas decyzje waloryzacyjne wydawane po 1 stycznia 1999 roku, jak również decyzje o odmowie ponownego przeliczenia rent i emerytur na nasze wnioski bieżące, są wydawane pod wpływem nacisków politycznych i administracyjnych płynących z centralnego organu administracyjnego, co jest zagrożone przestępstwem opisanym w Art. 231kk ust. 1, a czego dowodem są publiczne wypowiedzi członków kierownictwa PO, między innymi wypowiedzi byłego szefa Głównego Zarządu Politycznego WP.
Dyrektorzy wojskowych biur emerytalnych odmawiają wszczęcia postępowania
wyjaśniającego w tych sprawach i bez tegoż postępowania wydają Decyzje o odmowie ponownego przeliczenia rent i emerytur pokrzywdzonym błędnymi decyzjami, argumentując, że przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o rentach i emeryturach z FUS obejmują również tych świadczeniobiorców, którzy przed wejściem w życie cytowanej ustawy byli już na rentach i emeryturach (co jest ewidentnie sprzeczne z Uzasadnieniem wyroku TK).
Tym samym dyrektorzy podległych wojskowych biur emerytalnych odnoszą się lekceważąco do (uzasadnienia) Wyroku Trybunału Konstytucyjnego, negując tym samym zasadzie interpretacji wyroków Trybunału, która została sformułowana w uzasadnieniu wyroku z dnia 08.05.2000r., Sygn. SK 22/99 (Dz. U., 2000, nr 38, poz. 438) w sposób następujący (str. 25): ,,Orzeczenie o zgodności przepisu z konstytucją oznacza przypisanie atrybutu konstytucyjności nie pewnej jednostce redakcyjnej bez względu na jej treść, lecz określonej treści normatywnej zawartej w tym przepisie, ustalonej w wyniku interpretacji”. Interpretacja Wyroku Trybunału z dnia 20.12.1999 roku, Sygn. K 4/99 wyraźnie wskazuje, że zgodność Art. 159 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U., 1998, nr 162, poz. 1118) z konstytucją dotyczy żołnierzy rozpoczynających służbę po dniu wejścia ustawy w życie tzn. po 1.01 1999 roku.
Niepokoją nas również pierwsze informacje o dziwnych wyrokach wydawanych w tej sprawie przez organa sądowe I instancji w całym kraju. Wyroki nie są oparte na przepisach prawnych regulujących nasz problem, a uzasadnienia słowne formułowane przez sędziów są dalekie od poprawności prawniczej i noszą znamiona upolitycznienia (uwagi ze strony sędziów na temat nieuzasadnionych przywilejów płacowo-emerytalnych wojska!).

Jesteśmy przygotowani do tego, by dochodzić swoich praw przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w STRASBURGU.

……………………………….

Wykonano w 2 egzemplarzach
Egz. Nr 1- adresat
Egz. Nr 2- akta pokrzywdzonego

Załączniki- tylko adresat
1. Decyzja dyrektora WBE w Łodzi z dnia 4 września 2008 roku
2. Ustawa z 17 grudnia 1998 r. o FUS (fragment)
3. Wyrok TK z dnia 20 grudnia 1999 roku Sygn.K.4/99 (Uzasadnienie wyroku, s.5)
USTAWA Załącznik nr 2 do Wniosku
(wycinek)
z dnia 17 grudnia 1998 r.

o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

(Dz. U. 1998, nr 162, poz. 1118 z dnia 17 grudnia 1998 r.)

Dział I
Przepisy ogólne
Rozdział 1
Zakres podmiotowy i przedmiotowy ustawy
Art. 1. 1. Ustawa określa:
1) warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych,
2) zasady ustalania wysokości świadczeń,
3) zasady i tryb przyznawania oraz wypłaty świadczeń.
2. Warunki nabywania prawa do emerytury i rent oraz innych świadczeń przysługujących z tytułu pobierania emerytury lub renty, a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń dla:
1) żołnierzy zawodowych,
2) funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie oraz dla członków ich rodzin, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób.
3. Świadczenia na warunkach i w wysokości określonych w ustawie przysługują jednak osobom wymienionym w ust. 2, jeżeli nie spełniają one warunków nabywania prawa do świadczeń określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób.
4. Warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych przysługujących z bez-pieczenia z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej oraz wysokość tych świadczeń określają odrębne przepisy.

Załącznik nr 3 do Wniosku
Wyrok TK z dnia 20 grudnia 1999 roku
Sygn.K.4/99
(Uzasadnienie, s. 5)

Prokurator Generalny ustosunkował się następnie do zarzutów dotyczących niekonstytucyjności art. 40 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy oraz art. 41 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy.
Zauważył, że nowe zasady zawieszalności świadczeń pobieranych w systemie zaopatrzenia powszechnego są korzystniejsze niż obowiązujące poprzednio. Natomiast inaczej jest, jeżeli chodzi o emerytów służb mundurowych. Dlatego, zdaniem Prokuratora Generalnego, uzasadniony jest zarzut naruszenia przez wskazane przepisy zasady ochrony praw słusznie nabytych.
Prokurator Generalny dodał, że Trybunał Konstytucyjny niejednokrotnie wypowiadał się, iż nakaz przestrzegania powyższej zasady nie ma charakteru absolutnego (orzeczenie z 29 stycznia 1992 r., K. 15/91, OTK w 1992, cz. I, poz. 8, orzeczenie z 24 maja 1994 r., K. 1/94, OTK 1994, cz. I, poz. 10). Przy czym uściślając pojęcie “szczególnych okoliczności” uzasadniających odstępstwo od zasady ochrony praw nabytych, Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że odnosi je do sytuacji nadzwyczaj wyjątkowych, gdy ze względów obiektywnych istnieje potrzeba dania pierwszeństwa określonej wartości chronionej bądź znajdującej swoje oparcie w konstytucji. W opinii Prokuratora Generalnego w omawianym przypadku nie zachodzi taka wyjątkowość sytuacji. Podkreślił, że zachowaniu uprzednio obowiązujących przepisów nie przeciwstawia się inny ważny interes, w szczególności interes państwa, gdyż regulacja taka nie ma bezpośredniego wpływu na wydatki budżetu państwa, ani na sprawność wdrażania kolejnego etapu reformy ubezpieczeń społecznych.
Prokurator Generalny zauważył, że zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS warunki nabywania prawa do emerytury i renty oraz innych świadczeń przysługujących z tytułu pobierania emerytury lub renty, a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń dla żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. Wynika z tego, że nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r. (wytł. moje- zg)
Zdaniem Prokuratora Generalnego można zatem uznać, że osoby podejmujące służbę po tej dacie mają świadomość zakresu przysługujących im uprawnień.
Natomiast w innej sytuacji są żołnierze i funkcjonariusze, których ustawodawca nie objął nowym systemem. Regulacja wynikająca z nowelizacji ustaw tych służb, zawarta w art. 159 pkt 2 i art. 160 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zaskoczyła te osoby w sposób uzasadniający zarzut naruszenia zasad państwa prawnego wysłowionych w art. 2 konstytucji.
Prokurator Generalny nie podzielił poglądu, że przepisy art. 40 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy i art. 41 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy naruszają art. 31 konstytucji. Stwierdził, że przepisy określające zasady zawieszalności świadczeń emerytalno-rentowych nie ograniczają praw i wolności obywatelskich w rozumieniu powołanego przepisu konstytucji. Zauważył, że konieczność wyboru przez świadczeniobiorcę między emeryturą a zatrudnieniem o odpowiednio wysokim wynagrodzeniu (tzn. powodującym zawieszenie emerytury) nie może być utożsamiana z ograniczeniem prawa do pracy, albo prawa do zabezpieczenia społecznego, zwłaszcza, że zgodnie z art. 81 konstytucji - praw o charakterze socjalnym można dochodzić jedynie w granicach ustawy.

=========================================

Godło państwowe Warszawa 25.11.2008 r.

Ministerstwo Obrony Narodowej
Biuro Skarg i Wniosków
(adres)
2635/III/2008

DYREKTOR
DEPARTAMENTU SPRAW SOCJALNYCH
MINISTERSTWA OBRONY NARODOWEJ
Pan płk Sławomir FILIPCZAK

Dotyczy: decyzji dyrektora WBE w Łodzi

Szanowny Pani Pułkowniku,

Pozwalam sobie przesłać na Pana ręce skierowane do Ministra Obrony Narodowej wystąpienie płk. w stanie spocz. Zdzisława Gągalskiego z dnia 19.11. br. dotyczące decyzji wydanych przez Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w Łodzi, z uprzejmą prośbą o spowodowanie ustosunkowania się do przedstawionej kwestii, w trybie nadzoru.

Zobowiązany będę za przekazanie do tut. Biura kserokopii wyjaśnień udzielonych Zainteresowanemu.

Zał. 5 na 5 ark.

Z poważaniem
DYREKTOR
Płk Dariusz WIŚNIEWSKI

Do wiadomości:
Pan
Płk. W st. spocz. Zdzisław Gągalski
Adres

zrg

„O CO WALCZYMY” ?
sobota, 17 stycznia 2009

W związku z rosnącym zainteresowaniem O CO WALCZYMY?? i licznymi telefonami w tej sprawie, pragnę wyjaśnić ponownie, że:
Z całą pewnością nie walczymy o podwyżki.

Walczymy tylko o to, by nasze renty i emerytury były waloryzowane zgodnie z zapisami ustawy emerytalnej z dnia 10 grudnia 1993 roku (z późniejszymi zmianami). Bo ta ustawa nas obowiązuje cały czas od chwili jej uprawomocnienia.

Problem dotyczy wszystkich rencistów i emerytów służb mundurowych (wojska i pozostałych) oraz wdów i sierot po zmarłych „świadczeniobiorcach”, którzy przeszli na świadczenia przed 1 stycznia 1999 roku.

Całe to zamieszanie ma to związek z Ustawą z dnia 17 grudnia 1998 roku o rentach emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, która to ustawa miała uregulować tryb przyznawania i waloryzowania rent i emerytur wszystkim grupom społeczno-zawodowym. Ustawa ta nie obejmowała rolników, jak również tych, którym pozostało niewiele do przejścia na emeryturę oraz tych, którzy już byli na rentach i emeryturach.

Taka była intencja ustawodawcy, która jest potwierdzona w:
a) w druku sejmowym nr 339 z 8 maja 1998 roku;
b) w piśmie Minister Pracy i Polityki Społecznej- Pani Jolanty FEDAK, będącym odpowiedzią na zapytanie (nr 214) posła A. Górskiego z dnia 25 stycznia 2008 roku;
c) uzasadnieniu Wyroku Trybunału Konstytucyjnego (sygn. k.4/99);
d) piśmie z Biura RPO- Pana dr Janusza KOCHANOWSKIEGO, będącym odpowiedzią na pytanie Zdzisława Gągalskiego (pułkownika WP w stanie spoczynku).

Wbrew intencjom Ustawodawcy i uzasadnieniu Wyroku TK (jak wyżej), biura emerytalne służb mundurowych objęły przepisami tej ustawy FUS również tych, którzy już byli na rentach i emeryturach. Czyli waloryzują im renty i emerytury z rażącym naruszeniem prawa!! Ale kogo to obchodzi!!??

URZĘDNIK WIE LEPIEJ ANIŻELI USTAWODAWCA I TRYBUNAŁ KONSTYTUCYJNY !! (??).

Niezrozumiała jest swoboda działania i bezkarność w wydawaniu decyzji waloryzacyjnych z rażącym naruszeniem prawa.
Mini-strowie służb mundurowych milczą!!!

Prokurator Generalny „odepchnął” tę sprawę od siebie i odesłał do prokuratorów rejonowych, a prokuratorzy rejonowi udają, że nie ma sprawy i dziwią się emerytom, którzy składają doniesienia do nich z podejrzeniem popełnienia przestępstwa przez funkcjonariuszy publicznych z art. 231 kpk!!! „Musi to na Rusi a w Polsce jak kto chce”!!??

CO ROBIĆ?? I JAK???

A więc PROCEDURA:
Etap pierwszy- należy niezwłocznie złożyć WNIOSEK do dyrektora WBE (ZE-R w WARSZAWIE).
Wniosek składa się za potwierdzeniem odbioru bezpośrednio w „organie” emerytalnym lub za pośrednictwem Poczty Polskiej. Wniosek powinien zawierać zwięzłe dane: kto, komu i z jakiego powodu składa ten wniosek.
Niektóre wzory podałem, pozostałe w następnym „odcinku” (dla wojskowych i pozostałych).

Dyrektor „organu” emerytalnego ma OBOWIĄZEK rozpatrzeć ów WNIOSEK w terminie 30 dni od daty doręczenia i udzielić odpowiedzi w formie DECYZJI ADMINISTRACYJNEJ!! (nie inaczej). Jeżeli tego nie zrobi, należy przesłać dyrektorowi „wezwanie do naprawienia prawa” dając warunkowo krótki termin dodatkowy (wzór w następnym „odcinku”). Trzeba się liczyć, że dyrektor „organu” nie przyzna się do winy i wyda Decyzję o odmowie.

Decyzja musi zawierać Uzasadnienie i Pouczenie, a w Pouczeniu ma być wyraźnie określony tryb odwoławczy do Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych i za czyim pośrednictwem. To samo powinny zrobić wdowy i sieroty po zmarłych, którym też źle waloryzowano świadczenie. Z tym, że do tego potrzebne będzie „pismo o przekazaniu wniosku”, jako pismo przewodnie. Ale cały wniosek można sporządzić wg wzoru, który jest zamieszczony na tej stronie (pozostałe zamieszczę).

Nie ma opłaty za złożenie WNIOSKU do „organu” emerytalnego!!! Nie jest wymagane zastępstwo procesowe (radca, adwokat).

Etap drugi- po otrzymaniu Decyzji o odmowie unieważnienia wadliwych decyzji, ponownego przeliczenia świadczenia, stosownie do Pouczenia na odwrocie, należy złożyć ODWOŁANIE (wzór znajduje się na tej stronie) do Sądu Okręgowego- Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (może mieć swój numer w ramach kolejnej reorganizacji sądownictwa) za pośrednictwem „organu” emerytalnego, który wydal decyzję odmowną.

Tu pragnę zwrócić uwagę na pewne niebezpieczeństwo. Otóż „sympatyczni” inaczej dyrektorzy biur mogą zechcieć wepchnąć „petenta’ na niewłaściwą drogę (powództwo cywilno-prawne).

Niektórzy dali się już wpędzić w ten zaułek i złożyli nie Odwołania od DECYZJI ADMINISTRACYJNEJ w trybie odwoławczym wg zasad określonych w kpa i w art. 32 wojskowej ustawy emerytalnej , lecz złożyli POZWY do Sądu!!! ODRADZAM!! To inny tryb i koszty.

Należy złożyć ODWOŁANIE do Sądu Okręgowego (jako sądu I instancji w tym przypadku) i za pośrednictwem biura emerytalnego.
Nie ma opłaty za złożenie ODWOŁANIA!!! Nie jest też wymagane zastępstwo procesowe (radca, adwokat).

ODWOŁANIE składa się wraz z załącznikami w 1 egzemplarzu.
Dyrektorzy bezprawnie żądają więcej egzemplarzy, by zaoszczędzić „ w kosztach” na swoje premie!!!

Można złożyć za pośrednictwem Poczty Polskiej, i wówczas nie trzeba wysłuchiwać „uprzejmości” urzędniczki, za „plecami” której skrył się dygnitarz-dyrektor!!

Na tym etapie wskazane jest również złożenie dwóch innych dokumentów („dziękczynnych i czołobitnych”), a mianowicie:

a) „Zawiadomienie do Prokuratora Rejonowego o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez funkcjonariusza publicznego” z art. 231 kpk (wzór na tej stronie);

b) WNIOSEK do mini-stra ON, jako organu II instancji o uchylenie decyzji wydanych przez „organ” i instancji z rażącym naruszeniem prawa (wzór na tej stronie).

Po złożeniu ODWOŁANIA należy oczekiwać informacji z biura emerytalnego na temat: co myśli dygnitarz-dyrektor o tym ODWOŁANIU, jak również informacji o przesłaniu ODWOŁANIA wraz ze swoimi „spostrzeżeniami” do Sądu Okręgowego. To powinno się odbyć „niezwłocznie”. Sąd Okręgowy, po otrzymaniu kompletu dokumentów z biura emerytalnego powinien nadać sprawie sygnaturę i przysłać „petentowi” (upartemu na życie emerytowi) do wiadomości z prośbą o ustosunkowanie się do uwag dyrektora biura i zwrotne przesłanie do Sądu swoich uwag (pismo przedprocesowe).

W tym piśmie przedprocesowym należy obalić tezy dyrektora i udowodnić swoje racje (wzór w następnym „odcinku”).

W przypadku otrzymania odpowiedzi z Prokuratury (oczywiście, że odmownej), należy niezwłocznie złożyć ZAŻALENIE do Prokuratury Okręgowej (wzór w następnym „odcinku).

Z mini-sterstwa ON z pewnością przyjdzie informacja, że pismo upartego emeryta krąży pomiędzy departamentami i nabiera mocy urzędowej.

Wówczas należy złożyć SKARGĘ do PREMIERA, by pomógł mini-strowi ON i jego podwładnym w trudnej pracy (wzór na tej stronie).
No i trzeba przygotować się do procesu. W trakcie procesu trzeba w dużym skrócie (3-4 minuty) udowodnić swoje racje (zamieszczę swój, ale po procesie).

Jeżeli wyrok będzie pozytywny, to trzeba się liczyć z Apelacją założoną przez dyrektora „organu” rękami radcy prawnego, który –zazwyczaj – będąc na etacie, zażyczy sobie dodatkowej opłaty za to, że w godzinach pracy będzie bronił dyrektora WBE przed upartym emerytem, który uważa, że dyrektor wraz z radcą prawnym kantują go podwójnie.

Jeżeli wyrok będzie negatywny, to trzeba (wcześniej) pomyśleć o Apelacji do Sądu Apelacyjnego. Lepiej, by to zrobił prawnik (sędziowie nie lubią takich samouków jak my!!). Jeżeli decydujemy się na Apelację do Sądu Apelacyjnego, to obowiązują ścisłe terminy i wymogi prawne. Z całą pewnością trzeba zażądać w Sekretariacie Sądu UZASADNIENIA wyroku na piśmie. Wówczas mamy 14 dni na przygotowanie i założenia Apelacji od daty otrzymania uzasadnienia ( a na uzasadnienie czeka się często miesiąc i więcej). Bez uzasadnienia na piśmie wyrok „uprawomocni” się po 7 (14) dniach od ogłoszenia wyroku.

Terminy: z uwagi na to, że nie skarżymy Ustawy lecz skarżymy decyzje waloryzacyjne (pojedynczo lub całościowo; globalnie) obowiązują terminy przedawnienia dla każdej decyzji oddzielnie (10 lat od daty wydania).

Informacja, którą sam zamieściłem na forum, że cała sprawa ulega przedawnieniu z dniem 1 stycznia 2009 roku była mylna, za co przepraszam.

Raz, że sam nie byłem pewny, bo dowiązywałem to ściśle do terminu przedawnienia ustawy, a po drugie- chciałem przyspieszyć poszkodowanych, by nie czekali na ostatnią chwilę ze składaniem dokumentów.

PS:
Szanowni Koledzy- nie sporządzam indywidualnych dokumentów zainteresowanym, bo nie mam takich możliwości. Nie prowadzę biura, bo nie jestem prawnikiem.
Mogę jedynie przesłać pocztą e-maill wzór druku

Zdzisław Gągalski
(pułkownik „w stanie zwisu”)
zdzisław.gagalski@wp.pl

kawo

kawo

kawo

Teraz dopiero zauważyłem ... dlaczego na tym forum nie ma opcji "edytuj" aby poprawić swój wcześniej napisany post. Question

Chciałem dopisać do poprzedniego a wszyszło że napisałem następny cytując własny. ( takiego zamiaru nie miałem).
Może mi to ktoś wytłumaczyć Question