Nasze Forum "VOX MILITARIS"

julevin

Pożegnanie Generała Floriana Siwickiego.
W 88 roku życia po długiej i ciężkiej chorobie zmarł generał armii Florian Siwicki.

Nikt z nas nie wybiera ani dnia, ani godziny pożegnania się z ziemskim padołem. W swoim długim życiu był prawie zawsze związany z mundurem. Jak każdemu zmarłemu należy mu się pamięć i szacunek, a skoro w tym niesprawiedliwym świecie przeciwnicy nie byli w stanie udowodnić mu winy, to bądźmy ciszej nad tą trumną.
Florian Siwicki (ur. 10 stycznia 1925 w Łucku, zm. 11 marca 2013[1] w Warszawie) – polski wojskowy, generał armii Wojska Polskiego, najbliższy współpracownik gen. Wojciecha Jaruzelskiego, minister obrony narodowej, poseł na Sejm PRL VII, VIII i IX kadencji.

Był synem podoficera 24 Pułku Piechoty w Łucku, który w kwietniu 1940 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. W maju 1940 roku razem z matką został deportowany do Północnej Tajgi koło Archangielska. Słowem rodzina nie miała za co kochać Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich.
Od 1943 w Wojsku Polskim w ZSRR. W latach 1954-1956 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie. Dowódca 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej i innych związków taktycznych[2]. Był attaché wojskowym w Chińskiej Republice Ludowej. Od 1964 był szefem sztabu – zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1968 roku, w czasie operacji „Dunaj” dowodził 2 Armią. Generał brygady od 1962, generał dywizji od 1968, generał broni od 1974, generał armii od 1984.
Dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego w latach 1968–1971, I zastępca Szefa Sztabu Generalnego w latach 1971–1973. W latach 1973–1983 szef Sztabu Generalnego i wiceminister obrony narodowej. W latach 1983–1990 minister obrony narodowej w rządach Wojciecha Jaruzelskiego, Zbigniewa Messnera, Mieczysława Rakowskiego i Tadeusza Mazowieckiego. Członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983).
Działacz PPR i PZPR. W latach 1981–1986 zastępca członka Biura Politycznego KC PZPR, a w latach 1986–1990 członek Biura Politycznego KC PZPR. Poseł na Sejm PRL w latach 1976–1989. W kadencji 1985–1990 wiceprezes Rady Naczelnej ZBoWiD. W latach 1986–1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego.
Od 1990 w stanie spoczynku.
Uczestniczył w przygotowaniu i wprowadzeniu stanu wojennego. W latach 1965-1967 był prezesem klubu sportowego Śląsk Wrocław[4].
Pochowany 18 marca 2013 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. W pogrzebie wzięli udział m.in. gen Zbigniew Blechman i gen. broni Józef Użycki, który odczytał kondolencje przesłane przez gen. Wojciecha Jaruzelskiego[5]. W pożegnaniu uczestniczyli również przyjaciele, współpracownicy i podkomendni generała.
Uczestniczący w ostatniej drodze generała, były minister obrony Janusz Onyszkiewicz ciepło i serdecznie przypomniał postawę zmarłego w czasie wspólnego kierowania resortem ON, kiedy to cywilni politycy skierowani do pracy w siłach zbrojnych spotkali się z serdecznością, otwartością i ciepłym przyjęciem ze strony generałów i oficerów WP.
Cześć Jego pamięci.
Niech odpoczywa w pokoju.