Nasze Forum "VOX MILITARIS"

Podobin

W listach dociera coraz więcej spraw dotyczących łamania prawa w naszym kraju. Emeryci wojskowi maja tych dowodów nadmiar. Jednak przypominania o tym nigdy nie jest za dużo.
W Polsce łamanie prawa stało się nie tylko normą, ale można rzec jest atrybutem władzy. Wszyscy zadają sobie pytanie dlaczego. Stawia je również Bogdan Goszczyński.

Czego boją się wybrańcy narodu?

Bogdan Goczyński

Do niedawna jeszcze sądziłem, że tak zwane demokratycznie wybrane władze mają wiele do powiedzenia. Kilka lat bycia obiektem bezpardonowego ataku ze strony wymiaru sprawiedliwości dało mi sporą praktyczną wiedzę na temat funkcjonowania tego organu. Nabrałem pewności, że jest to organizacja przestępcza o hierarchicznej strukturze w sensie zupełnie innym od oficjalnie deklarowanego. Powszechnie znana jest destrukcyjna działalność sądów rodzinnych. Znana jest sprawa Romana Kluski, a także sprawa Olewnika, gdzie śledztwo było i jest prowadzone w taki sposób aby nie wyjaśnić prawdy. Niewygodni zaś świadkowie popełniają „samobójstwa” pod nadzorem służb.

Jednocześnie byłem zaskoczony, że o tym nie mówi się otwarcie. W mediach funkcjonuje mowa o państwie prawa, niezawisłości sędziów etc. Olbrzymia większość społeczeństwa przyjmuje to bez większego zastanowienia. W środowiskach prawniczych, które doskonale orientują się w mechanizmach działania „wymiaru”, panuje zmowa milczenia, a klientom adwokaci wciskają utarte frazesy o przepisach prawa, bezstronności sądów etc.

Dlatego uważałem za ważne żeby swoją wiedzą podzielić się z parlamentarzystami. Taka okazja nadarzyła się 4 marca 2010 kiedy byłem zaproszony na posiedzenie komisji „Przyjazne Państwo”, pracującej nad projektem ustawy o wspólnej opiece nad dziećmi przez rodziców, w przypadku rozwodu. Jakiś czas potem z grupą osób z Porozumienia Rawskiego mieliśmy w Sejmie spotkanie z Panią Poseł Teresą Wargocką, członkiem Sejmowej Komisji Polityki Społecznej i Rodziny z ramienia PiS. Otrzymała wtedy od nas solidną ilość informacji na temat tego co się dzieje w sądownictwie rodzinnym. Ja zaś wręczyłem jej wydruk mojego artykułu „Rzeczywiste oblicze polityki prorodzinnej”.

Na początku lipca tego roku zostałem z kolei umówiony na spotkanie ze znanym senatorem z prawej strony polityki. Pomaga on wielu osobom w zmaganiach z biurokracją. Chciałem go prosić o pomoc w zorganizowaniu przyjazdu moich dzieci na wakacje do ich rodzinnego domu. Wskutek bowiem otwartych oszustw sądowych i zastraszania mnie przez SS (Służby Sądowe), już od pięciu lat nie mogę się nawet spotkać z córkami. Mieliśmy ok. godzinną rozmowę. Przekazałem mu dokumenty świadczące o fabrykowaniu oskarżeń, świadomym rozbijaniu rodzin i otwartych rozbojach w rodzaju „Numer na bitą żonę”. Rozmawialiśmy też o potrzebie reformy sądownictwa w kierunku publicznego nadzoru. Padły krytyczne słowa na temat prokuratury, którą ja porównałem pod względem zakresu władzy do Gestapo. Na koniec senator poprosił mnie żebym przygotował dla niego szkic pisma do Ministra Sprawiedliwości i do Krajowej Rady Sądownictwa, cos w rodzaju interpelacji.

Po kilku dniach wysłałem senatorowi owo pismo emailem wraz ze scanem badania wariograficznego potwierdzającego moją prawdomówność. Zadzwoniłem do biura żeby upewnić się, że ów email dotarł. Po dwóch tygodniach zadzwoniłem powtórnie żeby dowiedzieć się czy coś się wyjaśniło w sprawie dzieci. Od sekretarki dowiedziałem się, że senator jeszcze nie zdążył sprawą się zająć. Zadzwoniłem ponownie pod koniec lipca. Sekretarka nie znała sprawy a senator był zbyt zajęty żeby ze mną porozmawiać. Warto dodać, że nie byłem dla niego przypadkową osobą z ulicy. Znał mnie z kilku wcześniejszych spotkań i z publikacji w Aferach Prawa. Ta sprawa jednak była dla niego zbyt trudna. Znajomy, który mnie umówił na owo spotkanie, powiedział ostatnio – „Oni się wszyscy boją, widzisz co się wydarzyło w Łodzi?”.

Strach jest rzeczą ludzką, jednak zamiatanie rzeczy pod dywan problemu nie rozwiąże, on wróci w sposób nieoczekiwany. I właśnie dlatego zdecydowałem się owo pismo do senatora opublikować. Jest ono dostępne przez link pod niniejszym tesktem. Ze względów humanitarnych dane senatora wykropkowałem.

Tekst ten pokazuje, że jak widać, wybrańcy narodu dobrze wiedzą co się rzeczywiście w kraju dzieje, wolą jednak prowadzić grę pozorów krytykując ewentualnie jakieś pojedyncze „błędy i wypaczenia” bez, broń Boże, uogólnień i bez naruszania władzy sitwy.

Bogdan Goczyńsk

Podobin

Przeciętny zjadacz chleba, poddawany jest codziennie niesamowitej propagandzie mającej go utwierdzić w przekonaniu, że żyje w państwie prawa. Służą temu określenia takie jak „niezawisły sąd”, prawomocny wyrok, uchwała Sądu Najwyższego czy wyrok Trybunału Konstytucyjnego. Cytowane są wypowiedzi Rzecznika Praw obywatelskich czy Rzecznika Praw Dziecka. Po doświadczeniach ostatnich lat nie oglądam już telewizji i nie czytam gazet. Wybiórczo przeglądam Internet. Daje mi to możliwość w miarę samodzielnego myślenia.

Na początku byłem jednak jeszcze pod wpływem propagandy o wolnych mediach i sprawa wydała mi się tak bulwersująca, że sądziłem, iż powinna znaleźć się na czołówkach gazet. Pisałem do Rzeczpospolitej, Newsweeka, Dziennika, Gazety Polskiej i innych polskich gazet z prawicy i z lewicy.
Efekt był zawsze taki sam, kompletna cisza. Chyba dwa pisma będące w głębokiej opozycji zainteresowały się wstępnie sprawą, po czy nastąpiła cisza. Poprzez znajomego dotarłem jednak do niewielkiego pisma w Australii. Potem wsparło mnie lokalne biuro posła Ligi Polskich Rodzin.

Tak jak przypuszczałem, małym partiom może zależeć na rozgłosie i zyskaniu miana reprezentantów społeczeństwa, dlatego czasem wesprą takie publikacje. Udało mi się zamieścić kilka artykułów w Gońcu Podwarszawskim LPR. Współpraca z Gońcem zakończyła się gdy napisałem artykuł mówiący wprost o korupcji wymiaru sprawiedliwości. Artykuł ten opublikowałem później w Aferach Prawa pod tytułem „Długie ręce nietykalnych”. Do tej pory jedynym pismem, które nie waha się nazywać rzeczy po imieniu są właśnie Afery Prawa.

Ciekawe, że w lipcu 2008r. zwróciła się do mnie jednak Gazeta Polska. Okazało się, że mieli problemy z przekrętami tej same sędzi, Doroty Kąckiej i potrzebowali na nią haka.

Po tym jak sprawa Kąckiej trafiła do rzecznika dyscyplinarnego Krajowej Rady Sądownictwa, artykuł z moją historią został zdjęty z serwera a naczelny Gazety Polskiej, Tomasz Sakiewicz przestał odbierać moje telefony. Kontakt ze mną był już niewygodny. Można odnieść wrażenie, że Sakiewicz sam jest częścią przestępczej sitwy a opozycyjny charakter jego pisma jest tylko grą pozorów i wspieraniem partii Kaczyńskich, będącej konkurentem obecnej władzy. I tak należy to rozumieć. Moje problemy z oszustwami sędziów miały bowiem miejsce w czasie gdy cała władza była formalnie w rękach PIS.

Mediów nie zainteresowała nawet informacja o badaniu wariograficznym, które zaprzeczyło dwóm wyrokom, a przecież powinna to być niezła gratka. Można by powiedzieć, że jestem płotką, którą media nie będą się podniecać. Pod koniec maja 2007r. ukazał się jednak raport Transparency International, przedstawiający bardzo krytycznie stan polskiego sądownictwa i wskazujący na powszechną korupcję. Raport ten został przemilczany przez prawie wszystkie media, z wyjątkiem mniej znanych portali internetowych. Należałoby się zastanowić dlaczego tak się dzieje. Czyżby przyczyną było to, że sądownictwo i media podporządkowane są tym samym mocodawcom?

Charakterystyczna jest reakcja społeczna na rozboje sądownicze.

Jest to reakcja zastraszonych niewolników. Typowe uwagi to „stonuj”, „nie prowokuj”, „cóż można zrobić, tak musi już być”. Mity o odwadze Polaków, społeczeństwie obywatelskim, które w roku 1980 pokazało światu swoją siłę, są jedynie mitami. W rzeczywistości mamy do czynienia z ludźmi przywykłymi do padania na twarz przed władzą, z ludźmi, którym nawet przez myśl nie przechodzi, żeby przywołać ową władzę do porządku i pokazać gdzie jest jej miejsce.

Bogdan Goszczyński

Emeryci wojskowi może nie padają na twarz, ale w swojej masie akceptuja i milczą.

Podobin

Krajowa Rada Sądownictwa – system nomenklatury

Instytucją, która dba o „właściwą” obsadę sądów” jest Krajowa Rada Sądownictwa, twór powstały na agenturalnym spotkaniu okrągłego stołu. Zgodnie z ówczesnymi ustaleniami, każdy sędzia musi mieć jej błogosławieństwo i w rzeczywistości jest to kontynuacja nomenklatury komunistycznej, zapewniającej obsadę istotnych stanowisk swoimi ludźmi. Prezydent, formalnie mianujący sędziów, miał w tym być jedynie maszynką do zatwierdzania wcześniejszych ustaleń. Dlatego taką burzę wzbudziła odmowa prezydenta Kaczyńskiego zatwierdzenia wniosków KRS w stosunku do 9 sędziów. Prym w proteście wiodła oczywiście KRS i stowarzyszenie sędziów Justitia. Wsparli je również Rzecznik Praw Obywatelskich i Fundacja Helsińska. Charakterystyczne jest, że instytucje te niezmiernie rzadko, o ile w ogóle, wypowiadają się przeciwko nadużyciom i jawnemu rozbojowi sądów. Przy niesamowitej korupcji wymiaru sprawiedliwości, daje to wiele do myślenia co do ich rzeczywistych intencji.

Jednym z formalnych zadań Krajowej Rady Sądownictwa jest dbałość o etyczne zachowanie się sędziów. Trudno nazwać etycznym zaoczne wydawanie arbitralnego postanowienia o alimentach, mającego na celu ruinę finansową ofiary ataku, czy uniemożliwianie kontaktu z dziećmi przez kilka lat. W dodatku przewodniczący wydziału w sądzie Jerzy Paszkowski, dopuszczał się oszustw dla uniemożliwienia przyjęcie zażalenia na postanowienie o owych astronomicznych alimentach. Odpowiedź KRS na moje pismo o zbadanie sprawy przez rzecznika dyscyplinarnego, była negatywna. Pojedyncze dochodzenia dyscyplinarne w stosunku do sędziów to w rzeczywistości listek figowy mający sprawić wrażenie poprawności działania Rady. Z moich obserwacji, olbrzymia większość sędziów ma mgliste pojęcie o rzetelnym prowadzeniu procesu i jest dyspozycyjna. Nie jest to przy tym dyspozycyjność wobec demokratycznie wybranego rządu. Naczelną zasadą jest lojalność w stosunku do niepisanych reguł rządzących zachowaniem się sitwy.

Ciekawe, też że pojęcie rzetelnego procesu w ogóle nie istnieje w ustawodawstwie polskim. W kodeksie karnym jest jedynie mowa o przestępstwach przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Konstytucja co prawda stanowi o prawie do sprawiedliwego i jawnego sądu, lecz zapis ten jest kompletnie ignorowany. Olbrzymia ilość, jeśli nie większość postanowień sądowych jest wydawana w trybie niejawnym bez udziału stron, a jak wygląda sprawiedliwość wszyscy wiemy.

Nie są mi znane przypadki jakichkolwiek sankcji wobec sędziów, których wyroki zostały uchylone w apelacji jako błędne. Postępowanie dyscyplinarne z reguły jest wszczynane dopiero wskutek nagłośnienia sprawy przez media. Jak zaś chętne są media do zajmowania się nadużyciami wymiaru sprawiedliwości, pisałem wcześniej w tym artykule.

Bogdan Goszczyński

Podobin

Polski wymiar sprawiedliwości – przestępcza organizacja psychopatów.
Nie trzeba być szczególnym obserwatorem by zauważyć przestępczy charakter wymiaru sprawiedliwości. Jego celem naczelnym, jak wielu organizacji, jest władza i pieniądze. A pieniądze są tam olbrzymie i oczywiście pochodzą z pasożytniczego rabowania podatników. Nie sądzę abym był wyjątkiem, a moje ostatnie ponad dwa lata to ciągle włóczenie się po sądach w sztucznie tworzonych sprawach. Przestałem liczyć ilość rozpraw i posiedzeń, w których brałem udział, 30 może 40? Każde z nich kosztuje mnóstwo pieniędzy i nie jest to koszt samego posiedzenia.

Należy do tego doliczyć koszt hien prokuratorskich, które wymyślają coraz to nowe absurdalne oskarżenia oraz koszt fikcyjnych „ekspertyz”…………….
Przestępcze działania sądów polegają też na wyłudzaniu haraczy od ofiar w postaci odpowiednio wysokich opłat wpisowych od zażalenia czy apelacji koniecznych dla obalenia lewych postanowień. Nierzadko zdarza się, że ofiara mafii sądowej, mimo że posiada nominalnie duży majątek, np. nieruchomość, nie ma dochodów umożliwiających wyłożenie takiej sumy. Nie sprzyja też temu krótki, tygodniowy termin do zaskarżenia oszukańczego postanowienia. Wszystko to służy złapaniu człowieka w sidła. Dzieje się to oczywiście w obliczu „prawa”.

Wyłudzaniu pieniędzy z budżetu i dręczeniu ludzi służy przeciąganie spraw w nieskończoność. Z moich obserwacji, czynione jest to przez sędziów, którzy nie przygotowują się do rozprawy i w trakcie jej trwania, gdy sprawy zmierzają ku końcowi, powołują z urzędu mało istotnych nowych świadków lub biegłych, nawet bez wniosków stron.
Mafijny charakter wymiaru sprawiedliwości objawia się też we wzajemnej przestępczej solidarności. Podstawową zasadą w sądach jest dobro wymiaru sprawiedliwości, rozumiane jako ochrona członków sitwy.

Czy ktoś kiedyś spróbował przesłuchać prokuratura prowadzącego sprawę? Adwokatowi to nawet przez myśl nie przejdzie, a jeśli się w sądzie występuje samemu i wpadnie się na taki pomysł, to wniosek będzie odrzucony. A przecież naturalną rzeczą powinno być, aby oskarżyciel odpowiedział na pytania dotyczące zarzutów i poprawności procesu.

Tymczasem prokuratorzy przygotowujący akta oskarżenia z reguły nie występują nawet w sądzie a wysyłają podrzędnych asesorów. Niewiele też mają do powiedzenia. W moich i procesach gdzie byłem obserwatorem, przedstawiciele prokuratury reprezentowali żenująco niski poziom i nie byli w stanie dociekliwie przesłuchać świadków. Być może zresztą działo się tak, gdyż wszystkie te sprawy przeciwko mnie były ustawione i nadmiernymi pytaniami do świadków obrony, prokuratura mogłaby skompromitować oskarżenie.
Bogdan Goszczyński

Czyt całość: [link widoczny dla zalogowanych]

julevin

st. sierż. sztab. w st. spocz. Andrzej Cyna Jelenia Góra 07 sierpnia 2011 r.
ul. Jana Kiepury 65/3
58-506 Jelenia Góra
nr świadczenia EWU 36609/1

Minister Obrony Narodowej
Pan Tomasz Siemoniak
ul. Klonowa 1
00 – 909 Warszawa

S K A R G A

Wnoszę do Pana Ministra skargę na bezprawne działanie Dyrektora płk Dariusza Wiśniewskiego.

W dniu 07-08-2011 r. wystąpiłem do Pana Ministra z Zażaleniem na decyzję emerytalną o nr świadczenia 36609/1 z dnia 1 marca 2011r. Decyzja ta zwiększała moje uposażenie emerytalne o 54,78 zł..

Decyzja z dnia 1 marca 2011r. została wydana na podstawie prawnej jako art. 31 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o uposażeniu żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r., nr 8, poz. 66 ze zm.) lecz ja z wnioskiem o ustalenie prawa do świadczenia nie występowałem.

Brak wiec podstaw prawnych, co miesięcznych nadpłat, dokonywanych przez WBE we Wrocławiu. Nadpłaty te, co miesiąc zwracam na rachunek Ministerstwa Obrony Narodowej.

W odpowiedzi Biura Skarg i Wniosków z dnia 17-08-2011r. sygn. 1344/III/2011, którą otrzymałem 24-08-2011r. na moje Zażalenie z dnia 07-08-2011r. [b]Pan Dyrektor płk Dariusz Wiśniewski działając w imieniu Pana Ministra jako organu II instancji nie podejmuje merytorycznego wyjaśnienia Zażalenia a przesyła sprawę do organu I instancji.[/b]
Tym samym Pan płk Dariusz Wiśniewski postępuje wbrew przepisom KPA.
Stwarza tym samym warunki do patologię w postępowaniu administracyjnym.

Pan Pułkownik w piśmie do Dyrektora WBE we Wrocławiu pisze, cytuję :
„Zobowiązany będę za przekazanie do tut. Biura kserokopii odpowiedzi udzielonej Zainteresowanemu.”
Pan płk Dariusz Wiśniewski zapomina o tym, że Ministerstwo Obrony Narodowej jest II instancją odwoławczą. To Ministerstwo Obrony Narodowej powinno rozpatrzyć Zażalenie, a nie przekazywać sprawy do I instancji.
Tym samym Pan Pułkownik unika odpowiedzialności za podjęte wyjaśnienie i staje się „Zobowiązany” w stosunku do Dyrektora WBE we Wrocławiu.
Poza tym, od kiedy to „oprawca staje się sędzią we własnej sprawie” ?

Na czym ma polegać zobowiązanie Dyrektora Wiśniewskiego w stosunku do Dyrektora Kozigrodzkiego?, czym chce swoje Zobowiązanie wypełnić Pan Pułkownik Wiśniewski ?

W najbliższym czasie będą się odbywać wybory do Sejmu i Senatu RP, czy zwiększenie mojego uposażenia emerytalnego bez podstawy prawnej zobowiązuje mnie do oddania głosu na partię rządzącą, czyli Platformę Obywatelską ? Czy jest to opłacana forma agitacji PO do oddania głosu w wyborach ?

Z powyższego Skargę uważam za uzasadnioną.
..................................................

Panie Sirżancie.
Pańskie zażalenie jest zasadne.
Prosze jednak pamiętac, że za czasów poprzedniego szefa MON był taki bezprawny zwyczaj, że skarga na działanie WBE skierowana do MON była odpisywana przez winowajcę.
A to wszystko dlatego, ze szef rządu / premier Tusk / kierowane do niego skargi na działania bezprawne ministra Klicha, kierował do rozpatrzenia do ministra Klicha, który zlecał załatwienie tej odpowiedzi swojemu urzędnikowi.Podejrzewam, że sam minister nie był zainteresowany oglądać takie skargi.

W rezultacie takiego / bezprawnego / działania odpowiedzi nna skargę dotyczącą bezprawia w MON, odpowiadał jeden z urzędników MON. Takie sobie bezprawne kolesiostwo.

Odsyłam do artykułu: [link widoczny dla zalogowanych]

Podobin

Oto kolejny list, jaki wpłynął do redakcji Pro Milito:

Janusz Sanocki Nysa dnia 8 września 2011 r.
„Nowiny Nyskie”
Ul. Prudnicka 3
48-304 Nysa

List Otwarty do Dziennikarzy
Szanowne Panie i Panowie!
Dziennikarze mediów Rzeczypospolitej Polskiej!

Zwracam się do Was, jako do ludzi pełniących szlachetną misję służenia społeczeństwu, z prośbą o wyjaśnienie czy dziennikarz w wolnym kraju, jakim jest rzekomo Rzeczpospolita Polska, ma prawo przekazywać czytelnikom informacje zgodnie ze swoimi spostrzeżeniami, stanem faktycznym i sumieniem, czy też ma obowiązek stosować się do zarządzeń władz.
Zostałem bowiem oto napiętnowany przez urzędującego ministra, za przekazaną w reportażu z Białorusi informację, że w kraju tym pod rządami Łukaszenki nastąpił wzrost gospodarczy. Minister Spraw Zagranicznych naszego państwa, uznał publicznie iż podanie tego rodzaju informacji przeze mnie jest cytuję:„karygodnym wybrykiem” i zasługuje na potępienie.
A zatem proszę Pań i Panów - jako dziennikarzy - byście zabrali publicznie głos w tej sprawie, ponieważ jej znaczenie – jak sądzę – wykracza poza obszar jednostkowego przypadku. Nie ważne bowiem czy zgadzacie się czy nie z takim czy innym moim poglądem. Chodzi bowiem o to, czy wolno nam - pisząc o kraju – nawet rządzonym przez dyktatora -zauważać zjawiska pozytywne, czy też – jak chce tego minister Sikorski – tego rodzaju „dziennikarska niesubordynacja” zasługuje na negatywne konsekwencje?
Czy ktoś (minister, grupa „autorytetów”) ma prawo określić o kim wolno pisać dobrze, a o kim tylko w najczarniejszych barwach?
Nie muszę dodawać, że odpowiedź na to pytanie będzie przesądzała czy żyjemy w świecie wolności słowa czy też konstytucyjna gwarancja tej wolności jest tylko pustym zapisem.
Uważam – za śp. Józefem Mackiewiczem, że „tylko prawda jest interesująca” i przyjmuję za objaw całkowitego upadku odwagi cywilnej i - niestety politycznego rozumu – fakt, że tego rodzaju publiczne połajanki, jakie spotkały mnie ze strony ministra Sikorskiego, mogą mieć w ogóle miejsce i – co więcej – odnoszą jakieś publiczne skutki. Jeśli ktoś – np. Minister Sikorski – nie zgadza się z moimi poglądami, uważa je za nieprawdziwe czy błędne, może dokonać ich (druzgocącej) krytyki czy wykazać moją niekompetencję.
Minister Sikorski poszedł inną drogą – oznajmił arbitralnie i publicznie, że moje poglądy są karygodne, i że zasługują na potępienie. Dokonał przy tym nadużycia i manipulacji w postaci tzw. ekstrapolacji. Fakt, że podałem informacje o pozytywnych zjawiskach z zakresu gospodarki na Białorusi pod rządami Łukaszenki, wykorzystał do przypisania mi aprobaty dla dyktatury. Jest to oczywiste nadużycie. W dodatku w stosunku do mnie, działacza Solidarności więzionego przez władze stanu wojennego przez 1,5 roku – tego typu działanie ze strony ministra Sikorskiego to zwykła podłość.
Na marginesie tylko dodam, że prawdziwym powodem ataku ministra obecnego rządu na mnie, jest nie to co napisałem o Białorusi – co zresztą nigdzie i przez nikogo nie zostało zakwestionowane jako niezgodne z prawdą – ale fakt, że ujawniłem białoruskiej telewizji przykłady łamania praw człowieka i nadużywania władzy przez polski wymiar sprawiedliwości. Od wielu lat bowiem – jako dziennikarz i jako działacz społeczny – gromadzę te przypadki, staram się pomagać ludziom pokrzywdzonym przez polskie sądy, prokuraturę czy inne instytucje władzy. Obraz Polski jaki wyłania się z tego spisu spraw, jest dramatyczny i prowadzi do wniosku iż w wychodzeniu z komunizmu, niewiele wyprzedziliśmy Białoruś.
W sposób widoczny ministrowi Sikorskiemu taki opis państwa za które wziął odpowiedzialność jako współrządzący, nie odpowiada i jego agresja kieruje się na mnie – jako na herolda niepomyślnych wieści.
Czy tak właśnie ma wyglądać „wolność” i „państwo prawa”?
Proszę Państwa byście publicznie na moje pytanie odpowiedzieli.

Z poważaniem
Janusz Sanocki
Dziennikarz „Nowin Nyskich”
Działacz Stowarzyszenia Przeciw Bezprawiu Sądów i Prokuratur
Kandydat do Senatu

Podobin

Kolejny list

Janusz Sanocki Nysa dnia 8 września 2011 r.
Kandydat do Senatu
Okręg nr 51

[b]Pan
Jarosław Kaczyński
Prezes „Prawa i Sprawiedliwości”

List otwarty

Szanowny Panie Prezesie!
W dniu wczorajszym została mi przekazana wiadomość iż kierownictwo polityczne „Prawa i Sprawiedliwości” cofnęło mi rekomendację w wyborach senackich, po enuncjacjach ministra Sikorskiego, który napiętnował mnie za napisany pół roku temu, reportaż o Białorusi i podanie w nim m.in. informacji, że za Łukaszenki nastąpił w tym kraju wzrost gospodarczy.
Nie mam do Pana, ani do polityków PiS pretensji o taką, a nie inną decyzję. Rozumiem presję pod jaką działacie wobec zmasowanej nagonki na Pana i na kierowaną przez Pana partię. Jednak pozwalam sobie zwrócić uwagę na kilka faktów, które w niniejszej sprawie mają ogromne znaczenie.
Po pierwsze jako dziennikarz od lat 18 publikujący własne teksty nigdy nie uchybiłem w nich ani obowiązkowi zwykłej rzetelności, ani też nie straciłem z oczu interesu Polski.
Po drugie – atak ministra Sikorskiego na mnie i mój tekst opiera się na jego przekonaniu iż ministrowi wolno narzucić dziennikarzowi co o kim wolno pisać, oraz że w tym przypadku minister może dyktować co jest „karygodne” i zasługuje na potępienie, a co „chwalebne” i za co dostaje się nagrody . O ile mi wiadomo tylko wychwalanie nazizmu i komunizmu jest w naszym systemie prawnym zakazane i nawet analizując okres rządów Hitlera, wolno komentować różne aspekty życia gospodarczego czy społecznego. Wszelkie uroszczczenia ministra Sikorskiego do określania co wolno pisać są w tym przypadku zamachem na wolność słowa. Nie mówiąc o tym, że są zwykłym nadużyciem intelektualnym i brutalną próbą przypisania moim wypowiedziom, a pośrednio Panu oraz „Prawu i Sprawiedliwości”. Polityczna i przedwyborcza motywacja takich działań jest aż nadto czytelna. Nigdy bowiem w moich tekstach nie gloryfikowałem politycznej strony rządów pana Łukaszenki. Byłoby to sprzeczne z moimi przekonaniami, których prawdziwości dowodzę całym swoim życiem. W końcu to za walkę o wolność pan Jaruzelski raczył był wsadzać mnie kilkakrotnie do więzienia, na ponad 1,5 roku, zaś Prezydent RP przyznał mi Srebrny Krzyż Zasługi za wkład w budowę społeczeństwa demokratycznego w Polsce. Przypisywanie mi przez ministra Sikorskiego gloryfikacji dyktatury jako takiej, jest z jego strony zwykłą podłością.
Po trzecie – jak zwykle bywa - prawdziwą przyczyną ataku ministra Sikorskiego na moją osobę, nie są oczywiście te urywki reportażu napisanego zresztą pół roku temu, ale fakt że od lat krytykuję stan polskiego wymiaru sprawiedliwości, zwłaszcza pod rządami ekipy Tuska, której działania uważam za szczególnie szkodliwe i destrukcyjne – na co dysponuję setkami przykładów. Uważam – mając ku temu istotne i liczne dowody, że w wychodzeniu z komunizmu nie wyprzedziliśmy zbyt daleko Białorusi, a główna w tym zasługa rządów Platformy i jej liderów, w tym również ministra Sikorskiego.
Po czwarte – zwracam uwagę Pana Prezesa, że zaatakował mnie człowiek o mentalności błazna, który miał czelność nazwać urzędującego prezydenta Polski, śp. Lecha Kaczyńskiego „chamem” i który – moim zdaniem ośmiesza Polskę i kompromituje swoimi działaniami pełniony przez siebie urząd. Ocena informacji podawanych przez tego typu „źródła dezinformacji” powinna być szczególnie wnikliwa.
I po piąte – rozumiem jak powiedziałem Pańską sytuację, presję jakiej Pan podlega i nie mam pretensji o decyzję cofnięcia mi rekomendacji, wszak nawet nie jestem członkiem „Prawa i Sprawiedliwości”. Jednak zachęcam Pana do większej odwagi i zaufania do samego siebie i wiary we własne zamierzenia, a także do większego zaufania do Polaków, którzy coraz jaśniej dostrzegają że kolejne ataki, płynące ze strony obecnie rządzących na PiS, na Pana, a także na poszczególnych kandydatów do parlamentu, są brudną wyborczą grą i w istocie mają na celu odwrócenie uwagi od braku osiągnięć obecnego rządu i jego ministrów.
Minister Sikorski atakuje mnie nie za jakieś tam zdania o Białorusi, które zresztą nie zawierają żadnej apoteozy dyktatury, a za to, że jako dziennikarz i jako działacz społeczny, zupełnie niezależny od wszelkich partii, krytycznie piszę o rządzie Tuska i jego „dokonaniach” widząc w nich po prostu zagrożenie dla wolności Polski i wolności obywatelskiej. Zresztą jawnym tego dowodem jest właśnie wystąpienie ministra Sikorskiego w mojej sprawie – tylko bowiem człowiek o mentalności totalitarnej, może rościć sobie prawo jako minister, do orzekania, co wolno pisać dziennikarzowi. Jeśli wyrażone przeze mnie opinie są nieprawdziwe, niech Sikorski wykaże ich błędność. Jeśli natomiast są prawdziwe, to za co mam być ukarany?
Niezależnie od okoliczności jakie zaistniały zapewniam Pana o moim poparciu, natomiast z wyborów oczywiście się nie wycofuję. Nie uczyniłem, ani nie napisałem niczego czego miałbym się wstydzić, albo czemu musiałbym zaprzeczać, a cel jaki mi przyświeca w tych wyborach – doprowadzenie do gruntownej reformy polskiego wymiaru sprawiedliwości , uwolnienie go od powszechnej patologii i korupcji (w tym politycznej) nie może zostać zarzucony dlatego, że jakiś niepoważny człowiek, który przez zbieg okoliczności został ministrem i ma dostęp do Twittera, wystukał na mój temat na klawiaturze kilka – z powietrza wziętych -opinii.
Nie dajmy się zwariować!
Z wyrazami szacunku

Janusz Sanocki
Kandydat na Senatora
Okręg 51

julevin

PRAWO PONAD POLITYKĄ.

Piotr F. Świder

Złe jest kłamstwo. Prawda jest dobra.

julevin

AntyWybory: Oświadczenie Romualda Szeremietiewa

Publikujemy stanowisko Ruchu Polska w Potrzebie Romualda Szeremietiewa w sprawie walki o wolne wybory i działania Sztabu pod kierownictwem Tomasza Urbasia, a patronatem medialnym NE

Stanowisko Ruchu Społecznego „Polska w Potrzebie”

Podobin

Bezprawie występuje na różnych poziomach. Najtrudniej jest szukac sprawiedliwości na wyzszych poziomach. Często wracamy do tego tematu.
Dziś list z bloga generała Skrzypczaka. List pisze żołnierz liniowy.

Dzień dobry jestem byłym kapralem WP. Zostałem zwolniony ze służby po 7 latach z bdb opinią służbową jak również byłem wielokrotnie odznaczany po misji w Afganistanie. Powodem mojego zwolnienia była a raczej jest afera związana z kradnięciem drzewa opałowego z Żagańskiego poligonu Joanna przez zastępcę dowódcy 11 LDKPanc pana gen.Andrzeja Sobieraja . Generał ten ma postawiony zarzut przez poznańską prokuraturę a jednak dośc szybko awansuje.Zarzut dotyczy w głównej mierze wykorzystywania tego opału z Żagania do domu Sobieraja w Wędrzynie przy czym były do tego wykorzystywane prywatnie wojskowe pojazdy , jak równierz 21 żołnierzy zawodowych (w tym ja) do załadunku i rozładunku.Proceder trwał rok czasu zanim żandarmeria go nie rozbiła . Posiadam zdjęcia zrobione komurką z tego procederu jak również filmiki z fali w żagańskim garnizonie co ciekawe "falują" zawodowcy innego zawodowca. W razie zainteresowania proszę o maila . Nie będe rozczarowany brakiem odpowiedzi ponieważ pisałem już o tym do wielu redakcji i tylko tygodnik nie jak i gazeta lubuska i regionalna żagańska podjeła się szerokiej publikacji.Mogę też szeroko opisać problem dlaczego żołnierze uciekają z wojska , mnie osobiście to spotkało więc dobrze wiem jakie przekręty i jaka głupota panuje w armii . Jak wyjaśnił mi redaktor Mikołajczyk z tygodnika NIE telewizje boją się takich tematów .Jednakże ministra Klicha juz nie ma więc postanowiłem spróbować raz jeszcze. Pozdrawiam Rafał Szydło.

Może teraz adresat listu, już jako doradca ministra zajmie się sprawą. Znamienne jest, że ta niesprawiedliwość ciągle trwa.
Szef nie zna przepisów, więc podwładny jest rozliczany na zakończenie służby wojskowej ze zmniejszona o 2 procent wysługą lat. Sprawa kierowana jewst do prokuratora za usiłowanie oszukania podwładnego, a wówczas ten wspomniany szef z rozbrajającą szczerościa śmiejąc się w twarz, pyta, czy nie wolno się pomylić?
Zapomniał facet o 2 lata, kiedy jego podwładny kończył służbe wojskową. Czy to są wybaczalne fakty?
Niestety redaktorzy Polski Zbrojnej takich tematów nie biorą.

julevin

Szanowna Redakcjo.
Pozdrawiam i załączam wierszyk wzbogacający część artystyczną nagłaśniane dzieło J. Owsiaka. Rudolf Jaworek

mryski

Ballada o celnym strzale

Pułkownik Przybył przestał już być głównym przedmiotem zainteresowania mediów. Jego przełożony właśnie jest odwoływany ze stanowiska, co świadczy, że na nic zdały się apele pana pułkownika i oceny wypowiadane w czasie tamtej konferencji.

Mimo to temat nie został jeszcze zamknięty, bowiem „samobójstwo” powinno zostać do końca wyjaśnione. Czy i tym razem sprawa zostanie zamieciona pod dywan?

Szeroko omawia ten temat Łażący Łazarz. Warto zapoznać się z tym artykułem. Autor poddaje pod wątpliwość zamiar samobójczy prokuratora. Zgadzam się z tym. W moim przekonaniu był to dobrze przygotowany spektakl mający zademonstrować przywiązanie prokuratury wojskowej do dalszego samodzielnego traktowania prawa i umacniania własnej niezależności oraz traktowaniu wymiaru sprawiedliwości, jako instytucji do rozprawiania się ze swoimi przeciwnikami.

Czy po zmianach kadrowych prokuratura wojskowa dalej nie będzie wiedziała w jakim kierunku powinno pójść śledztwo w sprawie samookaleczenia się płk Przybyła?
Oto co pisze Łażący Łazarz:

Obserwator

Przejęcie kontroli prokuratury cywilnej nad prokuraturą wojskową to dostęp do akt wielu interesujących spraw. Nangar Khel, Smoleńsk i wiele innych afer w wojsku. Można się tylko zastanowić, czy ktoś chciał koniecznie dostać się do tych akt? Czy tu chodzi o ukrycie, czy tez odkrycie ukrywanych spraw? Jedno nie ulega wątpliwości, że był to przykład daleko posuniętej lojalności i miłości do szefa. Można też przypuszczać, że ten incydent miał ukryć inne ważniejsze sprawy w prokuraturze? Do tego potrzebne byłoby uczciwe śledztwo, czy jednak Polskę obecnie na to stać/ To znaczy, czy będzie takie przyzwolenie?.

Lotnia

Podobin

Szanowna Redakcjo.
W pewnym niszowym piśmie / wcale go nie czytam, czysty przypadek /zauważyłem, a właściwie wskazano mi zapis dotyczący Pro Milito. W związku z tym, że często bywam na tym portalu, pozwalam sobie przesłać ripostę na artykuł, który podobno dzisiaj opublikował nijaki pan Targalski. Jeżeli będziecie uważać za stosowne to możecie to zamieścić.
Andrzej Z / nazwisko i adres znane redakcji /