Nasze Forum "VOX MILITARIS"

igi

A na teraz, jest potrzebna pomoc w sformułowaniu APELACJI, bo za 14 dni będę miał WYROK z uzasadnieniem (który tu wkleję),
Może p.Alfred Korecki lub ktoś inny pokusiłby się o jakiś konspekt ( w punktach),
jak to zrobić, ale również i opis postępowania przed Sądem Administracyjnym! Przyda się nie tylko mnie!

Z pozdrowieniami -igi-

p.s. 27-go będą ogłoszone kolejne wyroki z dzisiejszych rozpraw w Olsztynie, napiszę jakie.

Romano

Do >saper59<
Jako wywołany do tablicy winny jestem małe sprostowanie - ja w swoim poście cytuję tylko wystąpienie ówczesnego posła - ja osobiście do takich ostrych ocen nie mogę się posuwać.

Dalszy ciąg tej sprawy przytacza >Podobin< 21 Lut 2009 str. 37

"...STANOWISKO RADY MINISTRÓW RP
W SPRAWIE OBYWATELSKIEGO PROJEKTU USTAWY
O ZMIANIE USTAWY O ZAOPATRZENIU EMERYTALNYM ŻOŁNIERZY ZAWODOWYCH
Trzeba w tym miejscu podkreślić, że na czele rządu stał wówczas:
Leszek Miller, a ministrem obrony był Jerzy Szmajdziński
Kolejną propozycją, która nie może zyskać poparcia Rządu, jest zmiana sposobu waloryzacji świadczeń przysługujących byłym żołnierzom zawodowym i funkcjonariuszom służb mundurowych. Według projektu byłyby one waloryzowane inaczej niż świadczenia "cywilne", tj. stosownie do wzrostu uposażeń czynnych żołnierzy zawodowych, a więc inaczej niż powszechnie stosowane w RP zasady waloryzacji świadczeń emerytalnych..."
- jawne kłamstwo!
=====================================
Czy nie należałoby wykorzystać, tu przychylam się do wniosku >sapera59< faktu oszukiwania społeczeństwa przez wszystkie najważniejsze siły w Państwie. TK mówi o sprawiedliwości, Sąd Najwyższy jak najbardziej, RPO też, Rada Ministrów i Ministrowie też - wszyscy mają usta pełne frazesów o sprawiedliwości i równości, jednocześnie kłamią wiedząc doskonale że jest to nieprawda i oszukują nas gdyż wcale nie wszyscy emeryci są jednakowo traktowani. Mało tego, okazuje się, że ci którzy powinni stać na straży sprawiedliwości (sędziowie i prokuratorzy) też kłamią z pełną premedytacją żądając tylko od nas podporządkowania się jakiemuś systemowi bo rzekomo wszyscy tak mają po równo!
Powinniśmy skończyć z sentymentami! Państwo nas oszukało, złamało jednostronnie umowę a przedstawiciele tego państwa dalej nas okłamują!
Uważam, że ktoś mądrzejszy - (jak dowiadujemy się z postu >zrg< 23 Lut 2009 - na 11-go Listopada pracuje jakiś zespół) - może rozpracuje prawnie tą sprawę, i tą drogą uda się uzyskać może przychylność np. sędziów gdy zorientują się że nasza akcja może przecież im "zaszkodzić" w myśl zasady "prędzej nam zabiorą niż im dadzą" - może wtedy wczytają się dokładnie w nasze odwołania.

kawo

saper59

Przepraszam bardzo Pana „Romano”. Oczywiście były to cytaty z wypowiedzi Pana posła, Żyżelewicza. Pisałem to późno w nocy, stąd ten brak precyzji.
Nie mniej jednak proszę Panów na zwrócenie uwagi na posty:
Pana Romano str. 36 g.17.46 21.02.2009r.,
Pana Podobina str. 37 g. 19.15 21.02.2009
Sapera 59 str. 39 g 1.53 24.02.2009r.
Trzeba w jakiś sposób spowodować aby o tym oszustwie „ONYCH” było głośno.
Może ponownie zainteresuje się tym tematem Tygodnik Niekrelykalny „Fakty i Mity”, może spróbować w Urbanówce lub Trybunie.
Panowie liczę na tych bystrych w mowie i piśmie.

Romano

Do >igi<
Odradzam samodzielną walkę w sądzie apelacyjnym.
Na tym etapie zaczynają sie kruczki prawne i chociażby sie miało 200 % racji, adwokaci (a i sąd też czasami) potrafią tak zamącić że jest się wściekłym z bezradności albo bezradnym z wściekłości.
Chyba że traktujemy to tylko na zasadzie odfajkowania. W przeciwnym wypadku radzę odżałować grosza i przedstawić solidnemu adwokatowi sprawę. Może nie wygra sie jeszcze ale przynajmniej satysfakcja będzie.

Romano

Jeszcze do >igi<
Nie wiem czy moderator mi nie wykasuje ale wklejam rozdział z Kodeksu Postępowania Cywilnego dotyczący apelacji. Myślę że przyda to się wszystkim bo nie zaszkodzi orientować się przynajmniej ogólnie "z czym to się je".
Z tym, że powtarzam, opanowanie tego rozdziału to za mało żeby skutecznie zmierzyć się z sądem. Prawnicy kilka lat się tego uczą a i to nie wszystko wiedzą.
-------------------------------
USTAWA z dnia 17 listopada 1964 r.
KODEKS POSTĘPOWANIA CYWILNEGO
(Dz. U. z dnia 1 grudnia 1964 r. z późn. zm.)

DZIAŁ V. ŚRODKI ODWOŁAWCZE
Rozdział 1. Apelacja(215)
Art. 367. § 1. Od wyroku sądu pierwszej instancji przysługuje apelacja do sądu drugiej instancji.
§ 2. (216) Apelację od wyroku sądu rejonowego rozpoznaje sąd okręgowy, a od wyroku sądu okręgowego jako pierwszej instancji - sąd apelacyjny.
§ 3. Rozpoznanie sprawy następuje w składzie trzech sędziów zawodowych. Postanowienia dotyczące postępowania dowodowego na posiedzeniu niejawnym wydaje sąd w składzie jednego sędziego.
§ 4. (217) Postanowienie o przyznaniu i cofnięciu zwolnienia od kosztów sądowych, o odmowie zwolnienia, o odrzuceniu wniosku o zwolnienie oraz o nałożeniu na stronę obowiązku uiszczenia kosztów i skazaniu na grzywnę sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego.

Art. 368. (218) § 1. Apelacja powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, a ponadto zawierać:
1) oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony w całości czy w części,
2) zwięzłe przedstawienie zarzutów,
3) uzasadnienie zarzutów,
4) powołanie, w razie potrzeby, nowych faktów i dowodów oraz wykazanie, że ich powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe albo że potrzeba powołania się na nie wynikła później,
5) wniosek o zmianę lub o uchylenie wyroku z zaznaczeniem zakresu żądanej zmiany lub uchylenia.
§ 2. W sprawach o prawa majątkowe należy oznaczyć wartość przedmiotu zaskarżenia. Wartość ta może być oznaczona na kwotę wyższą od wartości przedmiotu sporu wskazanej w pozwie jedynie wtedy, gdy powód rozszerzył powództwo lub sąd orzekł ponad żądanie. Przepisy art. 19-24 i 25 § 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 369. § 1. Apelację wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok, w terminie dwutygodniowym od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem.
§ 2. Jeżeli strona nie zażądała uzasadnienia wyroku w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji, termin do wniesienia apelacji biegnie od dnia, w którym upłynął termin do żądania uzasadnienia.

Art. 370. (219) Sąd pierwszej instancji odrzuci na posiedzeniu niejawnym apelację wniesioną po upływie przepisanego terminu, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również apelację, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie.

Art. 3701. (220) Apelację sporządzoną przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego, niespełniającą wymagań określonych w art. 368 § 1 pkt 1-3 i pkt 5, sąd pierwszej instancji odrzuca bez wzywania do usunięcia tych braków, zawiadamiając o tym właściwy organ samorządu zawodowego, do którego należy pełnomocnik.

Art. 371. Po doręczeniu apelacji stronie przeciwnej sąd pierwszej instancji przedstawia niezwłocznie akta sprawy sądowi drugiej instancji.

Art. 372. Strona przeciwna może w ciągu dwóch tygodni od dnia doręczenia apelacji wnieść odpowiedź na apelację wprost do sądu drugiej instancji.

Art. 373. Sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym apelację, jeżeli ulegała ona odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji. Jeżeli dostrzeże braki, do których usunięcia strona nie była wezwana, zażąda ich usunięcia. W razie nieusunięcia braków w wyznaczonym terminie, apelacja ulega odrzuceniu.

Art. 374. Sąd drugiej instancji może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli zachodzi nieważność postępowania.

Art. 375. Poza wypadkami wymienionymi w dwóch artykułach poprzedzających sąd drugiej instancji wyznacza rozprawę.

Art. 376. Rozprawa przed sądem drugiej instancji odbywa się bez względu na niestawiennictwo jednej lub obu stron. Wydany wyrok nie jest zaoczny.

Art. 377. Po wywołaniu sprawy rozprawa rozpoczyna się od sprawozdania sędziego, który zwięźle przedstawia stan sprawy ze szczególnym uwzględnieniem zarzutów i wniosków apelacyjnych.

Art. 378. (221) § 1. Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.
§ 2. W granicach zaskarżenia sąd drugiej instancji może z urzędu rozpoznać sprawę także na rzecz współuczestników, którzy wyroku nie zaskarżyli, gdy będące przedmiotem zaskarżenia prawa lub obowiązki są dla nich wspólne. Współuczestników tych należy zawiadomić o rozprawie; mogą oni składać pisma przygotowawcze.

Art. 379. Nieważność postępowania zachodzi:
1) jeżeli droga sądowa była niedopuszczalna,
2) jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, organu powołanego do jej reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik strony nie był należycie umocowany,
3) jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona,
4) jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy,
5) jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw,
6) (222) jeżeli sąd rejonowy orzekł w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu sporu.

Art. 380. Sąd drugiej instancji, na wniosek strony, rozpoznaje również te postanowienia sądu pierwszej instancji, które nie podlegają zaskarżeniu w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Art. 381. Sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później.

Art. 382. Sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym.

Art. 383. W postępowaniu apelacyjnym nie można rozszerzyć żądania pozwu ani występować z nowymi roszczeniami. Jednakże w razie zmiany okoliczności można żądać zamiast pierwotnego przedmiotu sporu jego wartości lub innego przedmiotu, a w sprawach o świadczenie powtarzające się można nadto rozszerzyć żądanie pozwu o świadczenia za dalsze okresy.

Art. 384. Sąd nie może uchylić lub zmienić wyroku na niekorzyść strony wnoszącej apelację, chyba że strona przeciwna również wniosła apelację.

Art. 385. Sąd drugiej instancji oddala apelację, jeżeli jest ona bezzasadna.

Art. 386. § 1. W razie uwzględnienia apelacji sąd drugiej instancji zmienia zaskarżony wyrok i orzeka co do istoty sprawy.
§ 2. W razie stwierdzenia nieważności postępowania sąd drugiej instancji uchyla zaskarżony wyrok, znosi postępowanie w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
§ 3. Jeżeli pozew ulega odrzuceniu albo zachodzi podstawa do umorzenia postępowania, sąd drugiej instancji uchyla wyrok oraz odrzuca pozew lub umarza postępowanie.
§ 4. (223) Poza wypadkami określonymi w § 2 i 3 sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania tylko w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.
§ 5. W wypadku uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, sąd rozpoznaje ją w innym składzie.
§ 6. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji wiążą zarówno sąd, któremu sprawa została przekazana, jak i sąd drugiej instancji, przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Nie dotyczy to jednak wypadku, gdy nastąpiła zmiana stanu prawnego.

Art. 387. § 1. (224) Sąd drugiej instancji uzasadnia z urzędu wyrok oraz postanowienie kończące postępowanie w sprawie. W sprawach, w których apelację oddalono, uzasadnienie sporządza się tylko wówczas, gdy strona zażądała doręczenia jej wyroku z uzasadnieniem.
§ 2. (225) Sporządzenie uzasadnienia powinno nastąpić w terminie dwóch tygodni od dnia ogłoszenia sentencji orzeczenia. Jeżeli ogłoszenia nie było, termin ten liczy się od dnia wydania orzeczenia. W sprawach, w których apelację oddalono, uzasadnienie sporządza się w terminie dwóch tygodni od dnia zgłoszenia wniosku.
§ 3. Orzeczenie z uzasadnieniem doręcza się tej stronie, która w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji zażądała doręczenia. Przepis art. 327 § 2 stosuje się odpowiednio. Jeżeli ogłoszenia nie było, orzeczenie z uzasadnieniem doręcza się stronom z urzędu w terminie tygodniowym od sporządzenia uzasadnienia.
§ 4. (226) Jeżeli uzasadnienie nie zostało sporządzone, a w sprawie została wniesiona skarga kasacyjna lub skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, sąd drugiej instancji sporządza uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia w terminie dwóch tygodni od dnia wniesienia skargi.
==========================

jkasper

Post usunieto

zibi

do jkasper - opinia prawna do projektu obywatelskiego

Warszawa, dnia 20 listopada 2001 r.

Opinia prawna
do obywatelskiego projektu ustawy o zmianie ustaw o zaopatrzeniu
emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin i ustawy
zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy (...)
- druk nr 30

Przedmiotem obywatelskiego projektu ustawy zawartego w druku sejmowym IV kadencji nr 30 jest zmiana zasad waloryzacji oraz warunków skutkujących zmniejszaniem wypłaty i ustaniem prawa do świadczeń emerytalnych i rentowych przyznanych na podstawie ustaw:

1) z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36, z późn.zm.),

2) z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. Nr 53, poz. 214, z późn.zm.).

Po dokonaniu oceny prawnej proponowanych w projekcie zmian, według systematyki redakcyjnej projektu, zgłaszam następujące uwagi oraz wnioski:

1. Jednobrzmiący w obydwu wyżej wymienionych ustawach art. 6 stanowi, że emerytury i renty podlegają waloryzacji na zasadach i w terminach przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Takie brzmienie art. 6 ustaw wprowadziły z dniem 1 stycznia 1999 r. przepisy art. 159 pkt 1 i 160 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118, z późn.zm.). Przepisy te, zaskarżone zostały do Trybunału Konstytucyjnego przez grupę posłów, zdaniem których, poddanie waloryzacji emerytur i rent służb mundurowych regułom przewidzianym w powszechnym systemie zaopatrzenia emerytalnego narusza konstytucyjną zasadę ochrony praw nabytych. Trybunał Konstytucyjny nie podzielił tego poglądu. W wyroku z dnia 20 grudnia 1999 r., sygn. K. 4/99 (OTK 1999/7/165) stwierdził m.in. zgodność zakwestionowanych przepisów z Konstytucją.
W przedłożonym do oceny obywatelskim projekcie proponowany jest powrót do zasad waloryzacji świadczeń obowiązujących przed 1 stycznia 1999 r., czyli przed wyżej wspomnianą zmianą. Jak wynika z uzasadnienia projektu, Projektodawcy uznają stosowaną powszechnie waloryzację cenową za niesprawiedliwą i krzywdzącą osoby pobierające świadczenia w ramach systemu emerytalnego służb mundurowych.

Nie podzielając takiego poglądu, przytaczam jako kontrargument następujący fragment uzasadnienia wyroku TK, o którym wyżej mowa:
“Wprawdzie zakwestionowane przepisy zmieniły w stosunku do określonej grupy świadczeniobiorców metodę (mechanizm) waloryzacji, zachowały jednak samo założenie stabilnej wartości ekonomicznej otrzymywanych świadczeń oraz przewidziały mechanizm umożliwiający jego urzeczywistnienie. Mimo zmiany przepisów istota instytucji przystosowującej wartość świadczeń emerytalno-rentowych do spadku siły nabywczej pieniądza, w którym wypłacane są świadczenia, nie została więc naruszona. Innymi słowy - w rozpatrywanej sprawie nie doszło do pozbawienia uprawnienia do waloryzacji świadczeń, ale jedynie do zmiany metody waloryzowania ich wysokości. Naruszenie oczekiwań co do przewidywanego poziomu przyszłych świadczeń nie stanowi samo przez się naruszenia prawa do waloryzacji. (...) Przy wprowadzonej kompleksowej i gruntownej zmianie systemu ubezpieczeń społecznych zasada równości uzasadnia modyfikację sfery dotychczasowych uprawnień, chyba że miałyby one uzasadnienie w treści obowiązujących przepisów konstytucyjnych, co jednak nie ma miejsca w rozpatrywanej sprawie. W ocenie wnioskodawców szczególny charakter służby funkcjonariuszy mundurowych uzasadnia ich wyjątkowe traktowanie, także gdy chodzi o sposób waloryzacji przyznanych im świadczeń emerytalno-rentowych. Jednak zauważyć należy, że istotna podmiotowo różnica (...) ma tu miejsce do czasu pozostawania w służbie (co wyraża się między innymi systemem płacenia składek i odrębnymi warunkami nabycia świadczeń), natomiast później osoba taka staje się przede wszystkim emerytem i winna zasadniczo podlegać ogólnym regulacjom dotyczącym tej grupy osób”.
Uwzględnienie cytowanego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego, wydaje się nieodzowne przy ocenie przez ustawodawcę zasadności przywrócenia uprzednich reguł waloryzacji świadczeń służb mundurowych, proponowanego w projekcie.

Art. 14 w obydwu ustawach reguluje zasady doliczania do wysługi emerytalnej okresów zatrudnienia i ubezpieczenia emerytalnego i rentowego przypadających po dniu przyznania prawa do świadczeń. Projekt obywatelski, przygotowywany zapewne przed dokonaniem zmiany brzmienia tych artykułów ustawą nowelizującą z dnia 8 grudnia 2000 r. (Dz.U. Nr 122, poz. 1313), nie został uaktualniony. Po wejściu w życie tej ustawy 1 stycznia 2001 r., brzmienie art. 14 jest merytorycznie zbieżne (oprócz niewielkich różnic w procedurze ponownego ustalania świadczenia określonej w ust. 4 omawianego artykułu) z jego treścią projektowaną w przedłożonym projekcie. Wobec tego, propozycja tej zmiany jest bezprzedmiotowa.

Proponowane w projekcie brzmienie tytułu działu V obowiązujących ustaw oraz art. 38 i 39 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz 39 i 40 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, z uwzględnieniem dodania odpowiednio: art. 39a i 40a, są dosłownym powtórzeniem propozycji zawartych w komisyjnym projekcie zmiany ustaw zawartym w druku sejmowym III kadencji Sejmu nr 2011 z dnia 13 czerwca 2000 r., będącego podstawą prac legislacyjnych uwieńczonych uchwaleniem ustawy nowelizującej z dnia 8 grudnia 2000 r., o której wyżej mowa.
Konfrontując brzmienie (odpowiednio) art. 38 i 39 oraz 39 i 40 omawianych ustaw zamieszczonych w projekcie obywatelskim oraz w ich obowiązujące brzmienie w tekście ustaw, należy stwierdzić:

1) warunki ustania prawa do świadczeń (ust. 1 odpowiednio w art. 38 i art. 39) - projektowane i obowiązujące - są identyczne (z zastrzeżeniem, że zgodnie z ostatnią zmianą ustaw treść ust. 1 pkt 2 uzupełniono o służbę w BOR),

obowiązujące brzmienie (odpowiednio) art. 39 i art. 40 ustaw jest niejasne, czego przyczyną jest zawarte tam odesłanie (zastrzeżenie) do art. 19 pkt 2 i 3 oraz art. 23 ust. 1 pkt 2 i 3 (jednobrzmiących w obydwu ustawach). Sens zastrzeżenia art. 19 pkt 2 i 3, można interpretować jako zaakcentowanie, że tak samo jak przyznanie prawa do renty inwalidzkiej na podstawie przepisów omawianych ustaw, to również wznowienie tego prawa (po okresowym ustaniu inwalidztwa), musi nastąpić:
albo w ciągu 18 miesięcy po zwolnieniu ze służby, jeżeli inwalidztwo jest następstwem urazów doznanych w czasie pełnienia służby lub chorób powstałych w tym czasie,
albo w ciągu 3 lat po zwolnieniu ze służby wojskowej, jeżeli inwalidztwo jest następstwem wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej.
Natomiast w kontekście omawianych przepisów (odpowiednio art. 39 i art. 40), wydaje się zbędne zastrzeżenie art. 23 ust. 1 pkt 2 i 3, gdzie mowa jest o okolicznościach i czasie śmierci żołnierza (funkcjonariusza), które m.in. warunkują prawo członków rodziny do renty rodzinnej.

Fakt, iż identyczna propozycja zmiany omawianych przepisów, powtarza się w projektach dwóch odrębnych grup inicjatywnych, wskazuje na zasadność poddania tych przepisów ocenie legislacyjnej Sejmu.

3) nie ma natomiast żadnego uzasadnienia wprowadzanie do omawianych ustaw przepisu dopuszczającego możliwość zawieszania świadczeń na wniosek emeryta lub rencisty. W systemie powszechnego zaopatrzenia emerytalno-rentowego możliwość taką uzasadnia zawieszanie (z urzędu) świadczeń w przypadku osiągania przez osobę uprawnioną przychodu przekraczającego 130% przeciętnego kwartalnego wynagrodzenia. Takiej ewentualności nie przewiduje aktualnie obowiązujący system emerytalny służb mundurowych. Bez względu na wysokość przychodów osób uprawnionych, świadczenia z tego systemu są jedynie ograniczone. Jaki jest więc sens zawieszania ich na żądanie emeryta lub rencisty?

Również proponowane w społecznym projekcie zasady zmniejszania świadczeń w przypadku osiągania przez emeryta lub rencistę przychodów z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, są w większości zbieżne z brzmieniem stosownych przepisów obydwu ustaw, po nowelizacji z 8 grudnia 2000 r. Występują następujące różnice w treści przepisów projektowanych i obowiązujących, wynikające prawdopodobnie z usterek redakcyjnych projektu:

1) odwołanie się w projekcie do art. 104 ust. 1 - 6 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (powinno być ust. 1a - 6);

2) przywołanie całego ustępu 8 w tymże artykule, a więc również zastosowanie zmniejszenia lub zawieszenia renty rodzinnej do której uprawniona jest jedna osoba w razie osiągania przez tę osobę określonego poziomu przychodów, podczas gdy z brzmienia ust. 1 (odpowiednio) art. 40 i 41 omawianych ustaw wynika, że określają one wyłącznie zasady zmniejszania emerytur i rent inwalidzkich;

3) w projektowanym ust. 3 nieczytelność ostatniego fragmentu przepisu, gdzie pominięto odesłanie do stosownego przepisu ustawy o emeryturach i rentach z FUS określającego kwotę “maksymalnego zmniejszenia”. Zaznaczam to “dla porządku” gdyż przedmiotowy warunek, że zmniejszenie świadczeń o 25% nie może być mniejsze niż kwota owego “maksymalnego zmniejszenia”, został skreślony zgodnie z ostatnią nowelizacją omawianych ustaw dokonanej ustawą z dnia 6 lipca 2001 r. zmieniającą szereg ustaw (cytowanie w tym miejscu obszernej treści tytułu jest zbędne), m.in. -w art. 9 i 10 - omawianych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy. Ustawa ta, opublikowana w Dz.U. Nr 81, poz. 877, weszła w życie z dniem 8 listopada 2001 r.

4) w ust. 4 w omawianych artykułach (odpowiednio 40 i 41), propozycja zmniejszenia świadczeń na wniosek osób zainteresowanych o kwotę wyższą niż to wynika z ustaw, co moim zdaniem, nie znajduje uzasadnienia.

W art. 3 projektu proponuje się zmianę ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 1 ust. 2), która wyłącza do odrębnej regulacji warunki nabywania prawa do emerytury i renty oraz innych świadczeń pozostających w związku z pobieraniem emerytury i renty a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń, dla wszystkich żołnierzy i funkcjonariuszy (i członków ich rodzin) w ustawie wymienionych, a nie - jak w obecnym brzmieniu - tylko tych, którzy pozostawali w służbie w dniu wejścia w życie ustawy - 1 stycznia 1999 r. Propozycja nie wydaje się zasadna. Zastosowanie w odniesieniu do żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy rozpoczęli służbę po wejściu w życie ustawy, zasad obowiązujących w powszechnym systemie emerytalnym wiąże się z objęciem tych osób powszechnym systemem ubezpieczeń społecznych, podczas gdy osoby, które podjęły służbę przed wejściem w życie ustawy, nadal objęte są bezskładkowym systemem zabezpieczenia społecznego. Kontynuacja w nieskończoność tego systemu, opłacanego w całości z budżetu państwa burzy logikę reformy ubezpieczeń społecznych. Ponadto należy zauważyć, że ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, jak i z 13 października 1998 o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887, z późn.zm.), obowiązują już ponad dwa lata. Ukształtowały się już pewne mechanizmy i instytucje, których wsteczna likwidacja nie koniecznie musi prowadzić do pozytywnych skutków, nie naruszających chronionych konstytucyjnie praw nabytych.

Proponowane skreślenie art. 159 i 160 w ustawie o emeryturach i rentach z FUS, nie ma obecnie uzasadnienia. Jako przepisy wprowadzające zmiany w innych ustawach, spełniły one swoje założenie legislacyjne w momencie wejścia ustawy w życie, wprowadzając stosowne zapisy do zmienianych ustaw. ptaszekę od kontrowersyjnego w tej kwestii (wyżej cytowanego) wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który odnosił się zresztą tylko do punktów 2 w tychże artykułach, a przepisy, o którym mowa w tych punktach, uległy już zmianie po wejściu w życie wyżej powoływanych ustaw - z 8 grudnia 2000 r. oraz z 6 lipca 2001 r.

Sporządziła: Wanda Wojnowska-Ciodyk

Romano

Jak najbardziej słuszna propozycja!
Z tym, że przypominam, jeszcze w ubiegłym roku na którymś forum była stawiana sprawa, że w zasadzie są dwie drogi skuteczne.
1 - tzw. prawna (dość długotrwała), odwołania, projekty, skargi itp.
2 - tzw. niekonwencjonalna ( bardzo szybka, prawie natychmiastowa), fachowo to się nazywa "propozycją nie do odrzucenia"

p.s.
dotyczy to oczywiście postu >jkasper<

zibi

link do druku 30
[link widoczny dla zalogowanych]

jkasper

usunięto

Romano

Niestety nie ma nigdzie (najprawdopodobniej) opublikowanego tego zarządzenia. Najbliższe jemu jest to poniżej które w paragrafie 4 unieważnia szukane zarządzenie.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA OBRONY NARODOWEJ
Dz.U. 1999 Nr 28 poz. 261
z dnia 29 marca 1999 r.
w sprawie stawek uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych.
[link widoczny dla zalogowanych]

§ 4.
Traci moc zarządzenie nr 3/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 2 lutego 1998 r. w
sprawie uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych (Dz. Rozk. MON, poz. 11).

Kobuz21

Do "igi"
Przeczytalem przed chwilą Twój post - i z uporem maniaka proszę o jedno - aby móc zająć jakiekolwiek stanowisko i spróbować pomóc niezbędne są WSZYSTKIE dokumenty jakie znalazły się w Sądzie tzn.
-wniosek do WBE:
-decyzja WBE:
-odwolanie do Sądu:
-wyrok Sądu wraz z pisemnym uzasadnieniem:
-oraz wszystkie dokumenty, które ewntualnie zgloszone zostały w Sądzie jako materiał dowodowy.
Dopiero przeanalizowanie tych dokumentów pozwoli na to aby wyrazić swoje zdanie i ewntualnie coś podpowiedzieć.
Pisalem już o tym publikując swoje dokumenty - a jestem na etapie oczekiwania odpowiedzi od WBE Gdask na skierowanie sprawy do Sądu. Jeżeli nie będziemy znać całości sprawy to zabieranie głosu jest bezsensowne, bo może narobić więcej szkody niz pożytku.
Przy okazji do ROMANO
Nie demonizujmy występowania przed Sądem Apelacyjnym - ja sam występowałem przed nim - bez żadnego zastępstwa procesowego (tzn. adwokata, radcy prawnego) w 2002 roku w sprawie niewłaściwych potrąceń mojej emerytury - i sprawę wygrałem. Tu liczą się jedynie rzeczowe i zgodne z prawem argumenty.
I jeszcze jedna uwaga do wszystkich - nie zwalajmy naszych przegranych na "dyspozycyjność" i "właściwe ukierunkowanie" Sądów - bo ja w to osobiście nie wierzę. I tu w pełni zgadzm się z "Kawo" (z, którym kiedyś miałem oddzielne zdanie) - tylko właściwe argumenty merytoryczne i prawne mogą doprowadzić do wygrania sprawy. Nie jestem prawnikiem i w chwili obecnej wiem jedno - jeżeli Nasze argumenty na dzień dzisiejszy są niewystarczające ( OBYM SIĘ MYLIŁ!!), to zostaje nam jedno - dążenie poprzez nasze przedstawicielstwo do zmiany Ustawy. A tak naprawdę to nie wiem kto miałby ochotę to prowadzić - nasze stowarzyszenia? Te, które w chwili obecnej nas reprezentują jak narazie nie są do tego skłonne - ot los "starych" emerytów, choć jak widać mlodych duchem (osobiście jak juz wcześniej pisałem nie należę do żadnego z nich).
Jeszcze jedno - nie epatujmy się skierowaniem naszych spraw do Strasburga - bo do tego droga jest naprawdę bardzo daleka, można powiedzieć liczona w latach. I do tego należ przedtem wykorzystać wszystkie środki prawne w kraju. Co wcale nie znaczy aby z niej nie skorzystać. Jednocześnie chcę uświadomić Wszystkim, że do szczebla Sądu Apelacyjnego nie jest potrzebne "zastępstwo procesowe" - natomiast skierowanie sprawy do Sadu Najwyższego w ramach kasacji wyroku Sadu Apelacyjnego BEZWZGLEDNIE WYMAGA ZASTĘPSTWA PROCESOWEGO - tzn. kasację może podpisać wyłącznie adwokat lub radca prawny.
Ze swojego doświadczenia - aby doprowadzić sprawę do Sądu Najwyższego od rozpoczęcia sporu z WBE należy liczyć co najmniej rok czasu - i to przy szybkim toczeniu się spraw - mnie to w latach 2000-2001 zajęło ponad 1,5 roku czasy - niestety "młyny sprawiedliwości" mielą powoli i do tego z różnym skutkiem.
Ale ja też wiary nie tracę, że NASZA sprawa znajdzie swój szczęśliwy final!!
Z pozdrowieniami dla Wszystkich walczących o Swoje prawa
- Jacek Pisarek (jako, że nie chowam się pod NICKIEM)

Romano

Do Kobuz21
Kolego Jacku!
To jest forum, nauczmy się może że nawyki pouczania są w tym wypadku nie na miejscu. To nie ci adresaci!
To jest miejsce do wymiany myśli, poglądów itp. Jeżeli ktoś ma inne lub uważa że może się z nimi podzielić dla dobra ogólnego to je przedstawia i nie przystoi krytykować dlatego tylko że ktoś ma inne zdanie na sprawę.
Kolega >igi< wystąpił z "dramatycznym" apelem o jakkiekolwiek wskazówki w temacie apelacji, dlatego też w jakiś sposób próbowałem mu pomóc i tylko tyle. Może i aż tyle ze względu że nie jedną sprawę toczyłem jako nieprawnik, ale już kilka z pozytywnym skutkiem właśnie w sądach apelacyjnych. Proszę uważnie przeczytać co pisałem - obecność też wcale nie jest konieczna. Poza tym nie każdy z nas jest "oblatany" we wszystkich zawiłościach prawa, stąd i nie raz pytania różnej wagi i treści tutaj padają. Uszanujmy to mając na względzie tylko i wyłącznie jeden jedyny cel jaki wszelkim naszym działaniom przyświeca!

Jurek

Popieram post >igi<
Koledzy jak powinno wyglądać odwołanie do Sądu Apelacyjnego ?, i jakich argumentów używać ?