Nasze Forum "VOX MILITARIS"

neoconstantine

Przeczytane w dniu 02.06.2009 r. w „wojskowym internecie” („Przegląd prasy” – jedynej stronie ogólnokrajowej, do której maja dostęp komputery podłączone do sieci „MIL-WAN”).

MON przedstawiło plan zmian organizacyjnych w siłach zbrojnych do 2012. Zakłada się w nim liczebność armii stałej na poziomie 100 tys. żołnierzy, likwidację okręgów wojskowych, sztabu 1 Dywizji Zmechanizowanej oraz kilku garnizonów. Projekt jest pokłosiem przyjęcia aneksu do Planu rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach 2007-2012 i obejmuje okres najbliższych 3 lat. Zmiany wynikają po pierwsze – z wdrożenia decyzji o profesjonalizacji wojska, po drugie – z obecnego kryzysu gospodarczego. MON zakłada zmniejszenie liczebności sił zbrojnych z planowanych 120 do 100 tys. żołnierzy. Wartość ta – wraz z kandydatami na żołnierzy – ma zostać osiągnięta jeszcze w tym roku. Od przyszłego roku ma się natomiast rozpocząć tworzenie Narodowych Sił Rezerwowych, z byłych żołnierzy zawodowych. Także ich liczba ulega zmniejszeniu, z 30 do 20 tys., przy czym 10 tys. powinno być pod koniec 2010, a pełna liczba – w grudniu 2011.W związku z tym resort planuje istotne cięcia w strukturze sił zbrojnych. Wojsko ma zamiar pozbyć się ok. 20% nieruchomości, głównie w dużych miastach – jednostki wojskowe mają być możliwie blisko poligonów, by zmniejszyć koszty transportu. Do 2012 MON odda samorządom tereny o powierzchni 45 tys. ha i budynki o kubaturze 13,2 mln m³. Ma to pozwolić zaoszczędzić po tej dacie 264 mln zł rocznie. Zaznaczono jednak, że operacja ta będzie również generować wydatki, m.in. na rekultywację terenów i ich geodezyjne wydzielenie. Decyzja ta oznacza to również zmniejszenie liczby garnizonów, z obecnych 126 do 101, przy czym 9 zostanie całkowicie zlikwidowanych, a 23 połączonych.

Zmniejszeniu ulegnie liczba dowództw i jednostek. Zostaną rozformowane dowództwa okręgów wojskowych. Ich zadania przejmie Inspektorat Wsparcia. Rozwiązane zostanie również 16 Wojewódzkich Sztabów Wojskowych i 40 Wojskowych Komend Uzupełnień. W miejsce tych pierwszych powstaną 4 Regionalne Sztaby Wojskowe. Mniejsza liczba WKU będzie odpowiadała za nabór i mocno ograniczone zagadnienia mobilizacyjne. Istotną zmianą będzie również sformowanie 4 Regionalnych Baz Logistycznych.

Istotne ograniczenia spotkają wojskową służbę zdrowia. Zakłada się przekazanie do publicznej służby zdrowia m.in. 12 szpitali. Dzięki temu mają zostać wzmocnione ludźmi i sprzętem szpitale polowe, działające obecnie na rzecz kontyngentów zagranicznych.

Dowództwo Wojsk Lądowych ma zostać przeniesione z Warszawy do Wrocławia. Pozwoli to – według resortu obrony – na unikniecie dyslokacji dowództwa w czasie wojny, a także na wykorzystanie budynków i wojskowej sieci łączności w tym mieście. Wśród jednostek podległych WL, zostanie zlikwidowane również dowództwo i sztab 1 Dywizji Zmechanizowanej. Jej pododdziały zostaną włączone w skład pozostałych, 3 dywizji, z których każda będzie składać się z 3-5 brygad ogólnowojskowych (łącznie WP ma dysponować 10 brygadami tego typu). Zostanie sformowana Brygada Lotnictwa Wojsk Lądowych. Nastąpi również konsolidacja pododdziałów artylerii (3 pułki), przeciwlotniczych (3 pułki) saperów (3 pułki) i chemicznych (2 pułki), co będzie dostosowane do 3-dywizyjnej struktury wojsk.

Do 2012 powinna się również zakończyć reorganizacja sił powietrznych. Bazy lotnicze i eskadry zostaną połączone w ramach Baz Lotnictwa Taktycznego, Transportowego i Szkolnego. Jednostki obrony przeciwlotniczej zostaną skomasowane w jednej brygadzie rakietowej OP. Zostanie również sformowana eskadra działań specjalnych, w ramach wzmocnienia sił specjalnych.
Najmniejsze zmiany mają dotyczyć Marynarki Wojennej RP, w składzie której powstanie Nadbrzeżny Dywizjon Rakietowy. Bazy lotnicze zostaną zaś przeformowane na bazy lotnictwa morskiego Brygady Lotnictwa MW.
Aneksem do projektu jest wykaz głównych programów zbrojeniowych. Oprócz kontynuowania zakupów KTO Rosomak, ppk Spike, systemów rakietowych RBS 15Mk.3 oraz przeciwlotniczych zestawów GROM, zakłada się przeprowadzenie pięciu głównych programów modernizacyjnych oraz 8 wieloletnich programów specjalistycznych.
Do tych pierwszych zalicza się:
• modernizację systemu obrony powietrznej, przez pozyskanie zestawów rakietowych bliskiego (do 4 km), krótkiego (do 25 km) i średniego zasięgu (do 100 km), a także artyleryjsko-rakietowych (do 10 km),
• pozyskanie śmigłowców wsparcia i zabezpieczenia (wielozadaniowych, SAR, ZOP i transportowych)
• modernizacji MW RP (budowa korwety Gawron, niszczyciela min Kormoran, pozyskanie okrętu podwodnego, wspomniane już sformowanie NDR).
• system wsparcia dowodzenia oraz zobrazowania pola walki C4ISR,bezzałogowe systemy rozpoznawcze (bsr) i rozpoznawczo-uderzeniowe (pozyskanie mini bsr, maszyn krótkiego i średniego zasięgu, w tym pionowego startu oraz bsr poziomu operacyjnego).

Wśród programów indywidualnych wymieniono:
• indywidualne wyposażenie i uzbrojenie żołnierzy – Tytan,
• symulatory i trenażery,
• samoloty szkolno-bojowe klasy LIFT,
• wyrzutnie BM-21 Langusta
• 155 mm dywizjonowy moduł ogniowy Regina (Krab),
• BWP-1 Puma
• Wyrzutnię rakietową typu MLRS – Homar,
• Samoloty transportowe M-28.

Mój komentarz:
Na początku profesjonalizacji, model „Armia 2012” zakładał liczebność naszych sił zbrojnych na 180 tys. żołnierzy – 150 tys. w służbie czynnej i 30 tys. w Narodowych Siłach Rezerwowych. Na początku kryzysu, zweryfikowano te liczby odpowiednio do: 120 tys. i 20 tys. Teraz mówi się już o 100 tys. w służbie czynnej. Co do Regionalnych Zarządów Logistyki, to jest to powrót do Rejonów Logistycznych, funkcjonujących zaraz po rozwiązaniu krakowskiego i warszawskiego okręgu wojskowego. Z tego co wiem, to szybko je rozwiązano, bo nie spełniały swoich zadań. Czuję, że RZL spotka ten sam los. A ogólnie – coraz więcej „wodzów”, coraz mniej „Indian”.
Co do wspomnianych w artykule struktur organizacyjnych (brygad ogólnowojskowych wojskowych, pułków rodzajów wojsk) oraz uzbrojenia, to może poczekam na komentarz starszych i bardziej ode mnie doświadczonych kolegów z niniejszego forum.

sigismundus

Jak "zrobiono" to w II RP?!
-dokonano "analizy zagrożeń" - pod nie opracowano docelowy "System Obronny" na miarę MOŻLIWOŚCI Państwa(tym sposobom powstał COP i Gdynia) i przystąpiono do REALIZACJI!!!
Piłsudski min zatrudnił swojego przeciwnika politycznego inż Kwiatkowskiego?!
Efekty 20-lecia II RP a III RP są "ODWROTNIE proporcjonalne"?!
W II RP Elity(w przeważającej większości) myślały i działały RACJĄ STANU
a III RP racją swojego interesu?!
w/w "restrukturyzację" biorą pod uwagę głównie interesy NATO(USA I Unii) -traktując WP jako "jednostki wsparcia"(podobnie było w czasach Układu Warszawskiego)?!

mryski

Miejsce amatorów zawsze powinno być na widowni. Najlepiej, jak zajmują pierwsze rządy, bowiem nawet w przypadku słabszego słuchu mogą mniej uronić z przekazywanych informacji. Zresztą w różnych wspomnieniach mądrzy ludzie przytaczają przykłady postępowania swoich światłych nauczycieli, którzy tych najbardziej opornych w przyswajaniu wiedzy zapraszali do pierwszych ławek, by ich straty były najmniejsze.

Również amatorów nie chcemy widzieć tam, gdzie nasze oczekiwania wiążą się z osiąganiem wysokich efektów, zwłaszcza, gdy dotyczy to naszych spraw osobistych. Zawsze chcemy mieć najlepszych lekarzy, kucharzy, czy też majstrów wszelkiego rodzaju. Chcielibyśmy by nasze dzieci zdobywały edukację w renomowanych szkołach, a ich nauczycielami byli wykształceniu i doświadczeni pedagodzy. Jest to ze wszech miar zrozumiałe i uzasadnione.
Częściowo pozostały nam w pamięci przykłady ignorowania tych zasad przez różnego typu sekretarzy wszystkich szczebli, dla których liczył się przede wszystkim kolor posiadanej legitymacji. Nawet, jeżeli oni nie uważali siebie za amatorów, to z pewnością nie byli profesjonalistami.

Dzisiaj sytuacja w pewnych obszarach również przypomina nam zaszłe czasy. Na wielu odcinkach naszego życia polityczno-gospodarczego bardziej liczy się życiorys od wiedzy i umiejętności. Często mamy do czynienia z sytuacjami groteskowymi i zabawnymi. Chociaż osoby bez przygotowania, w powyborczym rozdaniu przyjmują różne stanowiska, do których upoważnia ich jedynie partyjny bilet, to w zakresie swoich osobistych spraw, zawsze wyszukują merytorycznie przygotowanych specjalistów. Swojego zdrowia i wykształcenia nie chcą powierzać amatorom.

Szczególnego rodzaju moda w naszym państwie zapanowała sprawowanie urzędu ministra obrony narodowej. Poza nielicznymi wyjątkami kolejne rządy desygnują na ten urząd szczególnego rodzaju amatorów. Mimo, że powszechnie wszyscy wiedzą, że kolejny minister nie ma pojęcia o czekających go zadaniach, to on sam i otaczający go dwór są przekonani o, jego nadzwyczajnych umiejętnościach.

Niestety ta amatorszczyzna w obszarze obronności i szkolnictwa wojskowego zapisuje się kolejnymi negatywnymi zdarzeniami. Obserwujemy typowe odbijanie się od jednej ściany do drugiej. Jeden minister przy aplauzie swoich współpracowników przygotowuje koncepcję likwidacji AON, a drugi ogłasza rozpoczęcie realizacji swojej wizji rozwoju. Temu pierwszemu nie udało się, ponieważ upadł rząd, a obecny zdaje się być pewnym wykonania swojego zamiaru. Oczywiście na plan pierwszy zawsze idą zmiany personalne, bo to jest specjalnością wszystkich elit i można zaistnieć medialnie.

Zarówno obecny komendant-rektor, jak i jego poprzednik nie są figurami z mojej bajki. Żaden z nich nie powinien zajmować tego stanowiska, ale w tym całym zamieszaniu ważniejsza jest przyszłość uczelni i spełnianie oczekiwań przez jej absolwentów. Ze zdziwieniem odnotowuję nerwową reakcję senatu uczelni na decyzje kadrową. Zauważam przy tym, że wcale nie chodzi o profesjonalizm rektora, a jedynie o pominięcie szanownych profesorów przy podejmowaniu decyzji kadrowej.

Chociaż jednocześnie nietrudno zauważyć, że to szacowne grono nie wykazuje zdeterminowania w stosunku do programu i efektów kształcenia, bowiem samozadowolenie kadry uczelni od dawna rozmija się z ocenami dowódców jednostek wojskowych.

Z ubolewaniem należy odnotować kolejny zamiar dokonywania zmian w tym bardzo istotnym dla obronności miejscu przez politycznych amatorów. Powiedzmy sobie szczerze. AON od wielu lat stacza się w dół.
Programy kształcenia oraz polityka personalna i naukowo-badawcza są dalekie od potrzeb i możliwości sił zbrojnych. Nawet częste kontakty w różnych armiach świata, nie uświadomiły politykom i wojskowym decydentom o konieczności dostosowania tej uczelni do potrzeb sił zbrojnych i obronności kraju. Pozytywne zmiany wymagają profesjonalnego podejścia, a amatorskie decyzje, nawet przy najlepszej propagandzie nie sprostają oczekiwaniom.

sceptyk

W numerze 9, październik 2009 biuletynu Pro Milito „Chłodnym okiem” zamieszczono opracowanie autorstwa płk rez. Jacka Pragi „Polska w NATO”, stanowiące osobiste spojrzenie na 10 lat uczestnictwa Polski w strukturach NATO. Autorowi należą się słowa uznania za skondensowane przedstawienie złożonego w sumie problemu.
W trakcie czytania nasunęło mi się pierwsze pytanie: do kogo tak naprawdę jest adresowany ten artykuł? Czy można zasugerować adresatów? Dla wojskowych materiał ten stanowi usystematyzowanie wiedzy. Inaczej sprawa wygląda w świecie polityki. Ciągle mamy problemy z ustaleniem, na ile w otaczającej rzeczywistości, w świecie władzy, mamy do czynienia z politykami, a na ile z mężami stanu. Dlaczego? Jedna z obiegowych definicji mówi, że polityk działa od wyborów do wyborów, natomiast mąż stanu działa w interesie państwa i jest to działalność długofalowa. Co z tego wynika dla komentowanego tematu? Według mnie wiele, a mogę zaryzykować stwierdzenie, że wszystko. Spróbuję to udowodnić w odniesieniu do ogólnie pojętej techniki wojskowej. Do wypowiedzi uprawnia mnie ponad 20 lat pracy w tzw. IC MON w służbach technicznych.
Pod koniec istnienia PRL-u w Wojsku Polskim było w służbie ponad 450 tys. żołnierzy wojsk lądowych, wojsk lotniczych i obrony powietrznej oraz Marynarki Wojennej. Na ich potrzeby pracował przemysł zbrojeniowy zatrudniający około 140 tys. ludzi. Do tego należy doliczyć wojskowe instytuty naukowo-badawcze i ośrodki badawczo-rozwojowe umiejscowione w przemyśle, które zapewniały modernizację wyposażenia wojsk, oczywiście poza importem. Wojsko dysponowało rozbudowaną infrastrukturą.
Z takim stanem posiadania weszliśmy w rok 1989, kiedy w ramach rokowań rozbrojeniowych przystąpiono do redukcji zbrojeń w ramach traktatu CFE. Na to nałożyło się rozwiązanie Układu Warszawskiego, które było skutkiem przemian ustrojowych w krajach Europy Środkowo-Wschodniej.
Z perspektywy minionych lat oraz moich obserwacji wyraźnie widać, że Polska została zaskoczona rozwojem wydarzeń. Gorzej, bo nie potrafiła się znaleźć w nowej sytuacji geopolitycznej. Zaczęło się od tego, że przez kilka lat nie potrafiliśmy przyjąć tzw. doktryny obronnej, która wyznacza zadania dla polityki zagranicznej i wewnętrznej, a także dla naszych Sił Zbrojnych. Obronność została potraktowana jak jeden z wielu artykułów rynkowych, który powinien podlegać wyłącznie regułom ekonomicznym.
Przystąpiono do działania. Polegało ono jednak w podstawowej części na drastycznej redukcji stanów liczebnych wojsk, wyprzedaży i złomowaniu wyposażenia oraz posiadanej infrastruktury. Według deklaracji ówczesnych ekip rządzących uzyskane środki miały być przeznaczone na modernizację armii i poprawę warunków materialnych kadry zawodowej. Jak wygląda praktyka, każdy z nas wie. Dzisiaj nie jesteśmy w stanie utrzymać stanów liczebnych wojska w zadeklarowanej przez rząd wysokości. Do tego doszło ograniczenie nakładów na prace badawczo-rozwojowe i wygaszanie produkcji w kolejnych zakładach produkujących na potrzeby wojska.
Wśród naszych decydentów pokutuje od lat pogląd, że własny przemysł zbrojeniowy jest nam zbędny, głównie dlatego, że jest nierentowny. Potrzeby Sił Zbrojnych mamy zaspokajać poprzez import, ponieważ nasza produkcja nie jest wystarczająco nowoczesna. Jednocześnie brak jednoznacznej odpowiedzi skąd mają pochodzić środki na ten import. Wiadomo, że z budżetu. Ale zapomina się o tym, że aby coś kupić, najpierw trzeba sprzedać, czyli wyprodukować. Innej drogi nie ma. Nie mamy kopalni złota ani diamentów. Nie mamy nadmiernych rezerw walutowych. Mamy za to gigantyczny i stale rosnący dług publiczny. Z drugiej strony trzeba pogodzić się z tym, że „nie wszyscy muszą jeździć mercedesami”. Każdy korzysta z tego na co go stać.
I tu wypada wrócić do podstawowego pytania: po co nam własna armia? Jaka armia? Zapominamy o mądrościach sprzed wieków. One nigdy nie straciły na aktualności. Jedna z nich brzmi: chcesz pokoju, gotuj się do wojny (łac. Si vis pacem, para bellum).
Państwo wielkości Polski i o takim potencjale gospodarczym, musi mieć własną armię. Tylko jej wielkość i struktura może być przedmiotem dyskusji. Dla mnie jest to oczywiste.
Polityk nie ma monopolu na wiedzę, ale powinien tą wiedzę posiadać. Może mieć intuicję. Ale ta ma prawo zawieść. W polityce powinien nas obowiązywać pragmatyzm. Państwo nie jest własnością jakiejkolwiek partii politycznej. Państwo jest żywym organizmem i nie powinno się traktować go jak królika doświadczalnego. Skutków eksperymentu, zwłaszcza chybionego, nie da się cofnąć. Ale ktoś zawsze za to płaci. Odpowiedź też jest prosta. Ten ktoś to społeczeństwo.
Płk rez. J. Praga zwrócił uwagę, że Polska w sposób logicznie nieuzasadniony podporządkowała nasze siły zbrojne potrzebom NATO. Problem jest wielowątkowy. Na dzisiaj nasza armia ma być w pełni zawodowa. Jaką rolę mają pełnić rezerwiści? Czy będą podlegali szkoleniom okresowym? Skąd w przyszłości będą uzupełniane stany osobowe rezerwistów?
Jeśli przyjąć, że zgodnie z obowiązującą doktryną armia ma wykonywać działania obronne, powstaje pytanie po co dokonywano kosztownych zakupów samolotów F-16? Luki w kontrakcie /remonty, szkolenia personelu latającego i technicznego/ powodują, że samoloty te przy dużej dozie dobrej woli można wykorzystać jedynie do defilad powietrznych. Czy nas na to stać? A przecież lotnictwo to również samoloty transportowe, łącznikowe, wsparcia wojsk lądowych, różnego rodzaju śmigłowce. Zaniechano prac rozwojowych i produkcji wielu modeli uzbrojenia i wyposażenia z uzasadnieniem, że nie są to cuda współczesnej techniki. A co mamy w zamian? Czy wojsko w najbliższej przyszłości na pole walki wyjdzie z maczugami i dzidami bojowymi?
Dla mnie jest to wszystko bardzo dziwne, bo na całym świecie przemysł zbrojeniowy jest uważany za wysoce dochodowy. Poza tym nie wszystkie kraje na świecie stać na kupno wyposażenia z „najwyższej półki”. Również w Europie. Tej z naszego najbliższego sąsiedztwa. Światowy rynek handlu bronią jest podzielony. To fakt. Ale dlaczego oddajemy swoje udziały w nim bez walki?
p.s. tytułem uzupełnienia; o tym samym innymi słowami [link widoczny dla zalogowanych]
p.s.2 sprawa ma charakter rozwojowy
[link widoczny dla zalogowanych]
Ja jednak pozostaję przy swoim. Nie wszystkie argumenty autora do mnie przemawiaja. Dla mnie jest to próba "zagadania" problemu. Na dzisiaj według tego tekstu brakuje w służbie ponad 20 tys. żołnierzy /według wielkości zadeklarowanych przez rząd RP/. Jest więc problem, czy go nie ma?

sigismundus

& sceptyk
Odpowiedź jest w pytaniu -czyje "elity" czyje Państwo?!
"elity" III RP nie są głupie ale EGOISTYCZNE i przypominają "elitę" I RP?!
Są dwie ewentualności:
Albo (jako w większości potomkowie sowieckiej razwietki) przyzwyczaili się służyć "wielkim tego świata" (każda z "polskich partii" reprezentuje interesy Państw i instytucji;np PiS-USA,PO-Niemcy a SLD-Rosji a wszyscy urzędników Unii)

Lub chcą zbudować "Stany Zjednoczone Europy" (a następnie Rząd Światowy) i aby to zrobić MUSZĄ rozbić/zniszczyć państwa narodowe(opluć historię i zniszczyć podstawy ekonomiczne samodzielności)?!

Własny przemysł, żołnierz wyszkolony do obronny WŁASNEGO kraju, system szkolenia cywilów, dostęp do broni, do mediów, udział w wyborach(system wyborczy większościowy), wybór "samorządowego szefa prokuratury i policji" itp
są PRZESZKODĄ !!!
-czyny a nie słowa świadczą o intencjach-

Obserwator

W "Rz" można wyczytać:
Szczygło: najgorszy okres Sił Zbrojnych
Szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego Aleksander Szczygło negatywnie ocenia to, co działo się w ministerstwie obrony w mijającym roku. Zdaniem prezydenckiego ministra był to jeden z najgorszych okresów w historii Sił Zbrojnych.

a

sceptyk

Z dotychczasowej polemiki wynika, że wina jest rozłożona mniej więcej równomiernie. Pan Szczygło ma też swój w tym udział. Dzisiaj krytykuje dyskretnie przemilczając ten epizod w swoim życiorysie.
Kolejne rządy po 1989 roku traktowały wojsko jako źródło konkretnych oszczędności dla budżetu państwa. Realizowano to kolejno przez ograniczanie stanów osobowych, wyprzedaż infrastruktury, ograniczanie środków na modernicację sprzętu, przypadkowe, czasem bezsensowne zakupy. Za sukces uznawano uszczęśliwianie nas sprzętem, który w innych okolicznościach poszedłby na złom. Nie są znane rzeczywiste koszty eksploatacji i wartość bojowa sprzętu pozyskanego w ten sposób. Nie ma metodyki prowadzenia takich analiz. Jeżeli jest polecenie ich przeprowadzenia od razu pojawia się pytanie pomocnicze: ile ma wyjść? Żołnierze służby czynnej są od wykonywania rozkazów. Dbałość o ich wyposażenie i wyszkolenie to domena ich dowódców i polityków, w tym również cytowanego na wstępie Pana Ministra.

julevin

Problem polega na tym, że nie widać różnicy w postępowaniu między kolejnymi ministrami obrony. I dotyczy to nie tylko spraw wojskowych.

Tylko nieliczni szefowie resortów usiłowali zaznaczyć swoją odmienność, ale czasu i wytrwałości nie wystarczyło im na zapisanie się w historii.
Analizując poczynania poszczególnych osób należy jedynie porównywać tych, co uczynili najmniej szkody w działalności sił zbrojnych. Okazuje się bowiem, że trudno znaleźć takiego, w poczynaniach którego możemy odnotować znaczące osiągnięcie.
To dzięki armii każdy z nich mógł zaistnieć w świadomości publicznej, a wielu z nich w mediach przypominani są ciągle poprzez piastowanie funkcji w MON. Wygląda to tak, jakby przez dziesięciolecia oprócz tego, że piastowali te urzędy, niczego innego nie zrobili.
Dlatego, niezależnie od indywidualnych sympatii partyjnych powinniśmy zdawać sobie sprawę, że obecne polityczne piętnowanie sytuacji w wojsku przez pana Szczygłę jest niczym innym, jak wykorzystywaniem mediów i swego przeszłego związku z armią jedynie do akcentowania swojego image i promowanie własnego ugrupowania.
Na szczęście coraz częściej zdajemy sobie z tego sprawę i odsyłamy takich obrońców armii do stowarzyszenia naiwnych słuchaczy.