Nasze Forum "VOX MILITARIS"

Podobin

Czytając dziennik” Polska” można odnieść wrażenie, że dziennikarze ubolewają, że afera w Wojskowym Sądzie Okręgowym może opóźnić proces polskich żołnierzy. Nikt z panów redaktorów nawet nie pomyślał o tym, że nieuczciwy sędzia może wymierzać nieuczciwe wyroki. Trzeba, bowiem być pozbawionym racjonalnego myślenia, aby nie widzieć zagrożenia dla obiektywności takiego sadu, którego prezes jest oskarżany o świadome łamanie prawa.
Sprawa jest o tyle skandaliczna, że w tym czasie, gdy w tym sądzie były rozpatrywane sprawy związane z procesem żołnierzy, prezes tego sądu płk Puczyłowski występował w telewizji ogłaszając kolejne decyzje.
Miesiąc temu na tym forum napisałem:

Podobin

Dzisiaj opinia publiczna musi się dowiedzieć o niecnych zamiarach obłąkanych decydentów.
Można tylko zapytać, a gdzie byli wcześniej dziennikarze? Jedynie żołnierze mieli odwagę zaprzeczać tym pomówieniom. Zbyt wielu oczekiwało na wojskowa sprawiedliwość.

Dzisiaj wreszcie zaczynamy zauważać inne fakty, które nie były możliwe do przedstawienia przez obronę. Ale dlaczego? Ponieważ taki jest styl procesowania w wojskowej prokuraturze. Wnioski obrony są odrzucane. I nie liczą się cywilizowane i ogólnie przyjęte reguły prawne. To musiało w końcu doprowadzić do tego, że miarka się przebrała. Wreszcie dowody zaczynają przemawiać. Nawet dotychczas bezkarny w swoim postępowaniu były minister Ziobro może zostać pociągnięty do odpowiedzialności karnej. Jego prokurator Frankowski poszedł na urlop i na sprawę afgańską trzeba spojrzeć nie przez pryzmat potrzeb politycznych, ale okiem wojskowych ekspertyz zarówno polskich, jak i amerykańskich.
Oczywiście trzeba też spojrzeć na rolę Wojskowego Sądu Okręgowego w Warszawie, bez którego wsparcia nie mogłoby być w ten sposób prowadzone to śledztwo.
Zresztą przeczytajmy sami. Prezes wojskowego sądu okregowego płk Puczyłowski, sądu, który ma sądzić żołnierzy z Afganistanu widziany z innej strony.

O tym, czy prezesowi WSO w Warszawie są postawione zarzuty, czy tylko toczy się postępowanie w sprawie można przeczytać poniżej. Jest to postanowienie Sądu Najwyższego-Sądu Dyscyplinarnego Cytat:
Sygn. akt: WD 1/08

Podobin

W oczekiwaniu na rozpoczęcie procesu i oczekiwanej sprawiedliwości dobrze jest zapoznać się ze sposobem postępowania Wojskowego Sądu Okręgowego wWarszawie i osób ścisłego kierownictwa tego sądu. Nazwisko wiceszefa tego sądu brane jest bowiem pod uwagę w składzie orzekającym w sprawie afgańskiej. W moim przekonaniu poniższe fakty nie są bez znaczenia w świetle zbliżającego się procesu.

Na pierwszy rzut oka wydaje się to niemożliwe. A jednak sprawa ma miejsce współcześnie. Wojskowy Sąd wysokiej, bo okręgowej rangi w bardzo dużym mieście, bo w Warszawie realizuje swoje działanie z naruszeniem prawa. Skazani odbywają karę, chociaż nie powinni jej odbywać, bo wyroki wydano z naruszeniem prawa, a w związku z tym, w tym wypadku wyroki są nieważne. Jednak zdarza się i tak, że naruszanie prawa powoduje, że oskarżeni unikają kary. Potwierdzanie nieprawdy, fałszowanie dokumentów, wyznaczanie na wyższe stanowiska z naruszeniem prawa, pomówienia i fałszywe oskarżania, to tylko niektóre z arsenału wykroczeń lub przestępstw, jakie mają miejsce w tej szanownej instytucji.

Osoby, które po raz pierwszy dowiadują się o temacie natychmiast doradzają skierowanie sprawy na drogę wymiaru sprawiedliwości. Problem w tym, że tutaj chodzi o wojskowy wymiar sprawiedliwości, gdzie wszystko oczywiście, odbywa się to za wiedzą wysokiej rangi przełożonego, który mimo posiadania tej wiedzy, jedynie jest zainteresowany, jak najszybszym wyciszeniem problemu,który z każdym dniem zaczyna mu coraz bardziej ciążyć. Zwłaszcza ostatnio, gdy jego nazwisko znalazło się na liście kandydatów do odebrania generalskiej nominacji. Tak, oczywiście mowa jest o szefie Departamentu Sądów Wojskowych . To właśnie płk Zenon S. jest tym szefem i jest doskonale zapoznany z tymi wszystkimi sprawami.
A sprawa jest coraz bardziej rozwojowa. Ponieważ prokuratura zaczyna badać sprawę i jeśli po jej stronie będzie dobra wola, aby sprawę wyjaśnić do końca to sędziowie zasiądą na ławie oskarżonych
Wysoko postawieni przedstawiciele tego sądu i jego przełożony oczywiście mają pełne wsparcie na najwyższej półce sądownictwa, które oddaje sprawę w dół do szybkiego uporządkowania.

Krzych

Może Komenda Główna tym się zainteresuje. Przecież problemy nurtujące forowiczów mają pozostawać w zainteresowaniu Komendy. Takie informacje należy wykorzystać. To jest problem. Chyba Komenda razem się spotyka. Może trzeba się z kimś kompetentnym spotkać i to przedyskutować a potem określić stanowisko. Taka jest prawda czas zacząć działać.
Jak mamy istnieć bez zaangażowania Komendy.

Jak mamy pisać dla samego pisania to szkoda czasu i wlasnej inwencji. To forum będzie istniec jedynie dla małego kręgu zainteresowanego tylko wymianą informacji zbędnych i plotek, a w przypadku ewentualnego poznania się, ograniczy do okazjonalnych spotkań i rozmówek koleżeńskich., o tym co było, nic w tym kierunku się nie zrobiło- bo nie było chętnych.
Krzych

Podobin

Kaukaski dramat w pewnym sensie przysłonił polityczne i sportowe emocje, jakie udzieliły nam się z rozpoczętymi Igrzyskami Olimpijskimi w Pekinie. Nie tylko nie uszanowano greckich zwyczajów, przerywania zmagań wojennych na okres trwania Igrzysk, ale wprowadzono nowe, barbarzyńskie sposoby rozpoczynania wojny w dniu rozpoczęcia sportowych zmagań. Jednocześnie agresor zrobił wszystko, aby światowa opinia nie dowiedziała się, kto rozpoczął tę wojnę. Zapewne jeszcze długo historycy będą wiedli spory, poszukując odpowiedzialnego za uruchomienie wojennej machiny. Pozostańmy zatem przy swojej znajomości faktów, bowiem różnice poglądów w tym względzie między Moskwą a Warszawą są zdecydowanie odmienne.

Chińczycy mają pretensje do Gruzinów, że ich wieloletnie przygotowania i chęć pokazania światu rodzącej się potęgi, zeszły na drugi plan światowych mediów, podobnie zresztą jak nasze rodzime święto z 15 sierpnia, zostało przysłonięte pożarami i wybuchami bomb w dalekiej Osetii i Gruzji. W tym kontekście, niezależnie od nienadzwyczajnej organizacji, samo zorganizowanie defilady wojskowej z mocnymi odstraszającymi akcentami, wypada uznać, za pomysł niezupełnie trafiony.

Jednocześnie defilada musiała uświadomić, nawet dostatecznie zorientowanym w temacie specjalistom, że prezentowane uzbrojenie w stosunku do wymagań współczesnej wojny, daleko odbiega od średniej światowej. Potwierdzają to niestety doniesienia z Afganistanu i kolejne ofiary tej wojny, które nastąpiły w wyniku ataku na słabo opancerzony pojazd. Jeżeli dalej chcemy twierdzić, że nie stać nas na lepiej opancerzone pojazdy w odpowiedniej ilości, to musimy przygotować się na dalsze tragiczne doniesienia. Dzisiaj jest to „rosyjska ruletka”- ten szczęśliwy, kto nie najedzie na ładunek.

Dużym osiągnięciem jest oczywiście stwierdzenie ministra obrony Pana B. Klicha, który nie używa już pojęcia” misja w Afganistanie”, lecz przyznał iż to jest wojna.
Wracając do wojny w Gruzji, to powyższa sprawa powinna ostatecznie przekonać decydentów o potrzebie nie tylko realizacji pozornych działań w zakresie obronności, ale o konieczności strategicznego spojrzenia przez wszystkie opcje polityczne na przyszłość polskich sił zbrojnych. Wreszcie musimy zrozumieć, że zdolność bojowa wojsk nie sprowadza się do umiejętności organizowania patroli po irackich i afgańskich bezdrożach w celu zabezpieczenia transportu paliw i zaopatrzenia.
Nawet kilkakrotne zwiększania premii dla godzących się na wojenną wyprawę żołnierzy nie zmniejszy strat na tej wojnie. Każda wojna niesie ze sobą straty. Nie mogą one jednak wynikać z braku odpowiedniego przygotowania.

neoconstantine

A tu w szkolnictwie wojskowym, szykują się kolejne redukcje wojskowych etatów i znów odejdzie wielu doświadczonych specjalistów; ale cóż, budżet MON-u jest jeden i z czegoś trzezba zapłacić szeregowym zawodowym, te planowane 3000 zł miesięcznie.

Podobin

Brakuje transporterów opancerzonych i porządnej noktowizji. Nasi żołnierze boją się nawet strzelać,bo nie wiedzą,co zrobi im prokuratura – usłyszał w Afganistanie premier na spotkaniu z szefem MON Bogdanem Klichem. Dzień wcześniej w Afganistanie zginęło trzech naszych żołnierzy – pod ich hummerem wybuchła mina. Przypomnijmy. Zginęli: starszy kapral Waldemar Sujdak, starszy szeregowy Paweł Szwed i starszy szeregowy Paweł Brodzikowski.

To dlatego premier chciał osobiście zapoznać się z sytuacją na miejscu. Wyleciał w piątek po południu, do kraju wrócił w sobotę

. Wszystko to ma zatrzeć w naszej świadomości, że liczba zabitych polskich żołnierzy w misji w Afganistanie wzrosła do ośmiu.
Jeżeli słyszymy, że polscy żołnierze domagali się przede wszystkim transporterów opancerzonych Rosomak, a liczący ponad 1400 ludzi polski kontyngent wyposażony jest w 30 tych pojazdów, z czego pięć to wersje sanitarne, to można zapytać, czy gdyby zamiast na defiladzie w stolicy te właśnie Rosomaki byłyby w Afganistanie, to czy liczba ofiar byłaby taka sama? Nie trzeba być specjalistą w dziedzinie wojskowości, aby wiedzieć że zwiększenie polskiego kontyngentu wojskowego jedynie o dalszych 400 żołnierzy, bez istotnego opancerzenia i doposażenia nie przyniesie istotnych zmian, poza powiększeniem liczby zabitych i rannych. Zresztą ten temat był znany już w czasie gdy przygotowywano pierwszą zmianę, dla której był to jeszcze czas pokoju i spokoju.

W międzyczasie na plan pierwszy wysunęły się inne sprawy. Wszystko wraca do normy. Czekamy na następną podróż premiera do Afganistanu i równie mocne słowa.

Master

Nowa strategia. Z powodu braku koncepcji prowadzenia dalszej wojny z bojówkami afgańskimi proponuję w sposób szybki i bezkrwawy wyłapać wszystkich z afgańskich wiosek, którzy ostatnio trzymali karabin w ręku lub strzelali do naszych. Sposób jest szatański i w przenośni i dosłownie, jako że zaczerpnięty ze znanego filmu „Szatan z siódmej klasy”. Ten sposób każdy wie oprócz talibów i braci bohatera filmu. Nie będę go zdradzać w Internecie, bo ONI także czytają. Może to pomoże. Ale dosyć żartów. Jakoś nigdzie nie przeczytałem na temat strategii wygrania tej wojny. Wszyscy jak jeden mąż piszą o błędach, brakach w wyposażeniu, ale jakoś nie ma koncepcji rozwiązania problemu. Celowo piszę rozwiązania a nie wygrania, bo jak widać to ostatnie jest szalenie trudne. Nasuwa mi się tylko jedna myśl, że patrząc jedynie przez celownik broni tej wojenki nie wygramy

julevin

24 lipca Podobin napisał:

Obserwator

Klich: żołnierze coraz bliżej rehabilitacji

wolski

Jestem zadowolony z decyzji sądu wojskowego o zwrocie aktu oskarżania do udokumentowania "tzw. zbrodni ludobójstwa". Bylem też na misji w Wietnamie, w czasie , kiedy żołnierze USA zabijali tysiące Wietnamczyków ( żołnierzy Vietcongu i regularnej armii Wietnamu Północnego ) i po za procesem w sprawie masakry ludności cywilnej w wiosce na pograniczu z Kambodżą( nazwę zapomniałem} , żadnego oficera ,ani żołnierza za śmierć ludności cywilnej ( palonej napalmem i ostrzeliwanej przez artylerię okrętową , czego bylem naocznym świadkiem , stojąc na moście rzeki Ben Hai w ówczesnej strefie zdemilitaryzowanej. nie sądzono. Jestem , jak najbardziej za tym , aby strony konfliktu przestrzegały " międzynarodowego prawa wojennego" ale w sytuacji zagrożenia własnego życia , zachowanie żołnierza na polu walki , jest nie przewidzialne , a także jego skutki

Podobin

W przeddzień żołnierskiego święta mamy kolejną tragiczną informację z Afganistanu. Po kilkunastu godzinach w mediach mamy ciągle tylko sieczkę i nie wiemy nic na temat okoliczności zaginięcia polskiego żołnierza. Tych słów jest tak dużo, a w większości są one tak mało profesjonalne, że powiedzieć muszę, że głupie. Dowódca patrolu dostaje się do niewoli lub ginie bez wieści i nikt nic nie wie. Dowództwo operacyjne na czele z trzygwiazdkowym generałem wystawia na ostrzał rzecznika prasowego, dla którego najłatwiej i najszybciej wypowiadanymi słowami są „ nie wiem dokładnie”.
Świat się zmienił. Opinia publiczna domaga się konkretów, a stworzone stanowiska rzeczników miały zapewnić szybką i prawdziwa informację.
Niestety, ale ten patrol nie był dobrze przygotowany i zabezpieczony. Już sam fakt, że nie rozpoznano zagrożenia i po ostrzelaniu z ugrupowania zostaje uprowadzony polski dowódca patrolu wokół którego jest kilkudziesięciu afgańskich żołnierzy musi budzić jeśli nie podejrzenia zaniepokojenie sposobem realizacji akcji bojowych.
Pytań z każdym dniem będzie przybywać. Oczekuje się, że dalsze odpowiedzi będą bardziej precyzyjne.

mryski

Stało się to, czego najbardziej się obawiałem. Minęła doba,zanim znaleziono ciało kapitana Daniela Ambrozińskiego.Jak głosi oficjalny komunikat, poniósł on śmierć w wyniku ran postrzałowych. Taka jest treść komunikatu na dzisiaj.
Niech odpoczywa w pokoju.
Nie może jednak zabraknąć pytań, chociaż trudno będzie uzyskać odpowiedź na wiele istotnych pytań.
1/ Dlaczego specjalista w Zespole Doradczo-Łącznikowym zostaje wyznaczony na dowódcę przypadkowej grupy żołnierzy polskich i afgańskich, która zostaje skierowana do wykonania zadania bojowego?
2/Dlaczego w tego typu zadaniach nie uczestniczą organiczne pododdziały, a przed walką nie zostają przedsięwzięte wszystkie formy zabezpieczenia działań bojowych?
3/Dlaczego dowódca, oficer Wojska Polskiego został po potyczce pozostawiony w terenie i nie zapewniono warunków do jego odnalezienia w czasie bezpośrednio po walce?
4/ Czy należy przypuszczać, że żołnierze uciekli z rejonu walki pozostawiając bez wieści swojego dowódcę?
Nie ulega żadnej wątpliwości, że cała ta akcja nie została dobrze przygotowana, a punktu widzenia organizacji, rozpoznania, dowodzenia i współdziałania nie została w ogóle przygotowana.
Ciągle jesteśmy skazani na skrawki informacji, co wygląda raczej na ukrywanie prawdy niż informowanie społeczeństwa.

neoconstantine

Sprawa kierowania na misje zagraniczne, „zlepionych” naprędce pododdziałów, stała się bolączką już w Iraku. Jeden dowódców naszej dywizji w Iraku skarżył się ponoć, że miał pod sobą żołnierzy z siedemnastu różnych jednostek i nie były do organiczne pododdziały, tzn. np. nie dowodzili nimi etatowi dowódcy, tylko jacyś „spadochroniarze” z wyższych szczebli dowodzenia. Ta śmierć to kolejny przykład, że takie praktyki odbijają się czkawką.
A tak w ogóle – to co my tam jeszcze robimy? Pomagamy Amerykanom za te atrapy „Patriotów”?

julevin

Szykując się do wielkiego świętowania żołnierskiego święta, na początku tygodnia zostałem przystopowany informacją o śmierci kapitana Daniela Ambrozińskiego.
Wiadomość, chociaż przykra zmuszała jednak do zrozumienia, ponieważ, jak mówią na wojnie zawsze są straty. Nie mogę tylko zrozumieć, dlaczego tych strat jest tak wiele i często są one niczym nieuzasadnione.
Żadne, bowiem regulaminy nie przewidują, by w celach szkoleniowych w celu nauczenia Afgańczyków działania na polu walki, wyprowadzać zbiorczy pododdział wojska i policji afgańskiej z udziałem kilkunastu naszych żołnierzy, pod dowództwem przypadkowo dobranego oficera pod ogień przygotowanych w zasadzce Talibów.
Nie sposób zrozumieć zaskoczenia i samego faktu, że to profesjonalista zaplanował i kierował tą operacją. Raczej można uznać, że to była wycieczka krajoznawcza, brutalnie i z zaskoczenia przerwana przez złowrogich Talibów.

Wysłani do Afganistanu dziennikarze zasypywali nas coraz bardziej tajemniczymi wiadomościami, z których zarówno te oficjalne, jak i prywatne po dobie okazały się jednym wielkim kłamstwem. Karmiąc nas informacjami o zaginięciu żołnierza na polu walki, kazały nam widzieć naszego żołnierza w afgańskiej niewoli, co było niezrozumiałe ze względu na okoliczności tej potyczki, to jednocześnie w innej wersji, gdy przyczyną śmierci okazał się ostrzał przeciwnika, konieczne jest zapytanie, jak mogło dojść do pozostawienia bez wieści na polu walki swojego dowódcy. Pytań jest na tyle dużo, że nawet MON od tygodnia nie może premierowi przygotować wiarygodnego meldunku.

Jeżeli do tego dodamy jeszcze problemy ze wsparciem działań naszych pododdziałów, to niestety obraz naszej obecności w Afganistanie w przeddzień Święta Wojska Polskiego zmusza do poważnej refleksji.

Nie naprawił tego oczywiście szybki wylot premiera, który sądził, że sam na miejscu zbada wszystkie okoliczności tego wydarzenia, ale oprócz kilku zapewnień na przyszłość nie mógł nic zrobić. Jeżeli bowiem wysyłamy pododdział na akcję, to powinna ona być dobrze zaplanowana i realizowana wszystkimi dostępnymi siłami.
Jeżeli w tym czasie śmigłowce były zaangażowane w innym obszarze, to, komu były potrzebne te „zajęcia szkoleniowe” i kto zdecydował się na taki wariant. Wysyłać nieuzbrojone śmigłowce tam, gdzie toczy się walka i później chwalić się, że miały one kilkanaście przestrzelin świadczy o pewnej beztrosce. Z pewnością nie ma to nic wspólnego z profesjonalizmem, a raczej jest to zupełna amatorszczyzna czy wręcz dyletantyzm.
Zobaczymy, zatem, co też do wtorku wymyślą „eksperci” ministra, bowiem może ucierpieć powaga premiera, gdyby okazało się, że trzeba będzie czekać na kolejną wersję.

I pomyśleć, że nasza misja zmierza do pokazania Afgańczykom europejskiego stylu życia i pokazania, że uprawa makówek wcale nie musi być podstawowym zajęciem. Problem w tym, że tam nic innego nie chce rosnąć i nie przynosi tak wysokich zysków, a pieniądze wszyscy potrafią liczyć. To wszystko dzieje się w przeddzień naszego wojskowego święta.
Zapewne Talibowie zapomnieli, że dla nas 15 sierpnia jest ważną datą.