Nasze Forum "VOX MILITARIS"

sceptyk

kawo
W ten sposób utwierdziłeś mnie w przekonaniu, żeby trzymać się z daleka od wszelkich form działalności zorganizowanej w środowisku emerytów wojskowych. Moje spostrzeżenia są dokładnie takie same. Władzy i kierowania miałem dosyć w pracy zawodowej i później również. Dzisiaj do tego nie tęsknię.
Mnie jest łatwiej chociażby dlatego, że w miejscu zamieszkania jestem w dużym stopniu anonimowy. To nie jest środowisko emerytów wojskowych, czy nawet mundurowych. Jestem zależny od siebie. Nie chcę przez to powiedzieć, że mi to wszystko zwisa.
Martwi mnie jednak Twoja sugestia, że lepiej będzie dopiero w przyszłości. Jak odległej? I kto to sprawdzi?

kawo

sceptyk

kawo
To jest właśnie kwintesencja oceny środowiska emerytów wojskowych. Jedni chcą ale nie potrafią. Drudzy potrafią, ale nie chcą. Jest tu pewien paradoks. Te funkcje kierownicze pochodzą z wyboru. Jeśli istniejący układ nie odpowiada, trzeba go zmienić w najbliższych wyborach /można też wcześniej po odpowiednim uzasadnieniu/.
Ale po pierwsze trzeba chcieć. Nie tylko narzekać. W jedności siła. To slogan. Ale ciągle aktualny.

kawo

sceptyk

kawo
Wobec tego nie ma co narzekać.
Samo nic się nie zrobi. Przynajmniej ja nic o takim cudzie nie wiem.

wolski

Szanowny "Sceptyku ' i ' Kawo ".Zgadzam się z Waszymi krytycznymi ocenami.Ale ,jak to w życiu bywa 'prawda leży pośrodku. Wieloletnia służba wycisnęła na nas swoje piętno i dawnych przyzwyczajeń z racji posiadania wysokiego stopnia oraz szczebla dowodzenia nie można się pozbyć po przejściu na emeryturę Nie lubimy aby nas ktoś krytykował, albo nam rozkazywał, nawet bliskie nam osoby.Stąd też nie dziwcie się koledzy niektórym pułkownikom i nie tylko Wiek tych pułkowników .większości po siedemdziesiątce też robi swoje.Ale co do jednego jesteśmy zgodni ..Więcej szacunku i tolerancji oraz żołnierskiego koleżeństwa. Za kilka lat , mam nadzieje i w naszym żołnierskim środowisku będzie serdeczniej.Wolski

mryski

W różnych garnizonach i w różnych środowiskach przez lata nakładały się na siebie wzajemne oceny, żale i pretensje. Najczęściej są one skrywane, a odzywają ukradkiem i w głębokiej tajemnicy. Generalnie wszystko jest OK., ale czasem pojawia się to drugie dno i w razie zapotrzebowania uzewnętrznia się to w postaci kubła nieczystości, którym oblewa się jakiegoś delikwenta.

A wówczas dostaje się tym, którzy byli na tzw. świeczniku i o względy których zabiegali również najbardziej ostrzy cenzorzy. Niestety nie ma recepty na wyeliminowanie tego typu wyrażania „ własnego zdania”.

Nie słyszałem, by w obecnych organizacjach ktoś chciał otwarcie dyskutować o przeszłości, więc pozostaje utajony żal i pretensje, które doskonale są zamaskowane w oficjałkach lub przypadkowych spotkaniach. Dlatego żyją obok siebie, pozdrawiają się, witają i uśmiechają ludzie, których kiedyś łączyła wspólna służba w jednej jednostce, czy sztabie, każdy wykonywał swoją pracę, ale razem stanowili jedną maszynę, której jako oddzielne trybiki w różny sposób wpływali i mogli wpłynąć na funkcjonowanie całości.

Zarówno zła decyzja, jak i złe wykonanie mogły wpłynąć w różny sposób na jakość wykonanego zadania. Możemy, a czasem powinniśmy to ocenić z punktu widzenia historycznego oraz znaleźć miejsce do ogłoszenia i uzasadnienia własnych poglądów.

Do tego trzeba jednak mieć pewien zasób wiedzy i odwagi cywilnej do przeprowadzenia tego zamierzenia. Każdemu z nas można postawić wiele pytań w rodzaju- DLACZEGO? Może przecież ktoś mnie zapytać, dlaczego nie wytknąłeś panu X w opinii tych negatywnych cech i dzięki temu mógł on ukończyć studia i zostać tym „ głupim” pułkownikiem? I są to pytania zasadne, a odpowiedzi też nie są takie proste.

Dzisiaj po kilkudziesięciu latach zmieniła się rzeczywistość i jedynie więcej wspólnych problemów powinno łączyć zainteresowania ludzi różnych stopni i stanowisk. Jednak nie usiłujmy dzisiaj pozbywać byłych wojskowych ich stopni , ponieważ wielu z nich nawet w cywilu usiłuje poprzez awanse dorównać swoim kolegom w ilości gwiazdek.Dla niektórych przecież cały sens obecności w związku rezerwistów, to możliwość kolejnego awansu, a czasem nawet 2-3 podwyższeń tych stopni. Osobiście poznałem kilku takich, ale im tego nie wypominam. Ot mam w tym względzie swoje zdanie. Rezerwistę można wyróżniać za działalność społeczną, ale to nie powinno dotyczyć stopni wojskowych, bo to dotyczy żołnierzy, którzy odbywają służbę wojskową.

Nie słyszałem by profesorowie, doktorzy wymazywali ze swego życia otrzymanych tytułów, więc dajmy szanse również wojskowym. Jeżeli nawet mają skłonności do nadmiernego ich pokazywania, potraktujmy to, jako słabość, których przecież nie jesteśmy pozbawieni. nie słyszałem, by doktór za działalność c społeczną był mianowany profesorem.

Ponadto, jeżeli jesteśmy za pełną równością, to również zachowujmy ją w opłatach składkowych.

Najważniejsze jednak jest to byśmy potrafili znaleźć sens funkcjonowania w określonym nowym środowisku, gdzie oczywiście nie powinny liczyć się poprzednie naznaczenia, ale to co każdy dziś i jutro jest zdolny zrobić nie tylko dla siebie, ale również dla innych.

Niestety prawdą też jest, że wiele funkcji w tym ostatnim etapie ziemskiego działania powierza się ludziom jedynie za poprzednie stanowiska i stopnie lub potrzeby polityczne, co powoduje lawinę pytań i nierozwiązanych problemów.
Wyeliminowanie takich zjawisk, jak słusznie zaznaczono w dyskusji wiedzie jedynie poprzez demokratyczne metody lub opuszczenie określonego środowiska. To jest ten wielki atut, z którego powinniśmy umieć korzystać.

Korzystajmy więc z możliwości wyboru, niech nikt dalej nie wybiera za nas.

Podobin

Panowie.
Popatrzcie wokół siebie. Co się dzieje? Atmosfera nienawiści jest w naszym kraju faktem. PO, która w głównej mierze ponosi odpowiedzialność za obecną sytuację, wcale nie wstydzi się tego politycznego mordu. Poprzez socjotechniczne zabiegi przy wsparciu całej plejady dziennikarzy umiejętnie odwraca kota ogonem. Już nie tylko czołowi politycy naszego państwa znaleźli sobie wspólników do tego mordu w opozycji, ale w sondażach pokazują, że odpowiada za to PiS.
Jednym słowem ofiara staje się odpowiedzialna za zabójstwo. Można przy tej okazji zapytać, dlaczego rządzących w tym temacie jest tak dużo w mediach? Odpowiedź jest prosta. Za tym zabójstwem, jak poprzednio za tragedią smoleńską, czy tzw. walka o krzyż można z powodzeniem ukryć wiele problemów i odsunąć w czasie kampanii wyborczej niewygodne pytania.

Podobnie jest z naszym środowiskiem. Jednym z nas sprezentuje się lokale, komórki, awanse rezerwistów, innych się skarci i środowisko emerytów bierze się za łby, a decydenci śmieją się.

Lepiej przecież dodać pieniędzy na jakąś gazetę dla rezerwistów, niż dopuścić do tego, by w tak znaczącej grupie zapanowała jednomyślność. Dlatego podgrzewa się niesnaski, wyrównuje się podwyżki emerytur, stosując zasadę dziel i rządź. A jak łatwo skierować emocję jednych przeciw drugim, świadczą niektóre wypowiedzi.
W historii mieliśmy wiele takich przykładów, a jednak patrzymy tylko na czubek własnego nosa.

nalazek50

Szanowni Koledzy -Kawo, Sceptyk i Inni.
Przeczytałem Wasze dyskusje miedzy sobą i chciałbym Wam powiedzieć,że co miało być dokonane w sprawie naszych praw nabytych zostało dok ładnie spiep...ne.To nie pułkownicy (ja nie jestem pułkownikiem) jak Koledzy piszą byli przyczyną takiego stanu rzeczy jaki dzisiaj mamy.To brak rozpoznania, brak organizacji ,konsolidacji i jednolitego myslenia oraz publicznego pokazania się praed PAłCEM PANA PREZYDENTA.
Osobiście znam b. wielu wspaniałych ludzi- pułkowników, oraz i tych którzy brali czynny udział na forach internetu i nie zrzucał bym winy na to ,że nie można z nimi dojśc do porozumienia.Bardzo wielu z nich przez długi czas walczyło o nasze prawa - emerytalne.
Szanowni Koledzy nie oszukujmy się większość emerytów liczyła na to ,że to ktoś za nich załatwi oraz i na NIE- Zawisłe i S-prawiedliwe Sądy RP, ale się przeliczyli ponieważ Sądownictwo mówiąc klokwialnie wykonało ściśle polecenie swoich zwierzchników i rządzących demokratycznie przez nas Polaków wybrany. Ogólnie mówiąc o sądownictwie to oni sami czując się zagrożeni co do ich praw wczesniej identycznych jak służb mundurowych wydając takie wyroki (choć niezgodne z literą prawa i sumieniem) bronili siebie.
Reasumując ,to brak determinacji, jedności działania , licytacji kto jest madrzejszy (chocby na forum intern.) doprowadziło to tego punktu w którym w tej chwili jesteśmy. Siłę w jedności pokazali górnicy- to przykład (właśnie tak powinno być), choć to tylko kilka tysięcy ludzi, a nie armia dwustutysięczna.
Przykładem byli również stoczniowcy ale ich zakłady świadomie, nawet nie patrząc na tradycję zostały zlikwidowane z premedytacją.(jednej siły mniej)
To tyle pozdrawiam.

sceptyk

nalazek50
Każdy z nas próbuje tu przedstawić swój pogląd na sprawę naszych emerytur. I nie tylko. Każdy ma swoją prawdę. Ty też. Ale jak ta prawda wygląda? Nie wiadomo. Znam ten problem również od kuchni. Mimo tego nie odważę się na postawienie właściwej diagnozy. Winnych jest wielu.
Dzisiaj syuacja zmieniła się o tyle, że nie mamy szans na naprawienie wyrządzonej nam szkody. Gorzej, bo zakusy rządzących idą w kierunku dalszego ograniczenia naszych praw nabytych. W dalszym ciągu jesteśmy na przegranej pozycji. Powód jest ciągle ten sam. Urzędnicy resortowi są przeciwko nam. Nie myślą o tym, że kiedyś zasilą nasze szeregi. Nie mamy związku zawodowego dla służby czynnej. A związki emerytów jakie są to widać wokół.
Pozostaje otwarte pytanie: co dalej?

kawo

sceptyk

Nie wiem jak to Koledzy odbiorą.
W ub. tygodniu w PR1 w południowym wydaniu dziennika był wywiad z dyrektorem z GUS-u odpowiedzialnym za przeprowadzenie spisu rolnego. W trakcie dyskusja zeszła na koszty przedsięwzięcia. Padła kwota 200 mln zł. Tyle samo kosztował spis przeprowadzony w 2002 roku. Dużo to, czy mało? Pan dyrektor stwierdził, że mało wobec inflacji, która w latach 2002-2009 wyniosła 45%.
Tu mam pytanie: któremu z Kolegów zwaloryzowano w tych latach emeryturę o 45%?
Jeśli chodzi o mnie odpowiadam od razu. Znacznie mniej.

aryski

Na forum dominują głosy oceniające obecną sytuację. Emeryci pobierający dotychczas jeszcze niezłe emerytury, milcząc dorabiają na boku, a będący w najgorszej sytuacji dzielą się swoimi troskami. Mimo, że wszystkim będzie ubywać, to tym w trudnej sytuacji będzie jeszcze gorzej. Pogarszających się warunków życia nie będą tylko odczuwać nowi emeryci, a zwłaszcza, gdy z dniem odejścia przystąpią do pracy na innym etacie. Jednak zasadnicza grupa emerytów będzie ciągle zmagać się z codziennymi problemami i krytycznie oceniać swoją sytuację. Trzeba przyznać, że emeryci wojskowi na różnych poziomach posiedli umiejętność dokonywania ocen.

Oceniając własną sytuację widzą zarówno przyczyny, jak i cel, jaki sobie usiłują wytłumaczyć. Nie są to oczywiście wygórowane oczekiwania. Bowiem domaganie się od państwa, by ta instytucja, której służyli w gotowości oddania życia, gdy zajdzie taka potrzeba, jedynie dotrzymała swoich zobowiązań z przed kilkudziesięciu laty. Niestety państwo ich oszukało, a oni pozostali sami z własnymi ocenami, próbując przy pomocy prostych zabiegów szukać sprawiedliwości w tym państwie, które z pełnym rozmysłem i premedytacją dokonało na ich oczach zmiany w przysługujących im prawach. Ciągle im się wydaje, że przy pomocy wymiaru sprawiedliwości, przywrócone im zostaną prawa, z którymi rozpoczynali swoją podróż przez garnizony i poligony.

Na tym forum w temacie „ o co walczymy?” autor pierwszego wpisu również dokonał jedynie oceny sytuacji nie wspominając nawet o tym, o co chce walczyć. Potwierdza to wcześniejsze obserwacje, że cała ta wymiana zdań sprowadza się tylko do fotograficznego przedstawienia własnego poglądu, powielenia w ostrzejszym lub bardziej łagodnym ujęciu znanych faktów i ich przyczyn. Ukierunkowana w ten sposób dyskusja, niezależnie od zamiarów jej uczestników, zmierza w ślepy zaułek i nawet jej inicjatorzy przestali wierzyć w pomyślny finał.

Licznik odmierza ilości czytających i piszących, a efektów jak nie było, tak i nie ma. Można odnieść wrażenie, że ten wysiłek został zaplanowany, by podobnie jak obecnie w naszej armii przerzucać się papierami wiedząc z góry, że żadnych konkretnych zamierzeń nikt nie ma zamiaru realizować. I pomyśleć, że tak liczna rzesza wykształconych ludzi dała się wymanipulować w bieg na skróty i zamiast zorganizowanego działania uwierzyła w papierowe zmagania w poszukiwaniu sprawiedliwości.

Chociaż wszyscy myślący / a takich również nie brakuje wśród uczestniczących w dyskusji / mają świadomość, że jest konieczne odejście od obecnej formy dochodzenia swoich praw, to niewidzialna ręka dalej sugeruje utrzymywanie dotychczasowego kursu. Osobiście nie widzę szans powodzenia, niezbędne są porozumienia organizacyjne, ale tutaj czuwa propaganda, która jak dotychczas skutecznie dezorganizuje wszelkie próby współpracy.

sceptyk

aryski
GDZIE SĄ WNIOSKI? PROPOZYCJE?
Czym sie różni to co Kolega napisał od wpisów poprzedników?